When He Told Me That

44

Pov Evelyne

Ik ben dood.

Just kidding. We zijn net geland en het is hier middag terwijl het daar nog ochtend is. En ik heb al amper geslapen in het vliegtuig door een krijsend kind. En ik moet nu nog naar Simon toe. Hell yeah. Niall ga ik niet meer bellen, hij slaapt waarschijnlijk nog. Ja hij slaapt nog. Ik zet mijn zonnebril weer op aangezien er veel mensen met een camera zijn. Ik loop door naar de metro en stap in.

Na de trein stap ik over op een andere trein en daarna de tube. Mensen kijken mij aan. Logisch, wie gaat er nou met een koffer in een onesie in de tube zitten? Me! Evelyne Styles. Ik staar naar buiten en hoor iemand zuchten. Precies dat ja. Ik stuur Niall toch maar een appje dat ik veilig geland ben en dat ik onderweg naar huis ben.

Ik stap bij de goeie halte uit en loop naar boven. Het wordt tijd dat ik een eigen huis ga kopen, maar Niall wilt dat nog niet en Harry ook niet. In ieder geval dan een auto. Ik kan niet altijd auto's blijven lenen. Zachtjes zucht ik als ik het terrein oploop. Ik loop naar de voordeur en maak hem open. Ik stap het huis binnen en zet mijn zonnebril af. Halleluja, mijn telefoon trilt weer. Kan ik nou nooit rust hebben? Ik pak mijn telefoon en zie dat het een berichtje van Simon is. Of ik om half twee wil komen. Ja tuurlijk! Ulgh. No. Maar ja, dat is over tien minuten en ik kan het niet maken om zo te komen in m'n onesie. Ik zucht en zet m'n koffer neer in de gang. Gelijk loop ik naar boven, okay ik had beter gelijk mijn koffer meekunnen nemen. Als ik moe ben, denk ik niet na. Ik sta voor de kast en kijk bedenkelijk naar de kleding. Netjes? Ja, het is tenslotte wel mijn baas.

Ik pak een skinny jeans and kijk waar erop past. Niks. Ik zucht en loop naar Harry's kast. Ik pak een wit shirt van hem, hij gaat me verwoorden. Naja, hij steelt ook mijn zwarte shirts en haarelastiekjes, dus niet zeuren. Ik kleed me om en werk mijn make-up en haar bij. Ik zoek ondertussen op waar ik moet zijn, niet bij Modest!, maar ergens anders. Ik kijk waar het is, een kantoor gebouw vlakbij dit huis. Ik ga met de fiets, klaar.

Ik pak mijn spullen en loop naar buiten. Fietsend fiets ik het terrein af, op naar Simon. Ik zet mijn zonnebril weer op, Jezus wat ben ik moe. Als ik fiets, word ik weer wakker. Vroeger was dat ook al zo. Ik zet mijn rugzak op het rekje voor mijn fiets waar normaalgesproken een mand of krat op zit, maar die heb ik niet. Ik heb een zwarte Nederlandse oma fiets, bijzonder. Nope. Ik ben echt chagrijnig bezig vandaag. Ik doe mijn oortjes in en zet mijn muziek aan. Ik prop mijn telefoon in mijn zak en fiets de weg op. Waarom moet ik goed uitkijken waar ik kan fietsen? Waarom hebben ze hier amper een fietspad ofso?

Na een kwartier fietsen kom ik aan bij het kantoorgebouw. Ik stap van mijn fiets af en zet hem tegen tegen de muur. Ik zet hem op slot en pak mijn tas. Ik loop het gebouw binnen en gelijk begint er een vrouw tegen me te praten. Ik zet mijn zonnebril op m'n haar en kijk haar aan. "Goedemiddag, kan ik u ergens meehelpen?" Vraagt ze beleefd, ulgh. Ik ben dat beleefde gedoe nu zat. "Hey, eh ja. Ik moest maar Simon toe," zeg ik. Ze knikt. "Wie bent u?" Vraagt ze. "Evelyne Styles," zeg ik. Herkend ze mij niet? "Zal ik met u meelopen?" Vraagt ze netjes. "Is goed," zeg ik en ze loopt ergens naartoe. Ik loop maar gewoon achter haar aan.

Er wordt een deur geopend en ik zie Simon achter z'n bureau zitten met iemand op een stoel voor zijn bureau. "Meneer Cowell, mevrouw Styles is er," zegt ze. Mevrouw Styles, dat heeft serieus nog niemand gezegd.. Het klonk wel goed, maar meer alsof ik getrouwd met Harry ben. "Ze mag verder komen," zegt Simon. Ze knikt en laat mij naar binnengaan. Simon staat op en loopt naar me toe. Hij steekt zijn hand uit en ik schud hem even. "Evelyne, zusje van Harry en vriendin van Niall," glimlacht hij. Ik glimlach zwak. "De eerste keer sliep je toen ik je zag, hopelijk nu niet," zegt hij. Ik hoop dat ik niet in slaap val.. "Nee," zeg ik en hij loopt weer naar z'n bureau toe. "Neem plaats," zegt hij en wijst naar een stoel.