#AskOneDirection

Hoofdstuk 102 - I know how Zayn felt

Ik loop nu echt al heel lang en mijn knieën doen echt heel veel pijn. Volgens mij ken ik de weg hier een beetje. Ik denk dat twee blokken van Liam’s huis ben. Ik hoop het. Ik kan echt niet meer verder. Ik kijk op mijn mobiel, ik loop al meer dan een uur. Het was toch verder dan ik dacht. En met twee tassen en een idioot zware gitaar op mijn rug. Als ik twintig minuten later bij Liam’s huis aankom, ben ik blij dat hij meteen open doet.

“Hee babe, how are you?” vraagt hij als hij me een knuffel geeft en we naar binnen lopen.

“Bad, I walked from Niall’s to you and my knee’s killing me”

“You walked from his place to me? That’s like half an hour with the car”

Ik zet mijn gitaar tegen de muur en gooi mijn tassen op de grond. Ik val op de bank neer. Ik ben niet van plan om van deze bank af te gaan. Ik ga iets rechter op zitten zodat Liam naast me kan zitten en ik mijn hoofd op zijn schoot kan leggen. Mijn benen hangen over de zijkant van de bank. Loki komt naast mij op de bank liggen, ik aai hem.

“I was like dying eventually, I walked for over an hour”

Hij lacht zagt “And what about the girls, how was your goodbye?” 

“Awful. We all were crying, Jady was the worst. But she’s only fifteen. She should only worry about her make-up or something, not about her best friend’s anorexia” zucht ik. “They act like I’m dead and I feel like right now, but how are you?”

Ik heb hem een paar dagen niet gezien en meteen praat ik weer over mezelf.

“Good, I’ve been out with some friends, but missed you” vertelt hij me “You know, what do your parents even think about all this?”

Wow. Wow. Meen je dit nou? Ik ben mijn ouders gewoon helemaal vergeten. Ik heb nog helemaal niet aan ze gedacht. De mensen waar ik meer dan achttien jaar bij heb gewoond, gewoon vergeten. Shit. Ik heb ze niet meer nodig, ik ben officieel volwassen, dus ik kon me gewoon inschrijven voor die kliniek.

“I… I forgot about them. Fuck, I just forgot about them. I am the only one who forgets her own parents!” Ik begin weer te huilen. Godverdomme, hoe kan ik dit doen.

“What? They don’t know about this? Lilly how can you forget them?” roept hij boos. Waarom is hij boos?

‘Laat die loser. Laat hem zitten. Je hoeft jouw ouders niet te bellen, laat ze. Ze hebben jou ook laten zitten’

Nee, de stem. Nee, nee, nee. Alles gaat godverdomme mis. Ik ga recht op zitten en kijk Liam bang aan.

“I just forgot them. I have alot on my mind the last couple of weeks, so sorry!” roep ik boos. Ik wil niet boos tegen hem zijn, maar toch doe ik het. Wat is er aan de hand. “Just leave it. I’ll pay the fucking clinic myself and go right now”

Ik sta op en begin mijn tassen weer te pakken. Ik meen het. Liam mag weg. Iedereen kan weg. Ik doe dit godverdomme alleen. Ik maak er alleen een eind aan. Alles moet stoppen.