When He Told Me That

76

Pov Evelyne

Na die dag, is alles veranderd. Ruzie met Antoine, ik heb hem nog gebeld, maar hij nam niet op. Lloris zei dat ik hem moest laten, nu voel ik me nog slechter. Ze hebben wel de finale gewonnen (ik weet dat Portugal heeft gewonnen, maar in mijn boek France). Antoine scoorde en zei wel dat hij voor mij was, dat is twee dagen geleden. Ik heb hem vijf dagen niet gesproken en ik durf hem niet te bellen.

Met Niall.. Na die dag hebben we besloten dat we vrienden zijn. Ondanks hij er totaal niet mee eens was, het deed pijn. Zowel zijn hart als die van mij. Hij ziet er slecht uit, ik voel me best schuldig. Maar dat had gewoon niet moeten gebeuren. Ik zie er zelf ook niet uit, maar ja. Zo gaat het leven.

Op de set gaat het gewoon normaal, alleen mensen durven op één of andere manier nog amper tegen me te praten sinds dat ik boos ben geworden op Ellen. Is het mijn schuld? Ik zat gewoon niet goed in mijn vel, zat in de knoop met mezelf. Ik heb mijn excuses ook aangeboden en ze snapte me, ik had uitgelegd dat het niet zo goed ging met mij omdat ik met mezelf in de knoop zat. Het acteren is leuk, maar niet wat ik echt wil. Denk ik.. Het gaat goed, maar ik heb meet uitdaging nodig denk ik.

Ik zit in een scène met Wilson, we moeten iets bespreken over een meisje die net een operatie heeft gehad. Maar toch zit er iets privés aan vast over mijn verleden. Over mijn échte verleden wat te maken heeft met de eerste dag. Het ziekenhuisproces en alles. Ik kijk langs de camera en luister naar wat ze te vertellen heeft. "Ze heeft pijn op haar borst," zegt ze. Ik knik en zie iemand op de set komen. "Kan ze meer pijnstillers krijgen?" Vraagt ze. "Ze heeft nu al het maximale voor haar leeftijd," zucht ik en bekijk haar document, "laat haar een controle hebben." Ze knikt.

Ik leg mijn spullen op de balie als ik zie wie er zojuist binnen is gekomen. Ik ren langs de camera's en ren in de armen van Antoine. Ik verberg mijn hoofd in zijn nekholte en barst uit in tranen. "Liefje," zegt hij zacht en slaat zijn armen ook om mij heen. Een snik verlaat mijn mond. "Niet huilen," zegt hij zacht. "Ik was zo bang," huil ik. "Waarom? Dat hoef je niet te zijn," fluistert hij. "Dat ik je kwijt was, je antwoordde niet," zeg ik. Hij trekt terug en cupt mijn hoofd in zijn handen. "Niet huilen liefje," zegt hij en veeg mijn tranen weg met zijn duimen. Ik kijk hem aan en zie dat er ook tranen ontstaan in zijn ogen. "Ik had tijd voor mezelf nodig," zegt hij zacht. Ik knik en er rolt weer een traan over mijn wang. "Je makeup loopt uit," lacht hij een beetje. Ik haal mijn schouders op, het boeit me echt geen ene flikker.

Hij drukt een lange kus op mijn lippen, ik voel me nu schuldig over wat er gebeurt is.. Niemand hoeft het te weten. Ik glimlach en knuffel hem weer terwijl ik mijn neus ophaal. Zijn armen zijn te voelen rond mijn middel en zijn lippen tegen mijn wang. "Ik heb je zo erg gemist," mompel ik. "Ik jou ook," mompelt hij tegen mijn wang aan. Ik glimlach zwak en trek terug. Ik druk een kus op zijn lippen en veeg mijn tranen weg. Ik draai me weer om en merk dat het echt ontzettend stil. Ik slik en kijk Antoine aan, hij glimlacht en kijkt mij ook aan. Glimlachend pakt hij mijn hand vast en vlecht onze vingers met elkaar.

"Sorry dat ik zomaar wegging," zeg ik zacht, "maar het moest gewoon." "Is niet erg, ik begrijp het," zegt Ellen, ja ze gaat meer als mijn moeder voelen. Ze spreekt me ook gewoon tegen op momenten dat het moet, en nu pik ik dat van haar. "Maar we moeten verder," zegt ze. Ik knik en haal mijn neus op. Ik kijk Antoine aan en hij glimlacht. Hij drukt snel een kus op mijn lippen en laat mijn hand los. "Succes," zegt hij. Ik knik en loop weer naar de set toe. Mijn makeup wordt bijgewerkt en we beginnen weer.

•

Na een tijdje hebben we een outfit change. Ik moet weer nette kleding aan omdat ik weer van een etentje kom, like.. Lynn gaat vaak uiteten. Niet normaal hoevaak. Maar ja.

Ik ga naast Antoine op de bank zitten en kijk hem aan. Hij glimlacht trots en slaat zijn arm om me heen. "Je bent zo stil," mompelt hij. Ik haal mijn schouders op. "Ik heb me de laatste paar dagen ook niet goed gevoelt," zeg ik zacht. "Waarom niet?" Vraagt hij. "Ik was onzeker over ons," mompel ik zacht en kijk weg. "Het is nu goed toch?" Fluistert hij en drukt een kus tegen mijn wang. Ik knik. "Dank je dat je hier bent. Ik had het niet langer kunnen volhouden," zeg ik en kijk hem aan. Hij glimlacht en drukt een kus op mijn lippen. "Ik ook niet," zegt hij zacht. Ik glimlach en druk mijn lippen op die van hem. Hij kust terug en legt zijn hand op mijn wang.