When He Told Me That

25

Pov Evelyne

"Je hoofd" zeg ik gelijk en Martijn komt naast me zitten. Hij lacht. "Je bent echt leuk als je opeens een tweet van mij krijgt" zegt hij. "Ha ha ha" zeg ik sarcastisch. "Maar vertel, wat doe je hier?" Vraagt hij. "Ik ben op de bruiloft" zeg ik droog. "Nou, er zit een heel verhaal aan vast, maar laat ik het kort houden. De bruid is mijn 'nicht' en ze heeft me uitgenodigd. En jij?" Vraag ik. Hij knikt even. "Zij is ook mijn nicht. Dus zijn we familie?" Vraagt hij. "O my gosh. Nee. Ik ben Brits, weet je nog?" Vraag ik lachend. "Owh O ja. Maar nicht?" Vraagt hij. "Met aanhalingstekens" zeg ik. Hij knikt. "Vertel me het verhaal" zegt hij. "Moet je niet bij je ouders zitten ofso? En op Tour zijn?" Vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. "Geen zin, nu dan. Straks bij het eten ga ik bij ze zitten. En ik zie mijn familie weinig, dus dit gaat nu voor" zegt hij. Ik knik.

De ceremonie is bezig en ik heb echt de neiging om inslaap te vallen, het is echt erg. Maar ja. Mijn 'nicht' en nu haar vrouw mogen elkaar kussen en ik klap en glimlach. "Voordat we vertrekken, aangezien er zo ook mensen weggaan, heeft iemand nog een speech" zegt de man en geeft de microfoon aan mijn 'vader'. "Ik wil Lily en Laura een mooie toekomst wensen, names de hele familie" begint hij. Dat hij niet in de gevangenis zit na de ontvoering van mij. "Ik wil zeggen dat wij een grote fout hebben gemaakt, dus ik hoop dat jullie dat niet gaan doen. Ik hoop dat de fout goed is, dat wij het goed hebben gemaakt. Wij hebben er spijt van en ik hoop dat je het goed hebt bij je echte familie. Ik hoop dat je je niet arrogant gaat gedragen na alle fame en aandacht. Dat je niet zo'n kreng wordt als je broer. Denk maar niet dat je nu alles kan krijgen omdat je bekend bent. We weten van alles, zelf met je ex. We weten wat je allemaal doet, maar dat doet er nu niet toe. Wij zijn nu op de bruiloft van onze familie. Dank je voor je aandacht en veel geluk in de toekomst" zegt hij weer en ik begin gelijk sarcastisch in mijn handen te klappen. Iedereen kijkt naar mij en het blijft stil. Martijn begint ook te klappen waardoor iedereen ook gaat klappen. Ik kijk mijn 'vader' arrogant aan en het stel loopt vrolijk naar buiten. "Dank je" zeg ik tegen Martijn. "Het was awkward voor je" grinnikt hij. "Nogal, hij bedoelde mij" zeg ik en zucht.

We staan op en lopen naar buiten. Ik kijk op mijn telefoon hoe laat het is, half zes. Duurde dat dan zo lang? Het liep inderdaad uit en er waren gewoon te lange speechen. "Mag ik met je op de foto?" Vraag ik dan maar aan Martijn aangezien ik weg moet. "Is goed" zegt hij en ik geef mijn telefoon aan een van z'n bodyguards. We maken normale en gekke foto's en ik krijg mijn telefoon weer terug. Ik bekijk de foto's en grinnik. "Dank je" glimlach ik. "Kan je ze doorsturen?" Vraagt hij. "En geen probleem". Ik knik. "Via insta?" Vraag ik. "Nee, via app" zegt hij en pakt mijn telefoon af. "Arrogant kind" zeg ik gelijk. Hij lacht en zet z'n nummer in mijn telefoon. "Stuur ze naar mij, dan heb ik je nummer ook gelijk" zegt hij.

Ik stuur de foto's naar hem. "Dank je" zegt hij en glimlacht. "Maar ik ga naar de Mc" zeg ik. Hij grinnikt. "Blijf je niet eten?" Vraagt hij. "Nee, ga zo weer met de trein naar Londen" zeg ik. "En de auto?" Vraagt hij. "Gaat mee, autotrein" zeg ik. Hij knikt. "Veel plezier daar" zegt hij. "Jij ook" zeg ik en we geven elkaar een knuffel. "We houden contact" zegt hij en grijnst. "Tuurlijk" zeg ik en ik neem afscheid van iedereen. Ik loop naar de auto en stap in. Het was wel okay, maar vooral omdat Martijn er was.

Ik rij weg en kijk om me heen. Ik rij de snelweg op en er staat weer file. Fijn, weer file. Naja, ik heb nu alle tijd als het goed is. Ik moet over anderhalf uur daar zijn. De file duurt denk niet lang, aangezien ik er snel weer van de snelweg af moet, volgende afslag. Ik zucht zacht en kijk naar buiten. Ik ga het wel missen als ik weer in Londen ben, het is anders hier. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar het voelt fijn. Maar in Londen ook. Ik zucht bedenkelijk en kijk naar de armband. 'On the road again, all the love, J B C H'. Ik glimlach. Ik kom zeker terug, on the road again. Alle liefde terug aan Jade, Billy, Coen en Hannah.

Ik parkeer de auto en ik stap uit. Ik loop de Mc binnen en zie mensen mij aankijken. Hier kan ik dus zo niet tegen, opeens kijken mensen mij de hele tijd aan. Ik loop door naar de kassen en bestel een McWrap, water en tomaatjes. Gezond, maar toch ook weer niet. "Eh, dat wordt dan zeven euro" zegt ze. "Pinnen alstublieft" zeg ik. Ze knikt en ik hou mijn pasje voor twee seconde tegen dat ding, draadloos pinnen. Ze knikt en ik krijg het bonnetje. Je moet wachten en dan krijg je je eten op een andere plaats.

Er zijn mensen die met me op de foto wilde, dus ik ging met ze op de foto. Ik wacht en merk dat Martijn op de radio is, nou z'n lied. Het is echt raar om te beseffen dat ik hem net ontmoet heb, want ja. Wie komt er nou een bekend iemand tegen op een bruiloft? Naja. Ik krijg mijn eten en ik eet het op aan een tafeltje.

•~•

Ik ben terug in the uk, moet alleen nog Londen binnenrijden en dan naar Niall toe om z'n auto terug te brengen. Ik gaap, ik heb niet lang kunnen slapen omdat je om kwart voor acht de trein af moet met je auto. Het is veel beter om met deze auto weer in the uk te zijn. Het rijdt makkelijker.

Ik sta voor het huis van Niall, ik rij zijn terrein op en parkeer de auto. Ik stap uit en doe de kofferbak open, ik heb mijn fiets meegenomen. Ik haal mijn fiets eruit en doe de achterklep weer dicht. Als je moe bent en je moet deze dingen doen? Nee, ik doe volgens mij alles verkeerd.. Ik doe de auto op slot en loop naar zijn voordeur. Ik druk op de bel en wacht. Wanneer je alleen zijn autosleutel hebt en niet zijn huissleutel.. Ik druk nog een keer op de bel, hij zal vast slapen. Het is nog vroeg in de ochtend, nou vroeg? Half negen. Ik vind het een prima tijd, maar Niall kennende blijft hij gewoon het liefst de hele dag in z'n bed of op de bank liggen.

Na vijf minuten gaat de deur open. Ik zie een slaperige Niall staan die net een shirt over z'n hoofd trekt. Hij kijkt me slaperig aan en gaapt. Ik schud lachend mijn hoofd. "Good morning" zeg ik en glimlach. "Hey" mompelt hij en houdt de deur verder open zodat ik naar binnen kan. Hij doet de deur weer dicht en ik zet mijn tas op de grond. "Wat doe je hier?" Vraagt hij hees, whoops. Ik heb hem wakker gemaakt. "Je auto terug brengen" zeg ik. Hij knikt even en mompelt wat. "Ik kom zo wel terug, ga maar slapen" zeg ik. Hij knikt en loopt weer naar boven.

"Eef" hoor ik opeens van boven als ik net wil gaan. "Ja" gil ik naar boven. "Kan je een glas water brengen?" Vraagt hij. Knikkend loop ik naar de keuken en gaap weer. Ik pak een glas en vul hem met water. Ik loop naar boven, maar waar is hij? Ik ben nog nooit boven geweest in zijn huis. "Waar ben je?" Vraag ik. "Hier" hoor ik ergens, ja lekker dan. Nu heb ik ook echt alle informatie die ik wilde hebben. Ik loop naar een kamer binnen en ik zie hem in bed liggen.

"Hier" zeg ik en loop naar hem toe. Hij gaat zitten en neemt het glas aan. "Dank je" zegt hij. "Geen probleem" glimlach ik. Hij drinkt het water op en zet het glas op het nachtkastje naast zijn bed. Ik gaap en zucht. "Ga je naar huis?" Vraagt hij. Ik knik. "Het regent en ik laat je niet gaan, dus je blijft hier" zegt hij. Ik haal mijn schouders op. "Kom, ik zie dat je moe bent" zegt hij en klopt naast zich. Ik trek mijn vest uit en schoenen voordat ik naast hem ga liggen. Ik sluit mijn ogen en ik voel een arm om me heen. Ik leg mijn hoofd op zijn borst, volgens mij. "Goodnight" zegt hij zacht. "Night" mompel ik voordat ik snel weer inslaap val.

--

Hi, ik wil even iets kwijt. Zo als jullie weten is er een aanslag geweest in Orlando.. Op een gay bar. Ik vind het echt niet kunnen. Liefde is liefde en het maakt niet uit als je als vrouw op een vrouw valt, als man op een man, als vrouw op een man en als man op een vrouw. Liefde is liefde.

Ik had dit stuk eerder geschreven, ook met het huwelijk. En toen gebeurde de aanslag. Het raakte me echt, ik had buren en die zijn homo's en ze waren echt aardig en geweldig. Ik heb nog getwijfeld of ik dit zo moest houden, maar ik heb het zo gehouden. Ik vind het belangrijk dat mensen hun liefde kunnen uiten, maakt niet voor voor welk geslacht. Ik heb het er niet uitgebreid erin gezet, omdat ik het klein wilde houden. Maar nu..na de aanslag in Orlando, vind ik wel dat er meer over gepraat en geschreven mag worden. Liefde is liefde, niemand kan er wat aan veranderen, niemand kan je gevoelens tot een bepaalt geslacht veranderen.

❤️💛💚💙💜