#AskOneDirection

Hoofdstuk 90 - That was unexpected

Stem en Reageer x

__________________________

Lilly’s POV

Ik zit samen met de meiden in het vliegtuig naar Nederland. Ik zit naast Nicole, aan de andere kant van het gangpad zitten Cat en Jady naast elkaar.

Gister moesten we met z’n vieren en Alex naar de oude scholen van de meiden en naar andere plekken in Engeland om ons te promoten. Het was echt geweldig! Engeland is zo anders dan Nederland. De scholen zijn zo veel groter, en ze moeten uniformen dragen. De huizen zijn sowieso anders, ik weet niet, ze lijken hier hoekiger ofzo.

Het was zo leuk om te zien waar de meiden wonen enzo en op welke school ze zaten. Cat woont dus met haar twee moeders, twee broers en zusje in een super klein rijtjeshuis. Ik snap echt niet hoe ze dat vol houdt.

We moesten overal waar we waren optreden, dat was zo leuk want die meiden kende dus best veel mensen daarvan. Ik kon gewoon zien dat ze het leuk vonden om voor hun vrienden en oude schoolgenoten op te treden. Op dit soort momenten vind ik het best jammer dat ik uit Nederland kom. Maar hé, we zijn nu op weg naar Nederland, dus dat is iets goeds.

Eigenlijk moet ik de jongens bedanken, zonder hen was ik hier niet. Zonder hen had Marcel me nooit horen zingen en had ik de meiden nooit ontmoet.

“How did Marcel find you? I mean, he heard me singing when I was with the boys”

“Rex-”

“I really hate him” onderbreek ik haar.

“Yeah, so Rex is my uncle”

Fuck. Natuurlijk, ze hebben dezelfde achternaam.

“Sorry, but he’s really mean to me, so I-”

“Doesn’t matter” lacht ze “He doesn’t like you either”

“He said that?”

Wat een lul.

“Yeah, but you don’t like him, so it’s oke”

Eigenlijk maakt het me helemaal niet uit.

*

“Here we are” zeg ik als ik de oprit van mijn huis op rij.

Ik ben redelijk zenuwachtig om mijn ouders weer te zien. En om mijn ouders aan de meiden voor te stellen. Ik weet niet hoe ze zullen reageren.

We pakken allemaal onze tassen uit mijn kleine auto en lopen naar de voordeur. Ik voel eraan maar hij zit dicht. Ik bel aan, maar niemand doet open. Nee, dadelijk liggen mijn ouders weer te… Ik zoek mijn sleutel in mijn tas en maak de deu open. Ik roep door het huis maar er antwoord niemand.

“I don’t know where they are”

Ik loop de keuken in. Niks. Ik ren naar boven, weer niks. Mijn vader is werken, maar mijn moeder, geen idee. Ik loop weer naar beneden.

“I really don’t know where they are. But that doesn’t matter”

Dit is best ongemakkelijk.

“Just put your bags on the floor or something”

Het blijft even stil.

“Oke, sorry. This is quit awkward. Let’s go in town or something”

***

*Donderdag*

“Are you excited?” vraagt Cat.

We zitten in de auto op weg naar mijn uitreiking. Mijn ouders, ze waren in Gelderland gister. Ze hebben een huis gekocht! In het dorpje naast het dorp waar wij woonde, what the fuck. Maar in ieder geval, zij zijn nog thuis. Ik moet een half uur eerder komen om een toga te passen. Ik moet gewoon een toga aan, niet leuk. En ik laat de meiden niet achter bij mijn ouders, dus daarom gaan zij mee met mijn toga passen.