Princess Of Elmendorf (#Wattys2016)

Eleven

"Claire, are you really alright?" Tanong uli ni Drew. Kaunti na lang Drew, nakarecord na sa utak ko ang paulit ulit na tanong mong iyan.

"I already told you I'm fine" nabigla naman ako ng bigla niyang hawakan yung kamay ko at inilapit sa kaniya.

"Assume a beautiful orchestra and a dance floor with a chandelier above and looks like a castle" ehh? Sinayaw niya lang ako and all I need is to assume an ochestra and a dance floor with a chandelier above? Cool enough.

Saan ba ako nakakita ng ganito. I always see things like a great grand hall and a dance ball in movies eh. Okay, iisipin ko na lang yung sarili kong dance floor. I started to close my eyes and think.

Polished and shiny white floor. Peach polished walls. Sparkly, beautiful, elegant Chandelier above us. An orchestra all over the sides and edges of the whole dance floor. Wearing black tux and white dresses. A wonderful Spark that let out beautiful little sparks fall down where we are. I want any song that is romantic as ever.

Pagdilat ko ng mata, everything seems magical. Sparks are falling all over us. Sinsayaw pa rin ako ni Drew sa kantang Statue. Instrumental lang kaya ang ganda. So romantic...so elegant...

"You did it" mahinahong sabi niya. Bigla naman akong na conscious at nailang sa pagtitig niya. We keep dancing alone in a wide dance floor.

"Did it because of you" sabi ko sa kaniya. Namula yung mukha niya at tumingin na siya sa ibang bagay. Nakatingin lang ako sa kaniya. Nagtatanong kung bakit ganito yung feeling? Nakalagay na ang mga kamay ko sa braso niya at siya naman sa bewang ko. Electricity...tumaas lahat ng balahibo ko.

A beautiful elegant dress for me and an elegant tux for him. And in a second, nagliwanag kami at hindi niya ako binitawan. I now wear a peach gown with sparkly decorations and he wear black tux and a peach necktie.

This is so amazing. I'm in a gown dancing with him with a tux. Romantic song in a romantic place. Sa kalagitnaan ko ng pagtitig kay Drew dahil mukha namang walang kayang magsalita sa amin ay nakaramdam ako ng may tumititig. Bigla akong kinabahan. Sinasayaw niya lang ako ng may kaba sa nararamdaman ko ng makita ko si Grey na nakatingin lang sa amin. Kahit malayo I can find the feelings in his eyes. Malungkot, bigo, pagod at sakit. Bakit?

May part sa akin na gusto ko siyang lapitan at magpaliwanag pero ayoko dahil that was a stupid thing to do. Nahihirapan ako sa itsura niya. I don't know why. Ano na bang nangyayare sa akin. Napansin ni Drew na sa iba na ako nakatingin kaya bigla siyang tumukhim.

"Somethings wrong?" Tanong niya, pinilit kong ngumiti at umiling. Tinignan ko uli yung pwesto niya kanina pero wala na siya dun. Gusto kong sabihin sa kaniya na it's part of the training, nothing more nothing less. Pero bakit ko naman sasabihin sa kaniya yun? Ano naman ang pake niya? EWAN KO.

"Dispell..." out of nowhere nagdispell ako. Hindi ko alam kung bakit pero feeling ko talaga hirap na hirap akong makita siya sa ganun.

"Okay, pagod ka na ba? Want some rest?" Tanong niya kaya tinanguan ko na lang siya. Hindi ako napagod seryoso. Simula kagabi hanggang ngayong magtatanghali na hindi ako ganun napagod. Hindi naman kase ako hinayaan ni Drew na magtraining ng mabibigat dahil mapapahod pa daw ako at may pasok pa ako mamaya. Mamayang second session na lang daw.

I feel guilty without any reason. Anyare sa akin?

"Uh...ako na maghahatid sa kaniya sa guestroom" mahinahon ni Grey na sinabi nang nakatingin lang sa akin. Kinikilabutan ako sa mga tingin niya sa akin. Nanayo ang mga balahibo ko sa ginagawa niya eh.

"Ak-" pinutol ko na ang sasabihin niya.

"It's fine" sabi ko at naglakad na. Hindi ko na makontrol yung sarili ko. I can't really help it, the feeling of this.