Get closer to the limit «Dutch»

29. Zondag 18 september

We zijn weer terug op onze hotelkamer. Thomas is nog een beetje chagrijnig van zijn zesde plaats, maar verder is alles oké. We zijn een beetje aan het televisie kijken, ook al is er niet zoveel op.

"Heb jij nog paracetamol bij je?" vraagt Thomas ineens. Aangezien ik tegen hem aangeleund zit, draai ik mij om om hem aan te kunnen kijken.

"Jawel, maar jij had ze toch ook in je koffer gedaan?"

"Ehm, ja, maar die zijn al op..." zegt hij voorzichtig. Ik draai mij nu volledig om zodat ik tegenover hem zit. Hij had één stripje meegenomen en die zijn nu al allemaal op? Dat kan ik me zowat niet voorstellen. Dan moet er wel wat aan de hand zijn...

"Die zijn al op? Thomas, is er iets aan de hand?"

"Nee, naja, eigenlijk wel. Sinds het incident in ons appartement in Monaco heb ik soms last van mijn hoofd. En de laatste tijd wordt het steeds erger eigenlijk."

"En waarom heb jij dit niet eerder tegen mij gezegd? Als er iets is dan moet je dat tegen mij zeggen!" roep ik licht geïrriteerd uit. Als hij niks zegt, dan weet ik niet wat er aan de hand is en dan kan ik er ook niks aan doen.

"Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar ja, niet dus."

"Crap, Thomas, ik wil dat je dit de volgende keer wel tegen mij zegt!" Dat eigenwijze gedoe van hem ook elke keer. "Heb je er al over nagedacht om naar de dokter te gaan?"

"Nee, nog niet. Ik denk dat het ook allemaal wel mee valt."

"Nou, ik zou daar wel even over na gaan denken als ik jou was. Dat kan toch geen kwaad?"

"Ik kijk het eerst even aan, oké?"

"Nee, eigenlijk niet oké. Je zegt dat je hier al sinds Monaco last van hebt en dat is nu al meer dan drie maanden geleden! En als er iets aan de hand is wil ik het graag weten. Wie weten dit nog meer? Iedereen behalve ik?"

"Ik wilde je niet ongerust maken. Maar ik mag toch zelf wel bepalen of ik wel of niet naar een dokter ga?"

"Ja, dat dacht ik al wel weer... Ik wil dat je naar een dokter gaat binnenkort. Je hebt binnen een halve week een half pakje paracetamol naar binnen gewerkt. Dat is niet goed."

"Nee, ik ga nog niet heen. Ik wacht nog even af."

"Jij je zin. Maar ga dan niet lopen janken bij mij straks als het te heftig wordt." Ik sta abrupt op en loop boos naar de slaapkamer. Ik draai de deur op slot en laat me op het bed vallen. Het maakt me niet uit waar Thomas slaapt, maar niet hier.

Eenmaal in bed komen de tranen. Dit is onze eerste 'ruzie' en het voelt echt super klote. Maar het klopt gewoon niet dat hij dit niet eerder tegen mij heeft gezegd. Waarschijnlijk weet zijn vader en zijn manager het ook al. Hij wilde mij niet ongerust maken, wat een onzin. Alsof ik het niet aan kan, of zo.

Na een tijdje klinkt er geklop op de slaapkamerdeur.

"Emma? Doe eens open. Sorry dat ik net zo onaardig tegen je deed. Ik had het echt eerder moeten zeggen. Maar ik dacht dat het allemaal wel mee zou vallen. En zoals jij wilt ga ik binnenkort wel even een dokter opzoeken. Wil je nu alsjeblieft de deur open doen?"

Ik zou eigenlijk de deur open moeten doen. Maar ik ben niet zo'n persoon die mensen heel snel vergeeft. Niet slim en ook een hele slechte eigenschap van me. Ik wil mensen laten voelen hoe niet slim ze tegen mij zijn geweest. I know, het is echt super slecht, maar zo ben ik.

Daarom antwoord ik niet. Met het risico dat Thomas nog bozer wordt, maar dat kan me nu even niks schelen.

"Emma?"

No way. Ik ga niet antwoorden. Feel it, honey.

"Dan niet."

Ai, nu ben ik te ver gegaan denk ik. Shit, waarom heb ik nu ook gewoon niet geantwoord? Domme dombo die je ook bent... Waarom moet IK nu ook elke keer zo eigenwijs zijn. Wat dat betreft passen we goed bij elkaar.

Waarom ben ik er ook nu op door gegaan? Hij was al een beetje chagrijnig omdat hij 'slechts' zesde is geworden in verband met zijn slechte start en dan ga ik ook nog moeilijk zitten doen. Ik hoor hem dan op te vrolijken en te steunen. Maar ik mag toch ook wel voor mezelf opkomen? Ja natuurlijk, dat hoort er ook bij.

Ik lig nog lang te piekeren over zonet, maar na een tijdje val ik toch in slaap. Hopelijk is het morgen weer goed.