Get closer to the limit «Dutch»

27. Zondag 28 augustus

~Thomas

Oké Tommy, je kan dit. Jij gaat vandaag een goede race aan je eigen thuispubliek laten zien. Zij zijn hier speciaal voor jou heen gekomen, dus je gaat dit doen. Focus, Tommy. Focus.

Ik ben er helemaal klaar voor. De vrije trainingen en de kwalificaties gingen goed, nu de race nog. Net, bij de rijders parade, heb ik kunnen zien hoeveel mensen hier speciaal voor mij naar toe gekomen zijn. Zowat het hele circuit zit vol met oranje mensen. Hier en daar zie je nog wel andere nationaliteiten, maar die worden opgeslokt in de oranje zee.

Ik wil zo graag deze mensen een leuke race geven. Dat hebben zij verdiend. Al die mensen die achter mij staan, zo speciaal.

Wat de heck is Sebastian aan het doen? Ik ben razend. We zijn nog maar net 5 seconden aan het rijden en nu al is mijn voorvleugel eraf. Die verdomde Ferrari's ook elke keer. Kunnen ze mij nou echt niet even één weekend met rust laten?

Dus na de eerste ronde duik ik de pitsstraat in om mijn auto te laten repareren. Ook Sebastian en Kimi moeten de pitsstraat in, dat is dan wel weer goed.

De rest van de race verloopt over het algemeen redelijk. Natuurlijk, ik ben nog steeds pissed omdat ik nu niet een mooie race aan het "thuis"publiek kan geven. Ik wilde dit zo graag, maar het is me blijkbaar niet gegund.

Kimi probeert mij nog wel voorbij te gaan, maar dat laat ik hem echt niet gebeuren. Hij verpest mijn race bij bocht één, dan is het ook helemaal klaar met hem, hoor. Ik ben dan niet zo'n iemand die gewoon even aan de kant gaat. Nooit.

Enorm teleurgesteld meld ik mij na de race bij de media. Ik heb eigenlijk totaal geen zin in een interview en alles weer te moeten herhalen wat er is gebeurd, maar ik heb helaas geen keuze. Ik begin maar meteen met de Nederlandse pers. Heb ik dat maar weer gehad.

"Je moeder zegt net tegen mij, daar staat ze; dat ze niet meer wilt komen, want dat brengt geen geluk," begint Jack Plooij.

"Naja, kan gebeuren," antwoord ik.

"Hé, ehm, de twee Ferrari's, die knijpen je af, volgens mij, want je remde niet, geen blokkerend wiel te zien, je werd gewoon naar binnen geduwd, toch? Dan is je voorvleugel eraf, dan een vroege stop; race voorbij."

"Naja, ik zat aan de binnenkant, ik blokkeerde niks, dus dat betekent niet dat ik de bocht mis, ik draaide gewoon en opeens sturen ze allebei in. Eeh, ja, vandaar de vleugel kapot, maar ook de hele vloer, dus alle langzame bochten gingen gewoon niet meer. En dan heb je ook meer degradatie en dat is zeker niet wat je wilt. Niet op dit circuit."

"Dan, eh, aan het eind van de race zit je weer een beetje in gevecht met die Ferrari's. Ze lopen toch weer te mopperen, hè. Maar je was toch gewoon aan het verdedigen?"

"Ja, maar dat moet ook. Ze moeten ook flink schelden over de radio. Dat maakt me dan ook echt niet uit. Kijk, zij verzieken mijn race in bocht één. Dan ga ik ze echt niet zomaar voorbij laten. Dat rijd ik ze nog liever van de baan af."

"Betekent dus ook, hè, wedstrijdleiding ziet niks, dus je krijgt geen straf, dus er is ook niks gebeurd. Zo sta je er ook echt gewoon in, hè."

"Ja, maar ik hoop dat ze gewoon elke race blijven zeiken. Dat is toch leuke televisie?"

"Ja, goed, maar voor jou niet, denk ik toch, want je had hier beter een lekker resultaat willen hebben."

"Jaaa, dit was gewoon heel jammer in bocht één. Ik weet niet wat ze aan het doen waren, maar uiteindelijk ben je daar wel slachtoffer van."

"Je teammaatje op het podium, kan je daar nog een klein beetje van genieten?"

"Eeh, naja, het is goed voor het team. Dus weer goede punten gescoord. Alleen helaas dat we er niet meer hebben kunnen scoren."

Na nog een kort gesprek over Monza volgende week met Jack en een verhaaltje voor de buitenlandse pers, loop ik terug naar de home van Red Bull om mijn spullen te pakken.

Als ik net de deur door loop, krijg ik ineens een steek in mijn voorhoofd. Ik vang mezelf half op tegen de muur en blijf er even rustig tegen aan staan. Dit is nu al de tweede keer dat dit gebeurd, maar de vorige keer was het na een aantal minuten wel weer over. Ik blijf rustig staan met mijn ogen gefocust op een vlekje op de muur tegenover mij.

Na een tijdje gaat het wel weer. Ik pak mijn spullen en neem voor de zekerheid ook nog maar even een paracetamol in. Je weet het maar nooit.

Ik zoek Emma op die in de pitbox aan het wachten is en vertrekken we weer richting mijn huis. Laten we dit weekend maar snel vergeten.