Get closer to the limit «Dutch»

14. Zondag 15 mei

Tegen 00:45 uur komen we aan in de stad. Meestal wordt je wel een beetje nuchter als je hebt gefietst, maar dat is vandaag absoluut niet het geval. We zetten onze fietsen neer bij de Hema en lopen richting het centrum. We geven onze jassen af bij de stadsgarderobe en besluiten eerst naar Ocean 41 te gaan. Enitan gaat met de andere mensen mee.

"Wil je wat drinken?" vraagt Vera. Ik knik en ze besteld een shotje Sambuca voor ons beide. We slaan hem achterover en gaan dan de dansvloer op. Ik merk dat ik mij helemaal niet goed voel. De wereld gaat ook een beetje langs mij heen. Ik zie Huib en Vera met elkaar praten en mij wat aan kijken. Die praten vast over mij.

Na een tijdje gaan we richting Kokomo. Daar bestellen Vera en Huib een Mojito. Ik sla deze keer over. We gaan naar de dansvloer en ik voel me al slechter.

"Zullen we alsjeblieft even naar buiten? Ik voel me echt niet oké!" schreeuw ik in Vera's oor.

"Dat kan niet, ik heb drinken!"

"Dan neem je die toch mee!" Oh, dat mag dus niet. Wat dom zeg.

"We lopen wel even naar de wc!" stelt Vera voor. Ik volg haar in de richting van de wc. Het is gelukkig niet druk op de wc, ik kan meteen een hokje in. Als ik klaar ben, voel ik me nog niet beter. Ik draai me om in het hokje en ineens komt alles eruit. Het dringt totaal niet tot me door en ik heb er gek genoeg helemaal geen moeite mee. Ik veeg mijn mond af, spoel door en kom het hokje weer uit. Vera staat bij de wasbakken te wachten.

"Veer, ik heb gekotst." Dat schijnt nogal grappig te zijn, want ze gaat helemaal stuk. Ze drinkt snel haar glas leeg en vult het met water.

"Hier, opdrinken jij." Er zitten nog allemaal muntbladeren in. Ik graai ze eruit en smijt ze in de wasbak. Ik neem kleine slokjes van het water, dus het duurt eeuwen voordat ik eindelijk het water op heb.

Na het glas water voel ik me niet erg beter. Ik heb ook constant het gevoel dat ik weer over mijn nek ga. Een uurtje later hebben we zowat elke wc in de stad gehad, zonder dat ik er ook iets heb gedaan. Tegen 3 uur besluiten we dan ook maar naar huis te gaan. Huib en Vera willen nog wat eten dus we lopen in de richting van een pizzatent.

Terwijl Vera en Huib bestellen, komt er een jongen naast me staan.

"Deed het zeer?" vraagt hij. Ik kijk hem met een onbegrijpelijke blik aan. Waar heeft hij het over?

"Toen uit de hemel viel. Iemand zo mooi als jij moet wel een engel zijn. Iedereen in de hemel moet nu wel in paniek zijn omdat jij weg bent."

Als ik nuchter zou zijn, zou ik dit een belachelijke versierzin hebben gevonden. Ik zou weglopen. Maar ik ben niet nuchter, nee, ik ben verre van nuchter. Daarom giechel ik.

"Eigenlijk wel ja."

"Mag ik je nummer?" vraagt hij. Ik geef hem mijn nummer en zie dat Vera en Huib al aan een tafeltje zitten met hun pizza. Ik verontschuldig me en ga bij ze zitten.

Zodra ik zit, wordt ik overspoeld door vermoeidheid. Ik kijk mijn ogen bijna niet meer open houden.

"Ik ga even slapen hoor," deel ik mee. Vera en Huib kijken mij een beetje gek aan, maar dat kan me niks schelen. Ik leg mijn hoofd op mijn handen op tafel en doe mijn ogen dicht.

"Emma, sjeez, wordt eens wakker. We gaan." Ik word door elkaar heen geschud. Wacht, wat. Ik heb serieus geslapen! Oeps.

We lopen met z'n drieën terug naar de stadsgarderobe om onze jassen op te halen. Daar komen we vrienden tegen van een vriend van ons. Terwijl we daar mee staan te praten, zie ik ineens een oude klasgenoot van mij. Ik onderbreek mijn gesprek met hun en loop op haar af.

Nadat we weer bij hebben gepraat en zij weer verder gaat, meng ik me weer in het gesprek. Daar staan we nog ongeveer een half uurtje mee te praten. Daarna gaan zij nog de stad in en gaan wij weer richting huis. Enitan is er ondertussen ook weer bijgekomen. Met z'n vieren fietsen we weer richting huis.

We hebben nog nooit in zo'n turbo tempo naar huis gefietst. Tegen 05:00 uur liggen we eindelijk in bed, ik heb voor de zekerheid maar even een emmer naast mijn bed gezet. Je weet het maar nooit!

Gelukkig hebben we het logeerbed al klaargezet van te voren dus we duiken er meteen in. We praten nog even en gaan dan slapen.

~

Ik wordt wakker en kijk op de wekker; het is iets voor 12:00 uur in de middag. Hmm, ik voel me tot nu toe nog wel redelijk oké. Vera slaapt nog, dus ik pak mijn mobiel. Ik zie dat ik een appje heb van een onbekend nummer die niet in mijn contacten staat.

-Heey, hoe gaat het?-

Huh? Van wie is dat? Ik besluit hem nog niet te openen. Ik antwoord op Thomas, die vraagt hoe het was. Dan komt het ineens allemaal weer terug. Shit, ik heb gekotst in Kokomo en ik heb geslapen in de pizzatent... Oh nee, en ik heb een jongen mijn nummer gegeven! Ik weet niet eens meer hoe hij eruit ziet! Jemig, hoe dom... Dat moet ik Thomas eigenlijk wel even laten weten...

Ondertussen wordt Vera ook wakker.

"Goedemorgen." Oh crap, mijn stem klinkt echt niet best, holy shit.

"Dat klinkt lekker," lacht ze. Haar stem is natuurlijk gewoon prima, maar zij heeft ook niet gekotst of iets dergelijks.

We blijven nog even liggen en nemen de hele nacht nog eens door. Ik sta er maar niet te lang bij stil, dat lijkt me niet goed.

Dit weekend is de Grand Prix van Spanje en vandaag is de wedstrijd. Omdat we toch niks beters te doen hebben, besluiten we om die de gaan kijken. Nadat we ons eindelijk hebben aangekleed en hebben ontbeten/geluncht, begint het ook al.

"Holy moly! De beide Mercedessen liggen eruit!" roep ik uit en kijk ongelovig naar de televisie. Vera kijkt me een beetje gek aan, omdat zij er geen verstand van heeft maar ik weet wel beter. Na de eerste ronde al!

Dik anderhalf uur later staan we beide te springen op de bank. HET IS HEM GELUKT! THOMAS VERHAGEN IS GEWOON EERSTE GEWORDEN! Snapchat draait overuren, iedereen heeft een foto gemaakt van het podiumbeeld. Dit is echt geweldig!

Ik pak mijn telefoon en stuur Thomas meteen een appje.

-GEFELICITEERD TOPPER!! IK BEN TROTS OP JE!- Om het af te maken, en gewoon omdat het het mij niks kan schelen, doe ik er een hartje bij.

Ik ben zo ongelooflijk blij voor hem! Echt super gaaf!

"Wat gaan we eigenlijk eten vanavond?" vraagt Vera als we weer een beetje bij zijn gekomen van deze fantastische overwinning.

"We zouden pizza gaan eten toch?"

"Heb jij dat in huis dan?"

"Shit, we zijn gisteren helemaal vergeten om pizza's te halen voor vandaag!"

"Is er nog een winkel open ergens?"

Na heel het internet af hebben gezocht naar een supermarkt die vandaag open is, rijden we rond 16:00 uur richting de Jumbo in Groningen, die als enige open is op deze Tweede Pinksterdag.

Als we geweten hadden dat we een half uur in de rij moesten staan om 'even' twee pizza's af te rekenen, hadden we het niet gedaan. Maar helaas, dat wisten we niet van te voren. Nog 1000 anderen moeten nu nog boodschappen doen...

Om 18:30 uur zit onze pizza's eindelijk in de oven. Op de tv heeft iedereen het alleen nog maar over Thomas en dat vind ik helemaal niet erg. Al pizza etend kijken we zowat elke herhaling en interview terug van de race.

Tegen 22:30 uur besluiten we om maar op bed te gaan, ik val al bijna in slaap op de bank. Vannacht heb ik natuurlijk ook niet zo lang geslapen en ik moet morgen weer werken.