When He Told Me That

54

Pov Evelyne

Ik ga een selfie van mijn hoofd op insta plaatsen om te laten weten dat ik okay ben. Ik lig op mijn zij en heb het deken over mijn mond en neus. Niet dat ik er goed uit zie ofso, maar okay. Niall komt naast me liggen en ik draai op mijn andere zij. Ik nestel tegen hem aan en zucht. "Alles doet pijn," zucht ik. "Aawh," zegt hij zacht. 'Hi.. I'm okay' typ ik langzaam en nadenkend in het tekstvak en stuur hem de wereld in. Tegelijkertijd zet ik hem op twitter en zet iets op snap. Ik voel twee zachte lippen op mijn voorhoofd. Glimlachend bekijk ik de foto. "Ik ben zo lelijk," mompel ik. "Nee, je bent niet lelijk. Je ben mooi," fluistert hij. "Niet. Kijk naar mijn gezicht, dat is al één. Ik heb een blauw oog, een blauwe kaak, een gescheurde lip plus wenkbrauw, een wondje op mijn voorhoofd." "But still beautiful. Het maakt niks uit of je wondjes op je gezicht hebt, ik blijf je mooi vinden," zegt hij zacht en drukt kusjes op mijn gezicht. Ik bloos. By the way, Gemma is kleding halen.

Ik refresh mijn Instagram account en bekijk de foto. Al meer dan 100.000 likes in twee minuten! Twee minuten! Like.. Heb een leven. Ik ga naar whatsapp en dan naar de groep. Tja.. Ik moet effe laten weten dat ik okay ben. Ik stuur iets simpels en ga naar 'media' om te kijken of ik veel foto's heb gemist. Ja, die zijn het leukst. Als ik verder naar boven scrol, kom ik foto's tegen.. Foto's van mezelf. Ik slik en klik op een filmpje. Het filmpje speelt gelijk af en mijn ogen worden groot. Ik zet het geluid aan en hoor mezelf schreeuwen van de pijn. Hij schopt mijn in mijn buik en lacht. Een eenzame traan rolt over mijn wang terwijl Niall mijn telefoon langzaam uit mijn hand pakt. Hij zet het geluid uit en legt hem weg.

"Baby," fluistert hij en ik druk mijn neus in zijn borst. Mijn snikken worden gedempt door zijn borst en ik knijp in zijn shirt. Hij wrijft over mijn rug en zucht zacht. "Heb jij het ook gezien?" Vraag ik mompelend. Het is even stil. "Ja," fluistert hij. "Harry?" "Ja." "Gemma?" "Ja." "Mama?" "Ja." "Wie allemaal?" Vraag ik fronsend en kijk hem aan. Hij slikt. "De hele wereld," fluistert hij bijna onverstaanbaar. Mijn hart stopt even met kloppen. "Wat?" Fluister ik. "Hij had het op alles gezet. Filmpjes en foto's op Snapchat, Instagram, Twitter en Facebook. Toen we erachter kwamen, hebben we het gelijk verwijderd. Maar we waren te laat, de hele wereld had het al gezien." Ik barst weer in tranen uit. "Waarom?" Huil ik. "Shh babygirl," fluistert hij. "Ik snap het niet." "Ik ook niet. Maar maak je maar geen zorgen dat hij terug komt, hij is dood," sis hij. Ik knik.

Na een tijdje hoor ik iemand de kamer binnenlopen. "Hey," hoor ik Niall zeggen. "Hey, ik heb van alles wat meegenomen. Ik wist niet precies wat je wilde," hoor ik Gemma zeggen. Ik kijk op voordat ik haar aankijk en knik. "Dank je," fluister ik en veeg mijn tranen weg. Ze glimlacht even.

"Mag ik douchen?" Vraag ik zacht. Ik voel me vies, ik heb een maand lang in bed gelegen. "Geen idee, zal ik het vragen?" Vraagt Gemma. Ik knik. Ze loopt de kamer weer uit en ik kijk Niall aan, hij kijkt snel weg omdat hij me al aankeek. Ik glimlach en kruip meer naar boven zodat ik op gelijke hoogte lig. Hij kijkt me aan en bloost. Ik druk een kusje op zijn wang en grinnik zacht als hij in mijn heup knijpt. "Ik heb je zo gemist," fluistert hij en schuift een plukje haar achter mijn oor. "Ik jou ook?" zeg ik twijfelend. "Hoe voelt het om in coma te liggen?" Vraagt hij zacht. "Net of je slaapt, maar dan heb je geen krachten om iets te doen," zeg ik en denk na. Hij knikt langzaam. "En je ziet iedereen in de kamer staan, maar dan vanuit een ander persoon. Ik heb jullie vaak zien huilen en praten. Ik schreeuwde naar jullie toe, maar ik bestond niet. Ik zag me zelf liggen." Ik slik.

"Je mag douchen, niet langer dan tien minuten omdat er dan iets is met je spieren ofso. Er moet iemand bij zijn om je in de gaten te houden aangezien je net uit je coma bent," loopt Gemma de kamer binnen en vertelt alles. Ik knik. "Ik neem aan dat Niall dan meegaat?" Vraagt ze. Ik kijk Niall aan en hij knikt. "En daarna moet je eten aangezien je eigenlijk geen avondeten hebt gehad," zegt ze. "Ik heb geen trek," zucht ik. "Toch moet je eten," zegt ze en Niall staat op. "Maar doe moet het dan met het infuus en alles?" Vraag ik. "Daar kwam ik even voor langs, het mag er even uit. Maar straks heb je het weer nodig," zegt een vrouw die naar me toeloopt. Ze haalt het infuus uit mijn hand en plakt er een pleister op.