Princess Of Elmendorf (#Wattys2016)

Twenty Two

Ang hirap ng ganito. I locked my own father sa isang dark room na ako lang ang nakakaalam. Well, saan ba yun? My place. Paano ko siya nadala dito? Nung nakatulog siya naramdaman ko medyo gumaan ang atmosphere. It only means na most of the dark and heavy aura is from him at sa kumokontral sa kaniya. Bakit ko siya kinulong? May tiwala naman ako sa spell na ginawa ko pero, it's better kung magiging sigurista ako kahit paminsan minsan.

I'm just looking at him ng biglang gumalaw yung kamay niya. Nakatali siya sa isang upuan sa pinakagitna ng room at nasa ulunan niya lang ang nagiisang ilaw dito. Like the typical scenes sa TV na mga taong kinikidnap para mas exciting kung sino na lang ang biglang susulpot.

I wear my not so famous mask at humarap sa kaniya. Nakadress akong white dahil nangaasar ako sa dilim. I walk backwards where he can't see me.

Hindi ko na alam kung bakit ko pa ginagawa ito sa sarili kong ama.

"Ugh..." mahinang utas niya at ng makarecover siya sa mga nangyayare at ng maalala niya na ang lahat ay nagsalita na ako.

"Surprised?" Tanong ko at pinatunog ko talaga ng husto yung heels kong white.

"Who are you?" Tanong niya at tinitignan nya lang ako na parang ayos lang ang lahat.

"Well, let's say, I'm...." nagiisip ako ng pwede kong alternative name. Nang maalala ko na mind reader din pala siya. I instantly hold my necklace. Yung necklace na yun ay ginamit ko para makapasok sa Viera. Remember? I put spell on it para makontra niya ang mga posibleng paggamit ng kapangyarihan ng ibang tao laban sa akin.

What alternative name should be? Meron na pala ako noh? Why don't I remember that?

"Red" I said. Kumunot ang noo niya sa akin. Pero ako nanatiling nakangiti. For all these years na napagdaanan ko. One thing is for sure. I'm too damn strong for this.

Nagkaroon kami ng katahimikan at titigan. Hindi ko binabasa ang isip niya dahil nung sinubukan ko nung tulog siya. Feeling ko mababasag ang utak ko sa dami ng iniisip at pinagdadaanan niya.

The silence was not that awkward.

Naalala ko nun, nung huling huli akong humawak ng baril at pumatay ng tao. It's been a long year. Nabigla naman ako ng magring ang phone ko sa isang table dito sa kuwarto.

Hindi ko na muna pinansin si Dad at pinuntahan ang phone ko.

"Claire?" What da?

"Hans?" Tanong ko at tumawa siya sa akin. I know it. Masyado akong nabigla. Ang tagal na niyang hindi tumatawag. Tinignan ko ang Dad ko at nakatingin lang siya sa akin. Lumapit ako sa kaniya at may hinila akong upuan para makatapat siya. Gusto ko marinig niya ako ng maayos at makita niya lahat ng reaksyon ko.

"Where are you?" Tanong nya na ikinatawa ko.

"Hell, wanna come?" Sabi ko sa kaniya at mas lalong lumakas ang tawa niya.

"You change a lot lady, so how's the company going?" Tanong niya sa akin na ikinatigil ko naman. Hindi ko na nabibisita ang company.

"I don't have too much information for now dahil mas inaasikaso pa akong mas mahalang bagay" mariin na sabi ko specially sa 'mahalagang bagay'. Kating kati na akong tanggalin yung mask ko.

"Woah, Claire is that you?" Tanong niya sa akin. Tinawanan ko siya at tumango tango ako na para bang nakikita niya ako.

"Yes I am." Pagkasabi ko nun ay tumahimik siya at hindi ko gusto yun.

"May nangyayare ba diyan?" Tanong ko sa kaniya at tahimik pa rin. Fck.

"Sorry, akala ko kase kung ano nang nangyare kay brother, iniwan oala siya ng kaniyang girlfriend but ex na niya ngayon" napa-ohhhh na lang ako. Kawawa naman pala siya.