AŞK İŞİ | TAMAMLANDI

Bölüm 31 : Çalsın Sazlar Zıplasın Sinirler

Düzenlenmiştir.

Ayça'dan

"Ben gitsem iyi olacak.Sonra görüşürüz İrem." masanın üzerinde duran dosyaları ve telefonu tek elime alıp kapıya ilerledim.

"Ayça?" kapının kolunu kavradığımda Murat Bey'in daha doğrusu Murat eniştemin bana seslenmesiyle arkamı döndüm.

"Akşam bizimle beraber yemeğe gelir misin?" kaşları havaya kalkan İrem anladığım kadarıyla durumdan bi haberdi.

"Ben sizi yalnız bırakayım." tekrar arkamı döndüğümde bu sefer İrem seslendi.

"Gel lütfen, yoksa küserim." küçük bir çocuk gibi kaşlarını çattığında başımı olumlu anlamda salladım.

"İyi günler." nihayet kendimi odadan dışarı attığımda artık tek istediğim günün sorunsuz bir şekilde bitmesiydi.

♠♠♠

Name'den

"Sizinle daha fazla konuşmak istemiyorum, nesini anlamıyorsunuz kurduğum cümlenin?" Korkut Bey karşımda gayet rahat bir tavırla korkuluklara yaslanmışken kollarımı önümde kavuşturdum.

"Anlamıyorum demeyelim, anlamak istemiyorum diyelim." bakışları birkaç saniye üzerimde gezdikten sonra manzaraya çevrilince ayağımı sinirle yere vurdum.Topuklu ayakkabımın çıkardığı sesin hemen ardından bakışları tekrar üzerime sabitlenince kaşlarım çatıldı.Biraz önce rahat bir edayla beni inceleyen adam gitmiş; yerine çatık kaşlı, huysuz bir adam gelmişti birkaç saniyede.

"Gerçekten beni görmek istemiyor musun?" kafamı kararlı bir şekilde olumlu anlamda salladığımda bu yaptığım şeye ne kadar pişman olacağımı bilmiyordum tabiki.

"Peki o zaman.Sana hayatında başarılar dilerim." ve bu sözlerin hemen ardından yanımdan tüm heybetiyle geçip giden bir adam, onun rüzgarında savrulan bir ben ve hayal kırıklıklarıyla kapanan bir asansör kapısının o ding sesi.Bir tek bunlar kalmıştı çatıda benimle.Aklım yaptığından son derece memnunken, kalbim sızlamaya çoktan başlamıştı.

♠♠♠

Nihayet hareket edip çatı katından indiğimde etrafta derin bir sessizlik vardı.Telaşsız adımlarla İrem'in odasına gidip kapıyı çaldım, maalesef oda boştu.Adımlarımı koridorun karşı tarafındaki odaya yönlendirip bu sefer de orada denedim şansımı.Ama şans yine bana gülmemişti.Ayça da ortada görünmüyordu.Kesin bir şeyler dönüyordu etrafta, çünkü kimse ortalarda görünmüyordu.Neler olduğunu öğrenmek için asansöre binip, gergin geçen birkaç dakikanın ardından danışmaya ulaştım.

"Bir şey mi var, yukarı kat çok sakin?" kız birkaç saniye bana baktıktan sonra bakışlarını dışarı açılan kapıya çevirdi.Yavaşça o tarafa döndüğümde küçük bir kalabalıkla karşılaştım.

"Korkut Bey şirketten ayrılma kararı almış, bundan sonra işlerini dışarıdan yürütecekmiş." bakışlarım donup kalırken bana bakan bir çift gözle karşılaştım.Bakışları üzerimde birkaç saniye gezindikten sonra hızla yüzünü başka bir tarafa çevirmiş Murat Bey'le vedalaşmışlardı.Bedenimde rahatsız kıpırtılar kendini belli etmeye başlarken yanlarına gidip gitmemek arasında tereddütte kalmıştım.Birkaç saniye durup düşündüğümde yukarıdaki konuşmamız aklıma geldi.Ne sıfatla yanına gidecektim acaba?

♠ ♠ ♠

İrem'den

"Sence de Korkut'un şirketten ayrılmasında bir gariplik yok mu?" saçlarımı arkaya doğru atıp son kez kendime baktım aynada.Murat birkaç dakika içerisinde kapıda olacağına dair bir mesaj atmıştı ve ben son hazırlıklarımı yapıyordum.