#AskOneDirection

Hoofdstuk 94 - I mean it

Lilly’s POV

Als ik wakker wordt hoor ik iets piepen. Ik open mijn ogen, ik lig in een lichte kamer. Ik kijk links naast me, daar staan een man en een vrouw. Beide dragen ze een witte jas en staan bij een soort machine.  Ben ik in een ziekenhuis? De man ziet dat ik wakker ben en gaat aan mijn rechterkant staan.

“Hello Lilly. How are you feeling?”

Hoe voel ik me? Ik heb geen pijn meer zoals de afgelopen vier dagen. Maar ik voel me heel leeg. Het is een vreemd gevoel.

“Empty” mijn stem voelt vreemd en kraakt. Alles voelt vreemd. Ik lig serieus in een ziekenhuis. Maar hoe kom ik hier?

“I understand” hij pakt een lampje uit zijn zak en steekt zijn vinger op “Look here”

Ik kijk naar zijn vinger als hij met het lampje in mijn ogen schijnt.

“Great” zegt hij “When was the last time you ate?”

“Three days ago” zeg ik zacht.

“And do you do something else to lose weight?”

Hij loopt weer terug naar de vrouw die nog steeds dingen insteld op de machine. De dokter pakt een klembord.

“I let myself vomit” Hij schrijft het op.

Ik ga nu ook echt eerlijk zijn. Het is echt te ver gegaan. Ik lig in het ziekenhuis, omdat ik mezelf te dik vind. Ik had nooit verwacht dat het ook echt zo ver zou komen. Ik heb echt een probleem. Ik geef het nu toe.

“Oke, you understand you have to go to a clinic?” ik knik “Oke. Your friends said you’re Dutch”

Mijn vrienden? De meiden zijn hier? Zij hebben me gevonden. Ik ben flauwgevallen, dat snap ik. Wat erg dat ze me gevonden hebben. Cat. Zij zou langs komen. Oohnee, ik moet haar echt spreken.

“Do you know if you have an international insurance, or a Dutch one?”

Moet hij serieus nu over geld en verzekeringen beginnen? Natuurlijk, alles draait om geld. Ik ben achttien dus moet alles zelf betalen. 

“Dutch” hij schrijft dat op. “Oke, in that case you have to stay here for three days. If nothing happens, you can go. Because you don’t have an international insurance it’s for your own responsibilities to go to a clinic. My advise is to do it. You have to pay everything yourself as long as you’re in England”

Fucking hell. Eigenlijk laten ze me gewoon in de steek, omdat ik niet goed verzekerd ben. Dit is echt niet normaal. Ik moet alles zelf betalen. Dit ziekenhuis kost waarschijnlijk ook al meer dan duizend euro. Ik kan dit allemaal niet betalen.

"Molly brings you to another room, then you're friends can come" Ik neem aan dat de zuster die er staat Molly heet.

 “My name’s Molly Austin, call me Molly. I’m going to bring you to another room. That’s where you’re gonne live the next three days”

Ze maakt het kabbeltje van mijn vinger en pols los en zegt dat ik in de rolstoel moet zitten. Eerst snap ik niet waarom ik in een rolstoel moet. Maar als ik probeer te staan, val ik om.

“You’re not strong enough to stand, yet”

Ze rijdt me naar een lift. We gaan een verdieping omhoog. Daar rijdt ze me verder een stukje en dan een kamer in. In de kamer staan tien bedden. Op het laatste bed aan de rechter kant ligt een meisje, van denk ik een jaar of twintig. Ze leggen mij tegenover haar. Ze heeft donkerbruin haar en leest een tijdschrift.

“Naomi, this is Lilly. Lilly, Naomi. Lilly stays here for three days” vertelt Molly tegen het meisje dat blijkbaar Naomi heet.

Molly kijkt op haar horloge “I have to go. Goodluck Lilly. You had your phone in your throusers, that and your clother lay here” ze wijst naar een tafeltje links naast me.