Λούσιφερ [ON HIATUS]

Ενότητα 1-Ο Θετός Αδελφός

Κεφάλαιο 1

Πως νιώθεις όταν έχεις μόλις χάσει την δουλειά σου; Δεν θες απλά να πας στο κοντινότερο σουπερμάρκετ, να αγοράσεις βότκα, πατατάκια, σοκολάτες, ένα κουτί χαρτομάντηλα και να πας σπίτι αποφασισμένη να πεθάνεις ενώ βλέπεις την αγαπημένη σου σειρά; Λοιπόν, αυτό είναι ακριβώς ό,τι θέλω να κάνω αυτή την στιγμή, εφόσον έχασα την δουλειά μου σε έναν άνθρωπο που δεν έχει ιδέα τι θα πει 'άρθρο'.

Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι ύστερα από πέντε χρόνια σκληρής δουλείας για εκείνο το περιοδικό, ύστερα από αμέτρητες επιτυχίες όλων των άρθρων μου και ύστερα θυσιάζοντας σχεδόν όλη μου την ζωή γι' αυτή την δουλειά, με απολύουν έτσι απλά. Την μια στιγμή ετοιμάζομαι να παραδώσω το επόμενο άρθρο μου και ξαφνικά την άλλη το αφεντικό με καλεί στο γραφείο της... για να με απολύσει. Και χωρίς να δώσει εξηγήσεις. Η Μαράια Σερράνο, ιδιοκτήτρια του περιοδικού «Πως να είσαι ένα πετυχημένος χάνων», με απολύει έτσι ώστε η θετή της κόρη, Σαμάνθα-Μπάρμπι-Φέργουελ μπορεί να δουλέψει στο γραφείο μου τα άρθρα μου.

Κλείνω τα μάτια μου και συγκρατώ τα δάκρυα. Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία συζήτηση με την Σερράνο, αλλά νιώθω τόσο αηδιασμένη από την επιλογή των λέξεων της που προτιμώ να προσποιηθώ ότι δεν συνέβη ποτέ. Αλλά έχει συμβεί και είναι δύσκολο να ξεχάσω... Θυμάμαι με ακρίβεια το στόμα της να σχηματίζει αυτή την πρόταση:

«Σου μείωνα τον μισθό κάθε μήνα. Δεν μπορούσες να καταλάβεις ότι ήθελα να παραιτηθείς, ώστε δεν θα ένιωθα άσχημα που θα σε απέλυα;»

Μετά από αυτό, απαίτησε να καθαρίσω το γραφείο μου και να το ετοιμάσω για την Σαμάνθα. Εφόσον έχω λίγη αξιοπρέπεια μέσα μου, αντιθέτως με εκείνην, έκανα ό,τι μου είπε και έφυγα χωρίς να πω λέξη.

Λάτρευα την δουλειά μου εκεί. Μπορεί να μην με πλούτισε τόσο, αλλά με έκανε γνωστή. Όλοι σχεδόν με γνώριζαν και με συγχαίρανε για τα καταπληκτικά και καλογραμμένα μου άρθρα. Στην αρχή πήγαιναν πρωτοσέλιδο και πουλούσαν περισσότερο απ'ότι επιθυμούσε η Μαράια. Όταν έγινα γνωστή, εκείνη δεν δεχόταν τόσο εύκολα τα άρθρα μου και θα τα έβαζε προς το τέλος. Όμως, συνέχισα να είμαι πετυχημένη και πιστεύω αυτό δεν την χαροποιούσε ιδιαίτερα, καθώς της Σαμάνθας τα άρθρα ήταν αδιάφορα στους αναγνώστες. Τώρα, η Μαράια αποφασίζει πως εγώ πρέπει να φύγω, σαν να ήμουν σκουπίδι και δεν είχα κάνει τίποτα για εκείνην.