Get closer to the limit «Dutch»

33. Woensdag 9 november

It's my birthday!

Helaas moet ik wel gewoon werken vandaag, dat is een beetje jammer. Gisteravond ben ik opgebleven om alle appjes en berichtjes van 00:00 op Facebook te beantwoorden en dat merk ik nu echt wel. Het is rond 15:00 uur en ik zit te gapen hier in de kantine, echt niet normaal. Ik heb in de middagpauze al koffie en Red Bull gehad, maar het helpt niet echt.

Na het kwartiertje pauze loop ik weer naar beneden om verder te gaan met werken. Gelukkig ben ik om 17:00 uur vrij, dat moet nog wel vol te houden zijn. Ik vier vanavond gewoon mijn verjaardag voor familie, dus echt vroeg op bed wordt het ook vandaag niet.

Gelukkig was het niet erg druk in de winkel, we liepen goed op schema met alle broden. Thomas belde mij in de pauze om mij te feliciteren. Ik heb hem nog uitgenodigd om ook te komen vandaag, maar hij had al plannen zei hij. Een beetje teleurgesteld was ik wel, maar waarschijnlijk komt hij in het weekend weer.

Als ik om 17:00 uur mijn collega, Chantal, sta te vertellen wat zij allemaal moet doen nog vanavond, merk ik dat de sfeer in de winkel anders wordt. Klanten gaan tegelijk harder en zachter praten en als ik mij omdraai zie ik dat het personeel op een kluitje bij elkaar staat om met elkaar te praten. Wat is er nu weer aan de hand? Ik speur met mijn ogen de winkel af (vanaf de broodafdeling heb je een goed overzicht) en zie dat Thomas nonchalant op de broodafdeling af komt lopen.

Van binnen word ik helemaal gek, hij is toch gekomen! Dat waren zijn 'plannen' dus!

"Goedemiddag mevrouw, kunt u mij vertellen waar het snoep ligt?" vraagt hij met een oogverblindende glimlach als hij bij de afdeling is.

"Zeker meneer, ik loop wel even met u mee," antwoord ik en ik loop voor hem aan naar het gangpad met het snoep.

Thomas kiest een zak yoghurtgums (mijn favoriet!) uit en bedankt mij vriendelijk met een knipoog.

"Ik loop nog even rond, kom je er zo aan?" vraagt hij zacht. Ik knik en loop weer richting de afdeling waar Chantal mij met open mond aan staat te staren.

"Hoe kan jij zo rustig blijven?" vraagt ze meteen zodra ik weer terug ben. "Weet jij wel wie dat is?"

"Jazeker, dat is Thomas Verhagen. Hoezo?"

"Ik zou hem echt helemaal flippen als hij tegen mij zou praten, hij is super lekker."

"Zullen we het eens proberen?" plaag ik. "Ik vraag hem hier wel even heen."

"Dat durf je toch niet."

"Wedden van wel? Ik ga even mijn spullen halen van boven en dan vraag ik hem wel even. Houd jij hem even in de gaten?" Ik ren snel weg, voordat ze nog iets kan zeggen. Ik ben zo blij dat Thomas er is, nu is mijn verjaardag compleet! Ik weet wel zeker dat mijn ouders dit gewoon wisten en het niet tegen mij hadden gezegd.

Ik pak snel mijn spullen, trek mijn jas aan en loop de winkel weer in om Thomas te zoeken. Hij staat in het gangpad met de frisdranken en kijkt vrolijk op als hij mij aan ziet komen.

"Wil je nog heel even dit spelletje meespelen?" vraag ik zacht. Hij knikt en we lopen samen naar de afdeling.

Chantal staat niks vermoedend de vloer te vegen en lijkt helemaal in haar werk op te gaan. Ik kuch even en ze kijkt op. Zodra ze Thomas ziet wordt ze rood.

"Ik zei toch dat ik het zou doen," grinnik ik.

"Huh, hoe dan?" zegt ze ongemakkelijk.

"Oh, had ik dat nog niet verteld? Thomas is mijn vriend." Natuurlijk weet ze dat niet. Ik heb wel verteld dat ik een vriend heb, maar ik heb niet gezegd wie. Weet je, dat vind ik ook weer zo opschepperig. Zo wil ik helemaal niet zijn.

"Vriend als in vrienden of als in vriend en vriendin?"

"Dat laatste," lacht Thomas en trekt mij naar zich toe.

Nadat iedereen bij de Jumbo van de schrik was bekomen, de nodige handtekeningen waren uitgedeeld en de foto's gemaakt, gooiden we mijn fiets in de auto van Thomas en rijden we naar mijn huis.

Zoals ik dus al had gedacht, had Thomas met mijn ouders overlegd over wanneer en hoe hij zou komen. Dat hadden ze dus gewoon stil gehouden voor mij. En ik maar denken dat hij het veel te druk had.

De rest van de avond is heel gezellig. Omdat ik, nu ik ouder word, geen zin meer had in al die mensen hier over de vloer, nodig ik elk jaar alleen nog maar mijn familie uit. Daarom zitten alleen mijn opa en oma, mijn opa en zijn vriendin en mijn tante en haar vriend in de kamer. Mijn andere oom kon niet, of zo.

Van mijn beide opa's en oma krijg ik geld, van mijn ouders ook, van Roos wat leuke spulletjes voor op mijn kamer en van Thomas krijg ik een zilveren armbandje en de belofte dat we een keer samen gaan karten op Genk.

Dit is eigenlijk ook de eerste keer dat de rest van mijn familie Thomas in 'real life' ziet. Ik had ze wel verteld dat ik met hem ging en natuurlijk hebben ze hem allemaal op tv gezien, dus ik vond het wel even spannend. Gelukkig is Thomas zelf super relaxed. Hij mengt zich in de gesprekken en vertelt natuurlijk van alles over zijn carrière.

Tegen een uur of 23:00 uur is iedereen weer opgehoepeld, nee grapje, weg en zitten we nog even met z'n vieren te praten. Roos is al eerder op bed gegaan, omdat ze morgen weer vroeg op de fiets moet zitten.

Thomas is al eerder naar huis gegaan, want dit weekend is de Grand Prix van Brazilië. Hij neemt de vlucht vannacht nog heen. Ik zal hem vanaf de bank hard gaan aanmoedigen.