When He Told Me That

20

Pov Evelyne

Ik open langzaam mijn ogen en wil inademen, maar het lukt niet. Ik blaas met mijn neus en kijk snel om me heen.

"She's awake!" Hoor ik iemand roepen. Mijn keel is dichtgedrukt. Ik grijp naar mijn keer en ga zitten. "Look at me" zegt een man met een enorm accent. Ik kijk hem aan terwijl ik aan mijn haar trek. "Adem in" zegt hij en doet het voor. Ik merk nu dat ik een kapje op mijn mond heb. Ik adem moeilijk in. "Adem uit" zegt hij en ademt uit. Ik adem weer uit. "Adem in" zegt hij weer en ik voel dat iemand mijn polsen vastpakt en uit mijn haar haalt. Ik kijk om me heen. "Kijk me aan" zegt de man weer. Snel kijk ik hem weer aan. "Adem uit" zegt hij. Moeilijk en trillerig adem ik uit. Ik begin snel te ademen omdat ik na een tijdje weer kan ademen. Ik krijg tranen in mijn ogen en begin te huilen. "Eef rustig" zegt iemand. Ik kijk wanhopig om me heen. "Kijk me aan" zegt de man weer streng. Ik kijk hem niet aan. "Je kijkt me aan of je gaat naar het ziekenhuis en terug naar huis" dreigt hij. Ik kijk hem gelijk aan. No way dat ik naar het ziekenhuis ga. "Rustig" zegt hij weer.

Ik huil weer, wat is dit? Waarom voelt mijn keel zo dik? Waarom staat dat mens voor me de hele tijd te schreeuwen? Waarom heb ik een masker op? Het masker wordt van mijn mond afgehaald en ze kijken mij aan. Ik wil iets zeggen, maar het doet pijn. "Je hoeft niks te zeggen" hoor ik de man zeggen en duwt me zachtjes naar achteren zodat ik weer lig. Hij doet wat testjes bij me en praat tegen niemand. "We cancellen de show van vandaag" hoor ik Harry zeggen. Ik knijp in iemands hand, ik heb geen idee van wie hij is.

"Evelyne luister. Je mag twee dagen niet praten, goed blijven drinken en eten ondanks dat hij pijn doet. Je moet goed blijven ademen en als het niet gaat, naar de dokter bellen. Je moet bij iemand slapen om je in de gaten te houden" zegt hij. Ik knik. "Je broer legt zo alles uit. Wij moeten weer gaan". Ik knik weer. Hij legt nog allemaal dingen uit en ruimt alles op. Hij gaat weg en ik ga weer zitten.

Ik kijk om me heen en zie dat ik de hand van Niall vast heb. Ik kijk hem aan en hij glimlacht. Ik glimlach zacht terug en laat zijn hand los. Harry praat met een agent en Paul staat in de kamer te bellen. Ik zie Louis en Liam op de grond zitten. En.. En ik zie Arnoud bij de deur staan. Ik begin weer sneller te ademen en krijg weer tranen in mijn ogen. Alles doet pijn. Wat doet hij hier nog? Hij grijnst en lacht. Niall komt voor me zitten en kijkt me aan. "Rustig" zegt hij zacht. Als ik hem aankijk, word ik langzaam rustig. Hoe? Ik raak in een soort trance. Hij slaat zijn armen om me heen en drukt me tegen zich aan. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en snik nog zachtjes. "Shh" sust hij. "Kom". Ik ga op zijn schoot zitten en sla mijn benen om zijn middel. Ik sla mijn armen ook om hem heen en zucht. Hij wrijft zachtjes over mijn rug heen en drukt een kusje op mijn wang. Ik zie de beelden weer voor me, het gevoel, het beeld, het bijna dood zijn. Ik begin weer te huilen. Hoe kan hij dit gedaan hebben? Waarom? Het gevoel van bijna dood zijn, is echt de hel. Je voelt je machteloos. Je weet dat het je laatste moment is en je kan geen afscheid nemen van mensen. Je kan niks meer. Het enige wat in je hoofd afspeelt is dat je binnen elk moment dood kan zijn. Misschien had ik beter dood kunnen zijn.. Misschien was dit dan allemaal niet gebeurt. Misschien was alles anders nu, op het verdriet na dan. Ik begin harder te huilen.

Na een tijdje ben ik rustig. Niall fluistert allemaal lieve dingen in mijn oor en wrijft over mijn rug. Het moment blijft de hele tijd in mijn hoofd spoken. Ik zet mijn wang tegen zijn schouder en mijn voorhoofd tegen zijn wang. Ik sluit mijn ogen en zucht. Kon ik maar praten. Mocht ik maar praten. Ik ben nu al zo geïrriteerd, ik mag niet praten. Ik open mijn ogen weer en kijk rond. Iedereen is er nog wie er waren voordat ik bij Niall op schoot zat. Zelfs de agent is er nog. Ze kijken me aan, ik verberg mijn gezicht in Niall's nek, niemand hoeft me aan te kijken. Ik zie er niet uit. Thank god, het was een verbeelding van Arnoud van daarnet.

"Uh Eef, we gaan zo eten" zegt Harry dan. Ik knik. "Morgen aangiften doen?" Vraagt de agent. Ik knik weer. "Mooi, dan kom ik morgen weer langs" zegt hij en praat nog met Harry. Ik kijk Niall aan en geef een dankbaar knikje en sta op. Hij glimlacht ook. Ik loop naar de badkamer en bekijk mezelf in de spiegel, zijn handafdruk is te zien in mijn nek. Mijn ogen worden groot, dit ziet er niet uit. Hoe moet ik dit over vijf dagen uitleggen aan de kinderen? En aan de papz? En aan familie en vrienden? Ik ga zo echt niet naar beneden toe om te eten hoor. Je ziet het niet goed, maar als je er naar kijkt, dan wel. Ik zucht. Gelukkig heb ik geen make-up op, beter.

Ik loop weer terug en pak Harry's pols vast. Ik trek hem mee naar de badkamer en hij kijkt me aan. Ik wijs naar mijn nek. Hij knikt. "Vest of shirt wat dat bedekt?" Vraagt hij. Ik knik. "Ik zal ff kijken" zegt hij en drukt een kus op mijn voorhoofd. Ik knik en hij loopt de badkamer weer uit. Ik bekijk mijn gezicht, mijn ogen zijn rood. Ik had echt geluk dat ik daar gedoucht heb, maar ik ga straks gewoon weer douchen. Hij heeft me aangeraakt. Dat moet van me af. Ik hoor Harry praten en ik ga tegen het blad aanstaan. Ik bekijk de spullen. Volgens mij ben ik bij Niall op de kamer, ik weet het niet zeker. Ik zie de beelden weer voor me, maar gelukkig ben ik een persoon die er niet veel aandacht aan besteed en het snel vergeet. Maar later krijg ik wel weer last van.

"Hier" zegt Harry opeens als hij voor me staat. Ik kijk hem aan en hij geeft een grijs Nike sport vest aan mij. Ik maak een gebaar dat hij zich moet omdraaien, we de kant waar geen spiegel zit. Hij draait zich om en ik trek mijn shirtje uit, het is behoorlijk warm hier. Ik trek het vest aan en rits hem helemaal dicht tot aan mijn kin. "Klaar?" Vraagt hij. Hoe ga ik dit doen? Ik draai hem om en hij kijkt naar me. "Het staat je schattig" grinnikt hij. Ik glimlach zacht en sla mijn armen om hem heen. Hij doet het ook bij mij en drukt een kusje op mijn wang. "Het komt goed, je bent sterk" zegt hij zacht. Ik knik.

We lopen weer terug en iedereen kijkt me aan. "Gaat het?" Vraagt Louis. Ik haal mijn schouders op. "Kom, we gaan eten" zegt Liam. Ik knik en we lopen de gang op nadat ik mijn shirtje op het bureau heb neergelegd. We lopen langs de plek en ik zie mijn telefoon op de grond liggen. Ik loop ernaartoe en pak mijn telefoon. "Oehh Eef, je bent een Horan" zegt Louis met een grijns als ik hem aankijk. Hij lacht en ik kijk hem niet begrijpend aan. "Op je rug staat Horan" zegt hij en klopt even op mijn schouder. Ik haal mijn schouders op. "Awh" zegt hij zacht. "Het is echt raar dat Eef niet praat" zegt Paul. Ik grinnik. "Ja, het is gelijk stil en meestal praat ze over echt onnodige dingen" zegt Liam.

Iedereen heeft eten, ik deel iets met Harry aangezien ik geen trek heb. "Hoef je echt niks?" Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en neem een slokje van mijn thee en slik het met moeite door. Ik knik mijn ogen dicht, het doet echt fcking veel pijn. Ik open mijn ogen weer en zucht. Ik haat dit zo erg. "Probeer dit is" zegt Harry en houdt een lepel met iets voor mijn mond. Ik open mijn mond en neem een hap. Ik kauw erop, het is best lekker. Ik slik het voorzichtig door, het doet weer pijn. Ik laat het niet merken, maar gosh.. "Bij wie slaap Eef?" Vraagt Paul, iedereen noemt me Eef. Geen idee waarom. "Bij mij" zegt Harry. Ik knik.