#AskOneDirection

Hoofdstuk 101 - Just stay here

*Zondag 21 Juli*

Vandaag. Vandaag moet ik afscheid nemen van de meiden. Ik lig in mijn bed en kijk naar het plafond. Ik ga vanmiddag naar Liam toe, daar blijf ik slapen. Ik moet half vijf ’s nachts wegrijden, wil ik op tijd komen. Om half vijf kan ik geen fatsoenlijk afscheid nemen van de meiden. Daarom doe ik dat vanmiddag. Ik heb mijn spullen al gepakt.

Het is nu negen uur. Ik weet zeker dat ik niet meer kan slapen en ik wil zolang mogelijk nog bij de meiden blijven. Ik sta op en kam mijn haar. Ik loop de gang op, om naar de wc te gaan. Ik zie dat Jady’s kamer deur nog dicht zijn. Ik trek hem zachtjes open en zie dat Jady nog ligt te slapen.

Ze ligt haar rug naar mij toe, gezicht naar de muur. Ze heeft de deken bijna  over haar hele hoofd getrokken. Toen we nog in dat appartement sliepen, lag Jady ook altijd zo. Zij wilde de deken over haar hoofd en ik wil mijn armen er altijd over heen. Daar kregen we dan weer ruzie over.

Ik loop naar haar toe en ga naast haar liggen op het kleine bedje. Ze draait zich langzaam naar mij om en kijkt me vragend aan.

“Sleep, it’s too early” vertel ik haar “I want to be with you as long as we can”

We liggen redelijk gay bij elkaar, lepeltje lepeltje. Maar het maakt me niet uit. Ik ga Jady zo ongelooflijk erg missen. En Cat en Nicole. Ik voel me super kut. Ik laat de meiden ich super kut voelen. Alles is kut door mij.

“I don’t want you to go today”

“Me neither” zeg ik zacht “Only ten weeks, we can survive that. We can do this” Ik moet Jady gerust stellen. Ik ben weer die soort moeder. Ik moet Jady gerust stellen, terwijl ik zelf gerust gesteld wil worden.

“Just stay here, we can help you. Together we can do everything”

Ik schud mijn hoofd, ook al weet ik dat ze me niet kan zien “We can’t. We tried, remember? It didn’t work. I’m gone for a few weeks, then I’m back, happy”

“We can try again. Harder this time. You’re eating again, that’s a start. We can try and try, we can do it” Ze heeft nog steeds haar rug naar me toe gedraaid. Ik hoor aan haar stem dat ze aan het huilen is. Ik wil schreeuwen, haar uitschelden. Ze moet niet om me huilen.

Sinds ik in Engeland ben en echte vrienden heb, huilt iedereen om me. De jongens, de meiden, iedereen huilt om me. Ik ben gewend alles alleen te doen, maar nu heb ik opeens zoveel mensen die om me geven. Iedereen denkt aan me, ik snap niet waarom. Ik verpest alles voor iedereen. Ze kiezen er zelf voor om ongelukkig over mij te zijn. Als ik hen was, was ik al lang weg gegaan, maar zij blijven. Dit zijn echte vrienden.

Ik haal een pluk haar uit haar gezicht en leg mijn hoofd op haar schouder. Normaal gesproken had ik dit nooit gedaan. Gadverdamme, maar toch doe ik het.

We blijven zo liggen, ik denk dat Jady weer slaapt. Ik niet, ik kan niet slapen. Ik wil niet slapen. Ik wil zo lang mogelijk bij haar blijven, dat heeft geen zin als ik slaap. Ik wil kijken hoe laat het is, maar de klok staat achter me en ik wil Jady niet wakker worden. Na denk ik een paar uur wordt Jady wakker.

“What time is it?” vraagt ze slapperig. Ik draai me moeilijk om en ik op de klok.

“Almost ten o’clock” ik had verwacht dat het later zou zijn, maar blijkbaar niet.

Jady draait zich naar mij op en we kijken elkaar aan, ze heeft de deken tot over haar neus getrokken. Ik heb de deken tot aan mijn nek.  

“You know Lilly, I’m kind of jealous of you” wat? Ze is jaloers op mij? Ze heeft echt geen idee wat ze zegt. Zij kan mijn leven echt niet aan. Ze kan er niet eens tegen om alleen al mijn verhalen te horen.