Samen liepen Bart en ik naar het politie bureau. We gingen aangifte doen tegen me broer. Ik vond het nog steeds moeilijk maar het zou toch moeten. Lieke lag nog in het ziekenhuis. Het ging goed met haar, maar ze was nog te zwakjes voor alleen weer te gaan.
We kwamen bij het politie bureau aan. Ik bleef stil staan en keek naar Bart. Kom liefje het is goed zei hij. Ik liep samen met hem naar binnen. Hij liep naar de balie en kwam daarna terug naar mij. Kom we moeten hier even wachten. Hij pakte me hand en ik liep met hem mee. Toen we net zaten kwam er een man en begroette ons vriendelijk. We liepen met de man mee. Is dit je broer? vroeg de man. Ik zag een jongen zitten aan de andere kant van het glas. Ja dat is me broer zei ik. Kan hij me zien ? vroeg ik. Nee hij kan jouw niet zien alleen jij hem wel. Mag me vrouwelijke collega een paar vragen aan je stellen? Er kwam een vrouw binnen gelopen en stelde haar voor. Ik liep met haar mee.
Nadat ze alles had gevraagd over de band met me broer en het verleden tussen ons en me ouders mochten we weer gaan. Samen liep ik met Bart de deur uit. Hoe voel je je? vroeg Bart. Opgelucht zei ik. Ik was ook echt opgelucht. Kunnen we even naar het ziekenhuis? Ik wil even langs Lieke, vroeg ik. Ja dat is goed. We liepen eerst naar huis en daarna gingen we naar het ziekenhuis.
Hey Boo! riep Lieke vrolijk. Ik gaf Lieke een knuffel. Wanneer mag je naar huis ? vroeg ik. Waarschijnlijk volgende week alweer. En hoe is het met jouw? vroeg ze. Uhm goed, ik heb net aangifte gedaan, zei ik. Ze legde haar hand op me schouder, dat is knap van je, je bent heel sterk zei ze en gaf me een knuffel. Bedankt, ga jij ook aangifte doen? vroeg ik. Ze keek met een gebogen hoofd naar beneden. Ik denk het niet zei ze. Lieke waarom niet, kijk wat hij met jouw heeft gedaan, je hebt mij geholpen om aangifte te doen dus nu help ik jouw ook! zei ik. Oké waar kwam dit ineens vandaan dacht ik? Toen straks vond ik het nog moeilijk maar ben toch ook wel opgelucht.
