Sıcaktan bedenimin yarısı uyuşmuş ve hissedilmez bir hala gelmişken üstüne yattığım kolum felç olmuştu. Sağ kolum hala beni terk etmemişken birbirine yapışan göz kapaklarımı üstündeki ölü toprağına rağmen birbirlerinden ayırdım.
Gözlerimi açtığımda an kendimi yine aynı arabada , yine aynı koltukta ve yine aynı adamın karşısında bulunca ilk tepkim "Şaka mı ?" diye sormak oldu.
Bu bir şaka programı falan mı acaba ? Bende seçilen kurban falan ?
Beni seçmek yerine bizim komşuyu falan seçsek olmaz mıydı ?
Peki.
Tamam.
Sakin ol Güneş.
"Yok ya şaka şaka. Hayır yani eğer bu şaka değilse eşek şakasıdır. Değilse de at şakasıdır. Hayır yani bu kadar da olamaz ama ya !" diyerek kendimi tekrar koltuğa attığımda o öküzde karşımda ukala ukala gülmeye devam etti.
Ama komik değil ki.
Hem de hiç değil.
"Ne sırıtıyorsun lan ?! Çok mu komik ?" dediğimde kollarını teslim oluyormuş gibi havaya kaldırdı.
"Sen nasıl buldun bizi ya ? Daha sırtımızdaki terimiz kurumadan damladın hemen !" derken sesimin isyan desibeli tavan yapmıştı.
Çok önemli bir şey söyleyecekmiş gibi bana doğru yaklaşıp sesini kısınca çaktırmadan bütün dikkatimi ona verdim. ''Meslek sırrı diyebiliriz buna ama o değilde sen hangi cesaretle o odadan çıktın ?'' diye sorduğunda yüzündeki merak ve şaşkınlık görmezden gelinecek gibi değildi.
"Yavrum bizim baba tarafı Tarzan." dediğimde karşımda yine aynı ukala gülümsemesiyle duruyordu.
"Tarzan ? O zaman bende Batman falan mı oluyorum ? Bu iki süper gücü birleştirebiliriz." dediğinde bu ne yemek teklifi, ne çıkma teklifi, ne de bir evlenme teklifiydi. Adam direk yatma teklifi sunuyordu. Piçin oğlu! Bunlar babadan oğluna nesilden nesle sevgiyle !
Yüzüme onun gibi ukala bir sırıtma yerleştirip bende onun gibi ona doğru yaklaşıp sesimi onunla aynı tona sokup ''Mesele Tarzan olmakta değil yeğen mesela Tarzan'la dans edebilmekte. Yani teklifini kabul etmiyorum. Ama diğer soruna gelirsek ona cesaret değilde meslek sırrı diyebiliriz...'' dediğimde yüzündeki meraktan eser kalmadı.
Yüzüne bu sefer piç gülümsemesini yerleştirip ''Bizim bu meslek sırlarından inşallah sevgili ağabeyinde faydalanabilir he ? Ne dersin ?'' diye sorduğunda ağabeyimin aldığı sandaletleri ona yedirmek istedim... Ah sevgili patenlerim... Siz olsaydınız şimdi üç ölü beş yaralı çıkardı bu arabadan...
''Vallahi ne diyebilirim ki ? Allah belanı versin ya da Allah canını alsın derim sana genelde ama eğer desen ki daha kibar ol o zaman... Geber bir an öncede kurtulalım senden be ! Vallahi he! Yıldık be Yıldırım !''
''Çok şakacısın maşallah. Abinle zaman geçirmek yaramış sana...''
''Sağ ol canım benim...'' dediğimde son derece umursamaz görünmeye çalışırken gözümün önünde salladığı nesneyi fark ettiğim an arabada feryatlarım yankılanmaya başladı...
''Lan ! Telefonum ve onun pembe kılıfı ! Yıldırım lan ne şerefsiz adamsın lan ! Hemen onu bana veriyorsun ! Seni çocuğumu kaçırmaktan dava edeceğim şerefsiz kokarca seni ! Muşmula suratlı herif ! Çocuğumu var lan pezevenk !''
''Hey sakin ol önce... Tabii ki telefonunu sana vereceğim fakat bilmeni isterim ki bunu şimdi yapmayacağım.''
"Bari kılıfına dokunayım... Annem nasıl özlemişim çocuğumu." dediğimde kılıfı bile vermedi.
"Olmaz. Sonra hepsini birden alırsın."
''Peki ne zaman yapmayı düşünüyorsunuz acaba pezevenk bey ?''
''Canım ne zaman isterse. Ya da sevgili ağabeyin ne zaman seni bulmak isterse...'' dediğinde içimden sabır diliyordum.
''Ulan navigasyona karaktersiz yazsa senin adresin çıkar gelmiş burada mafyacılık oynuyorsun.''
''Çok etkileyici bir konuşma oldu. Teşekkürler Güneş.''
''Bir şarkı var Bay Mafya bilir misin ?''
''Hangisiymiş o ?''
''Sana Güneş hep arkandan vurmuş... diye bilirsin ya. Daha önce uygulamalı olarak denemiştim... O günü sakın unutma Bay Mafya !'' dediğimde verdiği tepki tebessümden öte geçmedi.
Hayır benim anlamadığım olay şu : Ben neden bu adamı kem gözlü bakışlarımla bin parçaya ayıramıyorum ? Bakışlarım sadece cansız varlıklara mı işliyor yani ? Hay aksi! Şimdi Yıldırım'ın parçalara ayrılışını izlemek vardı...
