#AskOneDirection

Hoofdstuk 62 - Let them sleep

Heeee, heb ik al gezegd hoe geweldig Story Of My Life is!!!!! echt...wow♥♥ Woensdag de clip...... kannie wachten!!!!

Lilly's POV

"Hee Babe" hoor ik Liam's stem door de telefoon zeggen.

Ik word er al meteen iets rustiger van. Ik ben helemaal aan het hyperventileren. Ik weet niet waarom, maar het voelt heel vreemd. Cat leek zo bang voor me, net zoals Jady. Ik verpest alles, voor ze allemaal. Ik verpest het voor iedereen, zoals gewoon.

"Hee Liam" ik merk dat ik heel zwaar adem.

"What happened?" vraagt hij bezorgd.

"I don't know. I had like a huge fight with Cat. She was so scared for me and I have no idea what to do"

Ik heb het gevoel dat ik bijna begin te huilen. Waarom? Ik haat huilen.

"Babe calm down. Do you want me to come?"

"No, no really. I just miss you so much"

Hij mag hier niet komen! Ze mogen niet weten dat ik heb gelogen over Liam. Dan haten ze me nog erger dan ze al doen.

"Do you want to come here? I can pick you up?"

"No, I can't just leave them here alone"

"You sure you don't want me to come?"

"No really. I think I have to apologize to Cat"

"Really?"

"Yeah, I have to go, bye. I love you" vertel ik hem.

"Oke bye. I love you" en hij hangt op.

Wat moet ik nu doen? Ik moet me verontschuldigen. Ik moet zeggen dat ik een ongelovelijke klootzak ben. Maar... niet nu. Eerst moet ik rustig worden. Ik ga op bed liggen en sluit mijn ogen even. Maar al snel val ik in slaap.

Fuck, hoe laat is het? Gelukkig, het is pas half elf. Zouden de andere nog wakker zijn? Ik sta op, kijk een keer in de spiegel om te kijken of mijn haar nog goed zit en loop naar de woonkamer. Daar liggen Nicole en Jady heel lief bij elkaar op de bank. Waarom kan ik niet zoals hen zijn? Gewoon normaal en grappig. Ik zie dat ze allebei hun maskertje af hebben gewassen, net zoals ik. Ik heb het echt verpest.

"Where's Cat?" mijn stem kraakt.

"At our room" zegt Nicole zacht. Jady slaapt. Oh my god ze is echt schattig! Waarom ben ik niet zoals haar? Maar nee, ik ben verpest.

Ik loop naar de kamer van Nicole en Cat en klop zacht op de deur. Als ik geen antwoord krijg open ik de deur en loop zachtjes naar binnen. Cat ligt op haar bed met haar mobiel tegen haar oor. Ze is aan het huilen. Huilt ze nou om mij?

"Sorry Jill, I have to go. Love you" en ze hangt de telefoon op.

Ik loop naar het bed toe en doe iets wat ik anders nooit had gedaan, ik ga naast haar in bed liggen.

"Hee" zeg ik zacht.

"Hee" zegt ze als ze haar tranen droogt.

"Are you crying because of me?" vraag ik zo zacht dat ze het misschien niet hoorde.

"No, I'm really homesick, I always am. And that shit with you didn't really help"

"I'm so sorry. I don't know why I was so rude. I just have some sort of angry problem or something. You just have to ignore me"

Ze lacht zachtjes. "I'm not always the best company"

"Let's just try to be nice to each other" stel ik voor.