#AskOneDirection

Hoofdstuk 45 - Ik heb Harry's haar niet aangeraakt

*Maandag 20 Mei. 10.15 uur*

Lilly's POV

Vandaag gaat het beginnen, mijn examens. Ik ben niet zenuwachtig maar ik wil wel heel graag slagen! Moet om 11.00 beginnen met Frans. Twee toetsen, eerst leesvaardigheid en dan een leertoets. Ik voel mijn mobiel trillen. Ik heb een sms'je van Liam. Wow, hij staat nog in mijn mobiel met een hartje... dat moet ik veranderen. Eerst even kijken wat hij heeft gesms't. Na het Skypen op zaterdag heb ik niks meer van de jongens gehoord.

'Goodluck today. We all are thinking about you'

Heeft hij gestuurd. Oke, best lief. Ik lach en pak mijn autosleutels. Ik moet maar eens gaan, het is een half uur rijden. Ik hoef niks mee te nemen, je krijgt daar pennen enzo. Je mag eten en drinken meenenem maar ik denk dat dat overdreven is. Het duurt twee en een half uur. Die tijd kan ik wel zonder eten.

***

Ik parkeer mijn auto en loop naar binnen. Ik moet in gymzaal 03 zitten. Je zit met allemaal verschrillende klassen bijelkaar en door elkaar zodat je niet kan afkijken, allemaal overdreven, maar oke.

Ik heb het gevoel dat íedereen me aan kijkt. Maar dan ook echt iedereen. Als ik langs loop beginnen mensen opeens te fluisteren. Normaal gesproken doen alleen de mensen uit mijn klas dat. Maar nu dus echt iedereen. Waarom? Ik heb gewoon kleren aan. Mijn zwarte spike schoenen, zwart-wit gestreepte broek en roze shirt met spijkerschouders. Dezelfde kleren die ik droeg bij het interview. Ooh, het is het interview! Ik ben 'beroemd' en daarom kijkt iedereen me aan. Het is echt irritant.

"Als je iets te zeggen hebt, zeg het dan in m'n gezicht en niet achter me rug om!" roep ik uit het niets.

Iedereen kijkt me geschokt aan.

"Jaa, ik word nu al drie jaar gepest en ik pik het niet meer! Praat tegen me of hou je bek!"

Ik haal adem en loop naar de gymzalen. Als ik daar naar binnen loop kijkt weer iedereen me aan. Er staan zo'n honderd stoelen, waarschijnlijk wel meer. Ik ben slecht in aantallen schatten. Ik loop door de rijen naar een lege plek. Ik zie dat ik naast lara ben gaan zitten. Whoops. Zal ze nog boos zijn op me? Omdat ik haar sloeg.

"Nou, kijk eens wie er weer 'beter' is" ze doet van die luchthaakjes om het woord beter. "Iedereen weet dat je bij die losers was en dat je niet ziek was. We hebben allemaal dat interview gezien. Je bent zo'n zielige aandachtshoer"

"Liever een andachtshoer dan een hoer zoals jij" zeg ik rustig. "Waarom doe je dit? Waarom pest je mij? Ben je jaloers op me ofzo? Want je hebt daar geen enkele reden voor. Iedereen haat mij dankzij jou. Zelfs mijn eigen ouders haten me!"

"Ach wat zielig toch allemaal weer. Toen jij hier aankwam drie jaar geleden deed je zo stoer, met je accentje, alsof je alles was! Maar dat ben ik, niet jij!"

"Je was bang dat ik je vriendinnen zou afpakken? Dat had je ook gewoon kunnen zeggen in plaats van mijn leven een hel te maken. Ik wilde gewoon vrienden maken. Maar eigenlijk moet ik je bedanken. Door jou heb ik de jongens ontmoet. Door jou heb ik vrienden gemaakt waar ik meer om geef dan ik ooit om jou en je clubje zou kunnen doen"

Zo, ik heb haar alles verteld. Alles wat ik haar altijd heb willen zeggen. Alles is goed nu. Het kan me niks meer boeien. Lara zegt ook niks meer. Ze lijkt geschrokken van wat ik zei.

"Nou, nog veel succes met je examens" zeg ik rustig terwijl ik opsta en naar een andere tafel ga.

"Oke, iedereen stil. We gaan beginnen" roept een lerares die ik niet ken over iedereen heen.

Dit gaat me lukken. Ik ga slagen.

***

*Dinsdag 21 Mei. 17.30 uur*