#AskOneDirection

Hoofdstuk 55 - No?

Lilly's POV

Ik loop de gymzaal uit. Wiskunde ging heel goed, zoals gewoonlijk. Ik denk zelfs dat ik misschien wel een negen heb ofzo! Ik ga ik mijn auto zitten en sms Niall.

*‘I’m done with the test. I’m now on my way to the airport’*

Ik rijd snel weg. Het is nu half twaalf. Als ik na een kwartier aan kom rijden loop ik naar het incheck-gedeelte. Ik ga in de rij staan. Als ik aan de beurt ben geef ik mijn paspoort en regel ik een paar dingen. Ik moet gaan zitten omdat mijn vliegtuig vertraging heeft. Ik moet optijd komen! Dadelijk mag ik geen auditie doen! Dan is alles nog steeds voor niets. Ik moet me even rustig doen. Ik ga rustig zitten en ga mensen kijken. Dat doe ik altijd als ik alleen ben ik grote ruimtes, een beetje kijken hoe mensen erbij lopen en dan bedenken wat ze doen enzo.

Er loopt een dikke vrouw langs met een lange rode rok tot op haar enkels en een strak blauw truitje. Het ziet er niet uit! Wat zou zij denken als ze ’s ochtends in de spiegel kijk? ‘Goh wat zie ik er weer goed uit’ Nee toch? Je ziet toch dat je erbij loopt als een of andere loser. Oke, ik ga weer verder.

Wow. Ik hallucineer! Het lijkt net alsof Liam daar staat. Oke, ik word gek. Echt compleet gek. Mis ik hem zo erg? Ja, ja dat doe ik. Ik kijk de andere kant op om ‘Liam’ te negeren. Ik kijk nog snel een keer terug om te kijken of ik echt gek ben. Ja dat ben ik. Het lijkt alsof Liam op me af komt lopen! Help. Ik negeerde nep Liam en sta op. Liam volgt me. Wat is dit? Ik word gestalkt door mijn eigen hallucinatie.

“Lilly, wait” roept de hallucinatie Liam.

Ik kijk achterom. Kan hij praten? Tuurlijk kan hij dat, het is in mijn gedachte. Ik word helemaal gek. Helemaal gek!

“Lilly, what’s wrong?” zijn stem klinkt lief en zacht.

Wat is er mis met me? Er loopt iemand tegen hallucinatie Liam aan.

“Oh pardon” zegt de man. Liam lacht vriendelijk naar hem.

Wacht. De man liep tegen Liam aan. Hij liep tegen Liam aan! Hoe voelde hem! Hij raakte hem aan! Het is Liam echt! Ik laat mijn tassen vallen, mijn gitaar houd ik om mijn rug, en ik ren naar Liam om hem een knuffel te geven.

“Liam!” roep ik blij.

Hij lacht. “Who did you think I was?”

Ik knuffel hem harder. Ik heb hem gemist. Ik wil zeggen dat ik sorry ben en dat ik mezelf haat omdat ik het uitmaakte. Ik denk aan mijn droom. Dat was precies op deze plek, alsof het een voorteken was. Ik trek snel terug.

“I thought I was going mental” lach ik. Ik blijf een meter bij hem uit de buurt, ik weet niet, het voelt alsof ik dat moet doen.

“Come, we’re going to London”

Hij pakt mijn tassen en loopt weer terug naar mij.

“But my plane isn’t going yet?”

Hij pakt mijn hand en trekt me mee. Hij pakt mijn hand…

“You’re going with our plane, if you want to be on time”

Serieus? Oke. Cool.

“But I just checked-in?”

“You’ll not gonne die for that” lacht hij en trekt me weer mee. We lopen door een tunnel waar niemand anders is en stappen het vliegtuig in. Liam legt mijn spullen in een stoel neer en gaat zitten. Ik leg mijn gitaar neer en ga tegenover Liam zitten. Ik kan nog steeds niet geloven dat Liam me gewoon komt ophalen, wacht, waarom komt Liam me ophalen?

“Why are you actually here?” vraag ik voorzichtig terwijl ik hem aankijk.

“I thought that you would be to late at Marcel’s, so I picked you. I don’t want you to be late for your audition”