#AskOneDirection

Hoofdstuk 51 - Go away!

Lilly's POV

Ik zit in het hotel. De les verder was best wel stil. Zeker Gabriëlle zei niets meer. Ik was best wel boos op haar, maar dat was alleen omdat ze gelijk had. Zij en de meiden hebben de hele tijd gelijk. Ik mis Liam. Ik wil terug naar Engeland. Ik weet niet waarom ik weg ben gegaan. Maar ik heb gezegd dat ik niet meer bij ze wil zijn. Ze willen me nooit meer terug. Ik was zo ondankbaar. Ik moet het gewoon vergeten. Iedereen moet het gewoon vergeten. En niemand moet er meer over beginnen.

Ik ga zo maar slapen. Mijn knie doet best pijn omdat ik heb hardgelopen naar muziekles en de hele dag heb getraind. Ik kleed me om in mijn pyjama en ga op bed liggen. Ik pak nog even mijn laptop en ga op twitter. Ik zie dat een fanaccount het weer over mij heeft... wat heb ik nu weer gedaan? Het gaat over dat meisje dat ik vanochtend tegen kwam tijdens het hardlopen. Ze heeft een stukje geschreven.

'This morning I was on my way to my job when I saw Lilly

jogging.I asked her if I could have a picture with her, she

askes me why I wanted a picture with her. I said because

she is nice and funny. She said that she isn't perfect at all

and when we took the picture, she apologized that she was

all sweaty because she was jogging. But it was the best photo

I ever saw and I will always remember it because Lilly is perfect'

Wow, heeft ze het echt zo gezien? Vond ze het echt zo bijzonder? Het is een apart gevoel om mensen zo blij te maken, door alleen een foto met ze te maken en een klein gesprekje. Zal ik erop reageren? Wat? 'Ik vond het ook leuk om je te ontmoeten' Nee dat is stom. Ik reageer niks. Ik blijf uit de media. Ik ga denk ik ook niets meer tweetten, misschien gaan mensen me dan ontvolgen. En dan wordt alles weer normaal... Mijn stille, normale, eenzame leven. En dat was perfect. Ik klap mijn laptop dicht en zet hem naast me neer op het tweepersoonsbed. Ik ga liggen en merk nu pas hoeveel hoofdpijn heb. Ik sluit mijn ogen en val bijna meteen in slaap.

***

Ik sta op het vliegveld. Ik ga weer terug naar Engeland! Ik heb sorry gezegd tegen Liam en de jongens en ze nemen me gewoon terug! Ik blijf bij ze wonen en Liam en ik zijn weer samen, ik ben zo gelukkig! Alles is weer goed. Mijn leven is perfect, ik heb een platencontract bij Stone Pruducers. In de verte zie ik iemand staan. Liam! Ik ren naar hem toe en knuffel hem.

"Liam, I mist you so much!"

Hij duwt me van hem af en kijkt me boos aan.

"What the hell are you doing!"

"Liam, I'm so sorry that I left you guys! It was the stuppiest thing I have ever done"

Ik knuffel hem weer en negeer het feit dat hij me boos aankijkt.

"Go away! We don't want you anymore. Go away!"

Ik voel de tranen in mijn ogen komen. Waarom doet hij zo? Hij pakt me stevig bij mijn armen vast. Het doet pijn.

"Liam, sorry, I don't know why I left you guys. Auw! Can you let my arms go?"

"Why? You wanted to hold me. Now I hold you and you don't like it?" vraagt hij met een vreemd lachje.

"Liam, can you let me go, please?"

Ik probeer de tranen binnen te houden, maar het lukt niet. Ik begin te huilen.

"Stop crying! You always are trying to be cool and now you're crying!"

Hij slaat me. Hij slaat me! Ik wil op de grond vallen maar hij houdt me omhoog bij mijn armen. Ik begin nog harder te huilen.

"Please" smeek ik zachtjes.

"Why would I like such a fat and ugly person as you? I am famous! Everyone wants to be with me! Why would I even like you!"

Hij laat mijn armen los en ik val meteen op de grond. Ik voel zijn vingerafdrukken in mijn armen. Ik voel dat hij me nog een keer trapt. Auw.