#AskOneDirection

Hoofdstuk 77 - My pleasure

Wat!!! We hebben het record van Story of my life niet gewonnen! Allemaal de schuldt van een naakte vrouw op een bal. tsss

__________________________

Lilly’s POV

“Where are my shoes?” roep ik tegen ik weet niet wie.

“The black heels? They’re here” roept Jady, waarbij haar make-up gedaan wordt.

Ik loop naar haar toe en zie mijn schoenen daar liggen. Waarom liggen ze hier?

Ik draag een lange zwarte leren broek, een wit hemt met een zwart cobertje erover en een zwart vlinderdasje. Mijn schoenen zijn zwarte sneakers met sleehakken.

Als ik Jady klaar is bij de make-up is het mijn buurt. Er zijn weer overal camera’s en iedereen filmt alles. We moeten als eerst zingen, we beginnen met Turn Your Face zingen. Met dit lied hebben we niet veel make-up, onze ogen zijn iets zwarter dan normaal en we hebben een beetje rouge en lipgloss op. De hoofdkleur van onze kleren is zwart met wit. Onze haren zijn niet heel moeilijk. In mijn haren wordt een vlechtje gemaakt en die wordt naar achter gestoken. Na een uur, 12.00 uur is het nu, zijn we klaar met onze haar, make-up en kleren.

James zegt dat we ons video dagboek van gister nog moeten afmaken. We gaan weer achter de piano zitten en gaan verder waar we gebleven waren.

“So, yesterday I got my test results, I didn’t pass it. But no worry, I’ll pass my re-exams” zeg ik tegen de camera.

“But more important news” zegt Nicole.

“What’s more important than my exams?” vraag ik nep-gekwetst.

“We’ve finally got our name!” negeert ze me. “Our name is…”

We trommelen allemaal met onze handen op onze benen.

“GIRLS ARMY!”  roepen we met z’n alle.

Oke, dat was alles wat we nog moesten zeggen, dus dat was ons video dagboek.

We worden omgeroepen om het geluid nog een keer te checken. Het podium is echt heel groot. Als het dadelijk gevuld is met mensen… Nee ik ben niet zenuwachtig, alweer niet. En de zaal komt toch nooit helemaal vol. We krijgen allemaal onze microfoon en moeten een paar toonladders zingen. Alles is goed dus we moeten weer naar achter.

Als de mensen naar binnen mogen, we kunnen ze niet zien maar we horen ze praten, wordt iedereen zenuwachtiger. Alle groepen staan bij elkaar of laten hun haar en make-up nog een keer checken. De meiden en ik staan in onze kleedkamer. We hebben onze eigen kleedkamer!

“I want to see Jill before we perform” zucht Cat.

Jill… dat was haar vriendin, toch? Dat zei ze op die avond dat we ruzie hadden en zij aan het bellen was met die Jill.

“We aren’t allowed to let anyone see us” zeg ik.

Het is best wel een vreemd gevoel dat er niemand voor mij is. Liam zou kunnen komen… maar hij is waarschijnlijk boos op me. Niall… Misschien komt hij? Volgens mij weet hij niet eens dat ik vandaag moet optreden. Nee, dat weet hij wel. Maar hij weet niet dat er mensen mogen kijken.

“I am so nervous” zucht Cat, die over haar rok strijkt.

Ik stel haar gerust. Ik zeg dat alles goed komt. Je hoeft je geen zorgen te maken, we houden van zingen en dat gaan we dus ook doen.

“Yeah, yeah” zucht ze.

Er klopt iemand op de deur.

“Girls Army, ten minutes and you’re up” zegt de regiseur en hij loopt weer weg.