Μόνο Φίλοι

ΚΑΝΕΛΑ

ΑΡΗΣ

Την άφησα κάτω και πήρε τον λόγο

''Ναι, ναι ξέρουμε είστε και εσείς εδώ...'' είπε η Ξένια και χαμογελάσαμε όλοι

''Πάμε;'' είπε η Αλεξία με νεύρο και η Ξένια την πλησίασε

''Τι συμβαίνει;'' Ρώτησε η Ξένια

Κάτι της ψιθύρισε αλλά δεν μπόρεσα να ακούσω, τις πλησίασα και έπιασα την Ξένια από την μέση.

''Μπορώ να βοηθήσω;'' Ρώτησα και χάιδεψα το σημείο που πριν κρατούσα η Ξένια χαμογέλασε και ήρθε πιο κοντά μου.

''Ευχαριστώ Άρη αλλά όχι, αν δεν σηκώνει ο Βασίλης το τηλέφωνο δεν νομίζω πως μπορείς να κάνεις κάτι...'' είπε και ξανά νευριασμένα

''Θες να τον πάρω εγώ;''

''Όχι, άσ' το!'' είπε αδιάφορα.

Η Ξένια με κοίταξε έντονα στα μάτια και μου χαμογέλασε σα να μου λέει ευχαριστώ. Κάτι που δεν χρειάζεται. Οι φίλες της είναι και δικές μου φίλες.

'' Έξι εννιά;'' Είπα αγνοώντας αυτό που μου είπε. Σήκωσε τα χέρια ψηλά και συμπλήρωσε τον αριθμό του Βασίλη

Κάλεσα δύο τρείς φορές αλλά τίποτα.

''Δεν το σηκώνει ούτε σε εμένα.''

''Τα' λεγα εγώ...''

Η Αλεξία άφησε το χέρι του Άλεξ και μας πλησίασαν.

''Ξανά;'' Ρώτησε η Αλεξία και αγκάλιασε την Μελίνα

''Ναι, καλά δεν πειράζει...'' είπε η αλλά δεν νομίζω κανένας να το πίστεψε

'' Δεν ξέρω τι να πω...'' είπα και φίλησα το κούτελο της Ξένιας.

''Πάμε για καφέ;'' Ρώτησα θέλοντας να αλλάξω θέμα

''Πάμε!''

''Ναι!''

''Αμέ''

''Αχά!'' είπε ο καθένας με την σειρά του και προχωρήσαμε προς την πιο κοντινή καφετέρια.

ΞΕΝΙΑ

Έχει ένα δεκάλεπτο που καθίσαμε και δεν ανταλλάξαμε σχεδόν ούτε μία κουβέντα. Είχαμε χωριστεί σε κλίκες, εγώ και ο Άρης, ο Αλέξη με την Αλεξία και ο Πέτρος με την Μελίνα. Χμ, καλό αυτό. Στεναχωρήθηκα, αλλά γιατί να μην απαντάει στα τηλέφωνα της;

''Και για πείτε, πώς ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο;'' Ρώτησα μπας και συζητήσουμε λίγο

'' Ήταν ωραία, αλλά ποιο ωραία ήταν η καινούργια διευθύντρια ε Άρη;'' Ρώτησε ο Πέτρος. Καλά είχα καταλάβει ότι είναι βλάκας...