Λούσιφερ [ON HIATUS]

Ενότητα 3-Κρασί & Γενέθλια

Κεφάλαιο 7

Κοιτάω με κενό βλέμμα την τηλεόραση και αναστενάζω. Έχω συνηθίσει να ζω χωρίς την εικονική ζωή που προσφέρουν τα μέσα δικτύωσης· τα τηλέφωνα, οι τηλεοράσεις και τα σχετικά, εξαιρώντας τον παλιό υπολογιστή που είχα στο γραφείο μου όταν δούλευα στο περιοδικό. Βλέποντας πάντα την σκοτεινή πλευρά των ιστοριών που παρουσιάζονται σε αυτά, δεν ελκύομαι ιδιαίτερα, όσο ωραία και να τα 'στολίζουν'.

Ξαφνικά ακούω κλειδιά στην πόρτα και ύστερα να ανοίγει. Δεν κουνιέμαι καθόλου, εφόσον δεν έχω ενέργεια από τον πυρετό που με καίει τις τελευταίες δύο ώρες, και περιμένω να εμφανιστεί ο Λούσιφερ από τον διάδρομο στο σαλόνι. Κρατάω τα πόδια σταυρωμένα πάνω στο τραπεζάκι και την κουβέρτα ως τον λαιμό μου, παρακολουθώντας μια άκυρη σειρά με ντετέκτιβ και μυθικά πλάσματα που ξεκίνησε προηγουμένως. Απλά βαριόμουν να βγάλω το χέρι από την κουβέρτα για να πάρω το τηλεκοντρόλ και να το αλλάξω, όποτε προσαρμόστηκα.

«Πάει κι αυτή η μέρα», παραπονιέται ο Λούσιφερ και τον βλέπω καθώς πέφτει στον καναπέ, ξεκουμπώνοντας ένα κουμπί από το σακάκι του. «Με πονάει τόσο αυτή η γαμημένη πλάτη τον τελευταίο καιρό».

«Μασάζ», η φωνή μου είναι πιο βραχνιασμένη απ' ότι περίμενα· σχεδόν θυμίζει νταλικέρη.

«Πως νιώθεις;» αναστενάζει κουρασμένος και βγάζει το σακάκι του, ακουμπώντας το κεφάλι του πίσω και χαϊδεύοντας τα καπάκια των ματιών του.

«Έχω πυρετό, ευχαριστώ, αλλά καλύτερα», προσπαθώ να ακουστώ καλύτερα τουλάχιστον για να μην αρχίζει να τρέχει για χάρη μου όπως έκανε-λογικά-όλο το προηγούμενο εικοσιτετράωρο της ζωής του.

Το χέρι του έρχεται στο μέτωπο μου και η επαφή του με το δέρμα μου με ανατριχιάζει. Τον κοιτάω με γουρλωμένα μάτια και καταπίνω το σάλιο μου σχεδόν τρομαγμένα, αν και ο άνθρωπος το κάνει μόνο από καθαρό ενδιαφέρον για την υγεία μου και μην ξεψυχήσω στον καναπέ του. Καθαρίζω τον λαιμό μου μόλις το βγάζει και τον παρακολουθώ που σηκώνεται αργά ξεκουμπώνοντας το πουκάμισο του.

«Πρέπει να προσέχεις τον εαυτό σου περισσότερο για να μην έχεις ξανά πυρετό. Κακό πράγμα δεν είναι, αλλά και πάλι».

Η φωνή του απομακρύνεται και χάνεται στον διάδρομο μέχρι που μπαίνει στο δωμάτιο του. Ξαπλώνω πίσω στον καναπέ σιωπηλά και σφραγίζω τα χείλη μου. Δεν μπορώ να καταλάβω περί τίνος πρόκειται όλη αυτή καλοσύνη από την πλευρά του. Ομολογώ πως αυτό με απασχολεί από τότε που με άφησε μόνη στο σπίτι του και δεν βρίσκω άκρη.