Λούσιφερ [ON HIATUS]

Ενότητα 2-Τι Συμφωνία;

Κεφάλαιο 6

Πεταρίζω τις βλεφαρίδες μου αργά και προσπαθώ να καταλάβω που είμαι. Γυρνάω το κεφάλι στο πλάι και βλέπω πως είμαι στο σπίτι του Λούσιφερ, συγκεκριμένα ξαπλωμένη στον καναπέ του. Μόλις τεντώνω τα πόδια μου νιώθω να σπρώχνω κάποιον και σηκώνω το στήθος μου να δω.

«Λούσιφερ;» ρωτάω με βραχνιασμένη φωνή.

Έχει βολευτεί στην άλλη άκρη και διαβάζει ένα βιβλίο τελείως απορροφημένος. Πίνει μια γουλιά από την κούπα του και λυγίζει μπροστά για να την αφήσει στο τραπέζακι. Τον παρακολουθώ σιωπηλά και φαίνεται ή να με αγνοεί ή να είναι πολύ βουτηγμένος στον φανταστικό κόσμο του βιβλίου.

«Λούσιφερ;» επαναλαμβάνω με έναν τόνο πιο δυνατό και επιτέλους τα μάτια του πέφτουν πάνω μου.

«Χέδερ, ξύπνησες!» αναφωνεί με ελάχιστο ενθουσιασμό στο πρόσωπο του. «Δεν περίμενα να κοιμηθείς τόσο πολύ».

«Τι ώρα είναι;» τον ρωτάω και ακουμπώ τα πόδια μου κάτω, ενώ ξαπλώνω πίσω εξουθενωμένη παρόλο που κοιμόμουν-ποιος ξέρει-πόσες ώρες.

«Βασικά πες τι μέρα», γελά και αναστενάζει συνεχίζοντας το διάβασμα.

Στρέφω το κεφάλι μου αργά και τον κοιτάω με σουφρωμένα φρύδια. Κρατά το βιβλίο ανοιχτό με τα δάχτυλα του και δαγκώνει το κάτω χείλος του απορροφημένος εντελώς. Έχει φορέσει μια απλή φόρμα και τα μαλλιά του πέφτουν ακατάστατα στο μέτωπο του. Λυγίζει μπροστά και ξαναπαίρνει την κούπα στα χέρια του.

«Έχει ζεστό νερό και καθαρά ρούχα στο δωμάτιο μου άμα θες να κάνεις ντους», μουρμουρίζει και ρουφά το τσάι του με θόρυβο. «Μεταξύ μας, βρωμοκοπάς ιδρώτα».

Γυρνώ από την άλλη και διακριτικά μυρίζω τις μασχάλες μου. Μόλις τον ακούω να γελά ελαφρώς επιστρέφω στην αρχική μου στάση, αυτή την φορά με κόκκινα μάγουλα, λίγο από τον πυρετό, λίγο από την ντροπή. Δεν το πιστεύω ότι μυρίζω τόσο άσχημα και-όχι μόνο-αλλά μου το έτριψε και στα μούτρα προφανώς κοροϊδευτικά.

«Μην το πάρεις για κακό, σε καταλαβαίνω», προσθέτει και με κοιτά με την άκρη του ματιού του και ένα πλάγιο χαμόγελο. «Καιγόσουν στον πυρετό ώρες ολόκληρες και το να ιδρώνεις είναι κάτι νορμάλ».

«Δεν θυμάμαι τίποτα», γελάω άβολα και τυλίγομαι καλύτερα με την κουβέρτα που είχα ήδη από πριν πάνω μου.

«Ναι, από χθες που σε έφερα σπίτι μου γενικά», κάνει μια παύση τραβώντας την τελευταία λέξη, «κοιμόσουν και μουρμούριζες διάφορα».