Λούσιφερ [ON HIATUS]

Ενότητα 2-Τι Συμφωνία;

Κεφάλαιο 5

Άλλη μια αποτυχία.

Με το φιάσκο με την Σερράνο ακόμη να με στοιχειώνει, κανείς δεν δέχεται να με πάρει στην δουλειά. Μόλις τους λέω το όνομα μου, εκείνοι καθαρίζουν τον λαιμό τους, φτιάχνουν την γραβάτα τους και νεύουν το κεφάλι τους αρνητικά. Δεν κουράζονται καν να πουν το «όχι» ή να εξηγήσουν τον λόγο που δεν είμαι αρμόδια για την θέση. Έχοντας πια συνηθίσει την απόρριψη, περπατώ έξω από τα γραφεία τους χωρίς πολλά-πολλά.

Έχει περάσει μια εβδομάδα και προσπαθώ να σπαταλάω περισσότερες ώρες έξω από το διαμέρισμα μου, παρά μέσα. Όμως είμαι τόσο κουρασμένη και το βρίσκω γελοίο να περιπλανιέμαι σε όλο το Σιάτλ μόνο για να αποφύγω τον κύριο Γουόλις. Θα με βρει ούτως ή άλλως και θα είναι η σκιά μου μέχρι που να του ξεπληρώσω τα χρέη μου.

Έχοντας μπουχτίσει με όλες αυτές τις απορρίψεις, αποφασίζω να επιστρέψω στο διαμέρισμα μου και να αντιμετωπίσω την μοίρα μου· να με πετάξουν έξω. Δεν έχω άλλη επιλογή βασικά. Τα πόδια μου είναι μουδιασμένα από το κρύο, το στομάχι μου δεν λέει να σταματήσει να γουργουρίζει για φαγητό και έχω αυτό το απαίσιο κρυολόγημα, το οποίο δεν με αφήνει καν να αναπνεύσω κανονικά.

Φτερνίζομαι δυνατά και καθαρίζω την μύτη μου με ένα ήδη χρησιμοποιημένο χαρτομάντιλο. Το βάζω πίσω στην τσέπη μου και κοιτάω γύρω μου. Όλοι φαίνονται απασχολημένοι με ό,τι έχουν να κάνουν για σήμερα. Βλέπω τους ανθρώπους καθώς με προσπερνάνε να μιλάνε στο τηλέφωνο και να γελάνε. Βλέπω μέσα σε μια καφετέρια μια οικογένεια να περνάει τόσο καλά, ενώ ένα ζευγάρι βγαίνει από το αυτοκίνητο και πηγαίνουν αγκαλιά για τον απογευματινό καφέ τους.

Γιατί να είναι όλοι χαρούμενοι εκτός από μένα;

Αναστενάζω και γλύφω διακριτικά τα ξηρά μου χείλη. Το στομάχι μου γουργουρίζει άλλη μια φορά, γι' αυτό βάζω το χέρι μου στην κοιλιά και προσπαθώ να το κάνω να σταματήσει. Έχω ξεμείνει από λεφτά, διότι χρησιμοποίησα τα τελευταία μου δολάρια για να φάω εχθές ένα σάντουιτς. Πραγματικά είμαι τόσο αξιολύπητη αυτή την στιγμή. Είμαι τόσο φτωχή και μόνη, ενώ περπατάω στον δρόμο και ζηλεύω τους αγνώστους για την ζωή που έχουν.

Τουλάχιστον εκείνοι έχουν ένα σπίτι και λεφτά για να ντυθούν και να φάνε.

Καθ' όλη την διαδρομή για τον γυρισμό, σκέφτομαι πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου. Όταν το έσκασα από το Λος Άντζελες και μετακόμισα εδώ στο Σιάτλ, με την θέληση του να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου, είχα αρκετά λεφτά για να ζω σαν όλους τους υπόλοιπους. Τα πρώτα δύο χρόνια στο περιοδικό ήταν παράδεισος για μένα. Σπαταλούσα τα λεφτά σε ρούχα που δεν χρειαζόμουν και δεν με ένοιαζε καθόλου. Μπορούσα να μου παρέχω ό,τι ήθελα.