Μόνο Φίλοι

ΑΝΤΙΟ

ΞΕΝΙΑ

Εκείνο το βράδυ πέρασε τόσο γρήγορα. Την επόμενη μέρα σηκωθήκαμε νωρίς για να μαζέψουμε τα πράγματα μας. Σήκωσα το χερούλι της βαλίτσας και ξανακοίταξα τον χώρο εξεταστικά. Αναπόλησα όλες τις ωραίες στιγμές που πέρασα μαζί με τον Άρη- γιατί μόνο ωραίες ήταν- πήρα την βαλίτσα και την έσυρα απαλά στον διάδρομο. Τα παιδιά με περίμεναν στην αυλή. Ο Άρης άφησε την βαλίτσα του και έτρεξε να με αγκαλιάσει. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δένομαι τόσο πολύ με τους χώρους. Ίσως να φταίνε οι στιγμές. Τα συναισθήματα ή -καλύτερα- ο συνδυασμός αυτών των δυο. Έντονα συναισθήματα και έντονες στιγμές. Τα δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου.

''Μην με ξεχάσεις μωρό μου'' σχεδόν τον παρακαλούσα

''Ποτέ... Θα σε πάρω όταν φτάσω ναι;'' Λέει έχοντας στα χέρια του το πρόσωπο μου και κοιτάζοντας με στα μάτια

''Ναι...''

''Σ' αγαπάω... πολύ'' πρόσθεσε

''Και εγώ. Μπορεί πιο πολύ...''

''Θα ΄θελες!'' μου λέει και με φιλάει σαν να είναι η τελευταία φορά που με βλέπει. Και αν είναι; ΣΚΑΣΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΙΧΕΣ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ. ΞΑΝΑΕΞΑΦΑΝΊΣΟΥ.

Με αγκάλιασε σφιχτά και προχωρήσαμε προς την έξοδο.

''Μου λείπεις ήδη...'' ψιθύρισε στο αυτί μου και φίλησε τον λοβό αυτού

''Μην το κάνεις πιο δύσκολο από ότι είναι...'' τον παρακάλεσα για δεύτερη φορά σήμερα

''Πότε θα γυρίσεις Θεσσαλονίκη;'' Ξαναρώτησα

''Σε δύο βδομάδες, αλλά θα μιλάμε από Skype καλά;'' Με ρώτησε

''Καλά...'' απάντησα.

''Αντίο Άρη μου''

''Γεια σου Μωρό μου''

Φώναξε ενώ είχε ήδη μπει μέσα στο γκρι τζιπ του πατέρα του. Αφού χαιρέτησα τους υπόλοιπους έφτασα στο αμάξι και μπήκα μέσα αμίλητη. Έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου και άκουγα το Undo- Nielsen . Ίσως να με πήρε ο ύπνος. Ίσως να είχα πεθαίνει. Δε ξέρω πάντως μου λείπει πολύ, πάρα πολύ. Αυτές οι δύο βδομάδες προβλέπονται εξουθενωτικές .Τουλάχιστον έχω κανονίσει με την Μελίνα και την Αλεξία να κοιμηθούμε μαζί αύριο. Ανυπομονώ να γίνει αυτό. Έχω να τις δω εδώ και τρείς μέρες και μου έχουν λείψει τόσο πολύ.

''Περάσατε καλά;'' Ρωτάει η μαμά από την θέση του συνοδηγού και γυρνάει να μας κοιτάξει