Princess Of Elmendorf (#Wattys2016)

Twenty Eight

So yun, readers, I think aabot pa po siya ng 40 something. Sa mga curious lang kung hanggang kailan pa ito matatapos.

Naglalakbay lang talaga yung isip ko, halo halo po yung imaginations, you know that? Basta yun.

Hahaha, vote, comment and share na lang.

--------------------

Racquel's POV

"Wahhh!!" Sigaw ni Claire at hindi na kami nagabalang tignan siya.

Nakaupo kami ngayon dito sa lupa. Sinuot namin sa may fence yung paa namin tapos umupo kami sa may lupa dito tsaka kami nakahalumbaba sa may fence uli. (Basta yun, imagine niyo na lang XD) Sunset na rin kase.

"Ang ganda" sabi ko ng nakangiti at nakatingin pa rin sa may araw na papalubog na. Napaka matiwasay ng paglubog niya at napakagandang tignan.

"Wonderful" sabi sa akin ni Drew na nakangiti kaya ngumiti ako sa kaniya. Nakatingin lang siya sa akin.

"Ang ganda pa rin talaga ng sunset dito noh?" Sabi ni Grey sa kapatid at inakbayan ito. Napatingin ako sa kanila at natuwa ako sa nakita ko.

"Do you two want to know kung paano namin nahanap itong lugar na ito?" Tanong sa amin ni Drew. Nagkatinginan kami ni Claire at tinanguan ko na siya, it means siya na yung sumagot dahil sangayon naman ako lagi sa sagot niya.

"We both want to know but huwag niyo ng ikwento kung hindi pa kayo ready, seems like it's so deep" see? That's what I like about her. She really care to others feelings kahit tamaan man siya ng curiosity. Pipigilan niya talaga hangga't kaya niya.

"Ayos lang naman sa amin" sabi naman ni Grey sabay hawak sa kamay ni Claire. They're really make a great couple.

"So, dinala nga kami dito nila Mom at sa may part ng forest na ito kami napadpad..." sabi ni Drew at tumingin sa may gilid na medyo madilim na rin.

"Well, syempre, bata pa kami at hindi naman alan kung saan kami pupunta, naglakad lakad lang kami until we found this place" pagdudugtong ni Grey. Alam kong nalulungkot sila dahil sa nangyare. Kahit naman ako. Kung ako nga naman ang nasa posisyon nila, hindi ko alam magagawa ko sa buhay ko. Mabuti nga at kasama ko si Mama eh. Sila? They're string and brave enough to face life with just themselves.

"We make house here using our powers and fences to make it secure. Dahil wala naman masyadong tao dito. We use our powers" sabi naman ni Grey. Ang galing. Parang nagadventure na rin ako nun.

"Cool..." yun lang yung sinabi ni Claire at tatango tango lang. Napangiti na lang ako at tumingin na ako sa araw na lubog na. May nakikita pa namang liwanag pero mababa na siya masyado.

"We always watch sunset and sunrise here" sabi ni Grey na nakangiti.

"Because back then we believe that when sunrise came, it's all about sorry..." sabi ni Grey uli tapos tumingin sa langit, so, medyo nakatingala siya.

"When sunset came, it's all about thank you" pagtatapos ni Drew. Magtatanong oa sana ako ng nag 'ahhhh' si Claire. Nagets niya agad yun? Ang galing.

"Sorry because you may do, say or think something bad and Thank you because the day ends well" sabi ni Claire kaya nagets ko na. Ang slow ko talaga. Haha.

"I bet, she didn't understand it in the first place" sabi sa akin ni Grey na sinamaan ko lang ng tingin. Nakakainis siya. Grabe eh noh?

"I bet too!" Masayang sabi ni Drew. Tinulak ko siya ng marahan sa may braso niya kaso lalaki. Malakas talaga.

"Hay nako, alam ko namang kahit anong gawin natin. Hindi niya talaga nagets yan nung una" sabi naman ni Claire. Kaibigan ko ba itong mga toh. Ang sama talaga sa akin eh.