Λούσιφερ [ON HIATUS]

Ενότητα 7-Το Πρώτο Φιλί Μας

Κεφάλαιο 21

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αποφασίζω να επιστρέψω μέσα. Το κρύο έχει αρχίσει ήδη να με κάνει παγοκολόνα, οπότε καλύτερα, μην ξαναπιάσω κάποιο κρυολόγημα όπως τις προάλλες. Ένα χαμόγελο στα χείλη μου ζωγραφίζεται όταν φέρνω τον Λούσιφερ στο μυαλό μου και πως με πρόσεχε με υπομονή ενώ με το ζόρι είχαμε ανταλλάξει πάνω από δυο κουβέντες.

Ξαφνικά νιώθω κάτι στους ώμους μου. Βλέπω ένα σακάκι πάνω μου και το άρωμα που κουβαλά τρυπά τα ρουθούνια μου αμέσως. Λούσιφερ. Τα μάγουλα μου αμέσως κοκκινίζουν. Με προσπερνά με ένα χαμόγελο και περπατά προς τα κάγκελα. Ακουμπά τα χέρια τους επάνω και κοιτάει πέρα την θάλασσα. Έχει ήδη βραδιάσει γιατί στάθηκα μπορεί ένα μισάωρο εδώ έξω να σκέφτομαι πώς να έρθω αντιμέτωπη μαζί του, αλλά να που ήρθε μόνος του.

Δεν γυρνά να με κοιτάξει. Ξέρω πως θέλει να τον πλησιάσω, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν θέλω. Αν τα λόγια του Μαρκ αληθεύουν, ο Λούσιφερ κόντεψε να με φιλήσει ενώ είναι αρραβωνιασμένος, έχοντας απατήσει το ταίρι του μπροστά στα μάτια μου τόσες φορές. Θέλω να τον ρωτήσω, αλλά αλήθεια φοβάμαι μην απογοητευτώ ή καταστρέψω την σχέση που έχουμε. Φοράω το σακάκι του, εκείνο καλύπτοντας το μικροκαμωμένο σώμα μου και καταφέρνω να τον πλησιάσω. Φέρνω τα χέρια στο κρύο κάγκελο και προσπαθώ να μην τον κοιτάξω.

«Δεν είναι πολύ όμορφα που δεν ξέρεις τι κρύβεται πίσω από εκείνο το σκοτάδι;» λέει ξαφνικά και βρίσκω δικαιολογία να ρίξω τα μάτια μου στο πρόσωπο του.

Κρατάει μια στεναχωρημένη έκφραση στο πρόσωπο του, μάλλον από την κούραση ή επειδή με εμπιστεύεται αρκετά με το πώς νιώθει στ' αλήθεια. Ξέρω πως κάτι τον απασχολεί γιατί έχει την ίδια έκφραση που είχε στο αυτοκίνητο τις προάλλες. Η άκρη της μύτης του κοκκινίζει γιατί όσο να ΄ναι κάνει κρύο, τα μαλλιά του ακατάστατα να κουνιούνται πέρα-δώθε με την φορά του αέρα. Μου χαρίζει ένα χαμόγελο μόλις βλέπει ότι παραμένω ανήσυχη για την διάθεση του και ξαφνικά ακουμπά το χέρι στο κεφάλι μου να το χαϊδέψει.

«Γιατί νοιάζεσαι τόσο για μένα;» γελάει, τα μάτια του όμως να καθρεπτίζουν τέτοια μοναξιά που κάνει την καρδιά μου να σπάσει σε κομμάτια. Έχει το ίδιο βλέμμα με μένα όταν ζούσα σε εκείνο το παρκινγκ. «Δεν χρειάζεται. Έχω συνηθίσει-»

«Επειδή είσαι ο μοναδικός που νοιάστηκες για μένα», πετάγομαι και παγώνει στην θέση του ξαφνιασμένος, σαν να μην περίμενε να απαντούσα σε αυτό. «Επειδή με φρόντισες όταν ήμουν άρρωστη και επειδή μου έδωσες δουλειά όταν την χρειαζόμουν».