Get closer to the limit «Dutch»

11. Zondag 8 mei

Ik ben meteen klaarwakker als de wekker om 09:00 uur gaat. Vandaag komt Thomas! Ik loop in mijn pyjama naar beneden, mijn moeder zit er al.

"Hoe laat kwam Thomas ook alweer?" vraagt ze zodra ik aan tafel kom zitten.

"Mam, dat heb je gisteren ook al gevraagd... Zo'n 10 keer. Hij had uitgerekend dat hij rond 11 uur op het station in Groningen zou zijn."

"Dan ben jij wel vroeg wakker."

"Ik moet wel weten of hij in de file staat of autopech heeft of weet ik veel. " Of misschien verdwaald is hier ergens in de buurt.

Ik loop weer naar de keuken om ontbijt te pakken en werk het in no time naar binnen. Ik moet zeggen, ik ben nog nooit zo snel klaar geweest. Binnen een half uur heb ik gedoucht, heb ik me aangekleed en opgemaakt. Dat wordt dus nog drie kwartier niks doen.

Ondertussen komt Roos naar beneden, die wakker is geworden van de douche. Ze ploft op de bank en zet de televisie aan.

"Wauw, als Thomas hier straks komt, wat voor een beeld moet hij dan niet van jullie hebben..." zucht ik. Iedereen loopt er weer als een tokkie bij.

"Hij komt toch pas over drie kwartier," zegt Roos.

"Hmpf."

Omdat ik toch niks beters te doen heb, pak ik mijn e-reader. Mijn vader komt rond 10:15 uur ook eens uit bed. Hij loopt al wel in zijn normale kleding, dat scheelt. Tegen 10:20 uur houd ik het niet meer. Ik pak mijn jas en mijn fiets en fiets richting de bushalte. Ik ben natuurlijk veel te vroeg en moet nog zeker 5 minuten wachten totdat de bus richting Groningen er eindelijk aan komt.

Als ik bijna op het station ben, gaat mijn telefoon.

"Ik denk dat ik een beetje verdwaald ben..." Ik schiet in de lach.

"Waar ben je nu dan?"

"Ik zit midden in het centrum en volgens mij mag ik hier niet eens met de auto komen. Ik heb geen idee waar ik heen moet."

Ik leg even snel de route naar het station uit en stap ondertussen uit de bus omdat ik er al ben. We bellen net zolang totdat er een auto voor mijn neus stopt.

"Emma!" Hij geeft mij een knuffel zodra ik bij hem in de auto ben gestapt.

" Hey, Thomas! Niet gewend aan verkeersborden en ander verkeer?" plaag ik.

"Sst! Formule 1 wagens zijn meer mijn ding," grinnikt hij. "Wijs jij de weg?"

"Is goed. Hier aan het einde van de weg naar rechts."

Terwijl ik hem de weg naar mijn huis aanwijs, vraag ik hoe de reis is verlopen.

"Afgezien van deze kleine mislukking, prima."

Hij parkeert de auto voor ons huis en we stappen uit.

Godzijdank is iedereen aangekleed als wij de kamer binnenkomen. Mijn vader en mijn zusje zitten op de bank en kijken, heel nonchalant (dus niet), televisie. Mijn moeder zit aan de eettafel met haar laptop. Ze doen allemaal alsof er niks aan de hand is, maar ik heb ze wel door.

"Hoi, ik ben Thomas."

"Hey, Thomas, leuk om je te ontmoeten. Ik ben Angela." Ze schudden elkaar de hand en Thomas doet hetzelfde bij mijn vader.

"Willen jullie wat drinken?" vraagt mijn moeder.

We geven onze bestelling door en ik laat hem het huis even zien. Niet dat zo lang duurt, want zo groot huis heb ik niet. We blijven plakken op mijn kamer en mijn moeder komt het drinken en een koekje brengen.