Get closer to the limit «Dutch»

30. Vrijdag 30 september

Dat had ik dus verkeerd gedacht. Bij het ontbijt; geen woord met elkaar gewisseld. In het vliegtuig op weg naar huis; alleen de dingen die je tegen elkaar moet zeggen. Toen we afscheid van elkaar namen op Schiphol; een ongemakkelijke knuffel.

En zo zat ik vorige week zaterdag half te huilen op mijn bed te Skypen met Veronique. Ik kan het super goed met haar vinden en we zijn de laatste tijd zowat beste vriendinnen geworden. Als zijn zus weet Veronique natuurlijk als geen ander hoe Thomas in elkaar steekt.

"Wat moet ik nu doen?" vroeg ik wanhopig, nadat ik haar het hele verhaal heb verteld. Ze had al gemerkt dat Thomas wat geprikkeld en afwezig was, maar hij heeft haar niet verteld wat er aan de hand was. Hij was sowieso ook niet zo spraakzaam. Veronique vertelde dat hij alleen maar op z'n kamer zat, wat niks voor hem is.

"Ik heb wel een idee. Zoals je weet is Thomas vrijdag jarig. Verras hem en kom naar Maleisië. Je zou toch in de eerste instantie niet komen?"

"Nee, klopt. Maar dat is inderdaad wel een goed idee. Ik hoop dat 'ie dat kan waarderen..."

"Tuurlijk. Hij is nu even boos, maar hij houd wel gewoon van je, hoor."

Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb meteen een ticket geboekt die zaterdag en daarom zit ik nu, in mijn eentje, in het vliegtuig op weg naar Maleisië. Zo zie ik ook nog eens wat van de wereld... Ik kom nu overal. Daar had ik een paar maanden geleden nog niet eens van durven dromen.

Ik ben gisteren om 20:55 uur vertrokken vanaf Schiphol en vandaag kom ik pas om 17:45 uur aan. Ik kon nog wel een vlucht eerder nemen, alleen dan was ik er al voor 08:00 uur. Dat vond ik wel een beetje vroeg. Natuurlijk is Thomas dan al wel wakker, maar voor de verrassing kom ik zo laat mogelijk.

Eenmaal aangekomen op het vliegveld, neem ik de taxi naar het circuit. Het is maar 12 minuten met de taxi, want het vliegveld ligt naast het circuit. Ik hoop dat hij daar nog is, anders zit ik helemaal voor niks met al m'n tassen te slepen. Gelukkig had Veronique mij van te voren al de speciale toegangskaarten toegestuurd, anders had ik het al helemaal kunnen shaken. Zonder dat Thomas er vanaf wist natuurlijk.

Ik heb met Veronique afgesproken bij de hoofdingang van het circuit en gelukkig staat ze er al.

"Goede vlucht gehad?" vraagt ze terwijl we elkaar een knuffel geven.

"Jup, ik leef nog!" grinnik ik.

"Ik heb niks tegen hem gezegd, dus als het goed is weet hij nog van niks. Op dit moment zijn ze een klein feestje aan het vieren in de team home van Red Bull" stelt ze mij op de hoogte.

"Ah, dus ik moet lekker awkward binnen komen lopen?"

"Jij begrijpt het!"

We lopen met z'n tweeën naar het paddock. Ik dump mijn spullen in een andere truck van RBR, kleed me nog even snel om in de wc en daarna lopen we door naar de team home.

"Ben je er klaar voor?" vraagt Veronique als we voor de deur staan.

"Nope."

"Oké, let's go!"

Ze duwt me naar binnen en er is inderdaad een feestje aan de gang. Voornamelijk mensen van RBR staan met elkaar te praten en te eten. Er hangen wat slingers hier en daar en de taart, die ik al eerder voorbij zag komen op Instagram, staat op een tafel bij de muur.

Een aantal mensen krijgen mij in de gaten en feliciteren mij. Die weten dus duidelijk niks af van de hele situatie. Maar dat hoeft ook niet, dat is iets tussen Thomas en mij.

"Where's Thomas?" vraag ik aan één van de leden van de pitcrew.

"At the front, talking with Christian." Ah shit. Van alle personen met wie hij kan praten deze avond, praat hij uitgerekend met Christian Horner. Ik moet Thomas nu weg gaan halen van één van de belangrijkste personen van het team. Great.

Veronique loodst mij naar de voorkant en ik zie Thomas al staan. Hij is inderdaad diep in gesprek met Christian, maar ze lachen er wel bij, dus het zal wel geen zwaar gesprek zijn. Veronique heeft mij ondertussen in de steek gelaten en daarom loop ik alleen op Thomas en Christian af. Halverwege bedenk ik mijn toch en draai me weer om. Ik loop regelrecht naar de wc's en verstop me in een hokje.

Sjeez, Emma, dit slaat helemaal nergens op. Je zit je gewoon te verstoppen voor je bloedeigen vriend. Loser.

De deur van de wc's gaat open en dicht.

"Emma?" klinkt Veronique haar stem.

"Nee?" antwoord ik.

"Mijn God, Emma, kom van die wc af." commandeert ze. Ik open de deur van het hokje en stap naar buiten.

"Waar ben je nou in godsnaam mee bezig?"

"Ik verstop me," zeg ik onverschillig.

"Dat dacht ik dus niet. Jij gaat nu naar buiten en je gaat met Thomas praten. Nu."

"Ja, mama," grijns ik. Ze duwt me naar buiten en ik zoek naar Thomas. Hij is nog steeds in gesprek met Christian. Voor de tweede keer loop ik op ze af, maar deze keer loop ik door. Als ik er bijna ben krijgt Christian mij in de gaten.

"Emma! I didn't see you untill now. Where were you? Congratulations with your boyfriend!" roept hij enthousiast en geeft mij een hand. Ik bedank hem ongemakkelijk en kijk dan Thomas aan.

"Emma," is het enige wat hij zegt. Ik merk dat hij nog steeds een beetje boos. Zijn gezicht staat neutraal, maar ik ken hem nu lang genoeg om ook zijn ogen te kunnen lezen.

"Thomas. Kan ik je misschien even spreken?"

Hij kapt het gesprek met Christian af en we lopen een deur door naar de gang van het gebouw. We zeggen niks tegen elkaar, wat toch eigenlijk ook belachelijk is. Een kleine ruzie en hoppa. Gelijk is het helemaal mis. Het slaat toch ook werkelijk helemaal nergens op...

"Thomas, het spijt me echt heel erg. Ik had niet zo moeten pushen," begin ik.

"Het spijt mij ook. Ik had niet zo moeten reageren, terwijl je eigenlijk wel gelijk hebt. Ik heb je advies opgevolgd en ik ben naar de huisarts geweest."

"Oh? En?" Goh, dat is nieuw. Hij doet eens een keer iets wat ik zeg. Dat mag ook in de krant.

"Nou, eigenlijk kon hij niet zoveel zeggen. Maar als het aan blijft houden, moet ik weerkomen. Hij vond het wel goed dat ik even langs kwam." Dat laatste werd een beetje zacht gezegd, aangezien hij toe moet geven dat ik gelijk heb. Ik zei het toch.

"Gelukkig! Zijn we nu weer vrienden?" vraag ik.

"Nou, wel een beetje meer dan vrienden, toch?" lacht hij.

"Absoluut." Ik geef hem een knuffel.

Nadat ik hem nog een cadeautje heb gegeven, lopen we weer terug naar het feestje die nog steeds in volle gang is. Maar na een paar uurtjes is het alweer voorbij, want morgen is natuurlijk weer een belangrijke dag.