Μόνο Φίλοι

ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ

"Θέλεις να πάμε;" με ρώτησε και βγήκα από την ζέστη του αγκαλιά μόνο και μόνο για να τον κοιτάξω.

"Που θα πάμε;" ρώτησα αργά και σταθερά.

"Για φαγ-" είπε και στένεψε τα μάτια

"Ναι για φαγ, συνέχισε" είπα και τον κοίταξα υπεροπτικά στα μάτια

"Παίρνεις πάντα αυτό που θέλεις;" ρώτησε με ύφος και με πλησίασε πάλι.

"Μμ, σχεδόν" είπα καθώς κοιτούσα και έπαιζα με μια άκρη των μαλλιών μου. Όταν τελείωσα την πρόταση μου όμως σήκωσα το κεφάλι μου για να συναντηθούν οι οφθαλμοί μας.

"Αυτή την φορά, όχι" είπε και χαμογέλασε πονηρά.

"Πφ, καλά. Πάμε στο φαγ τώρα" Φώναξα και σηκώθηκα με αισθησιακό τρόπο. Συνέχιζα να κάνω την πάπια όμως.

ΚΡΊΣΤΙΑΝ

"Μετά..." έτριξα μέσα από τα δόντια μου και σηκώθηκα πίσω της.

Προχωρήσαμε ως το ασανσέρ και αφού έκλεισε και κλείδωσε το σπίτι της με πλησίασε.

"Πολύ κίνηση βρε παιδί μου στο ασανσέρ" είπε.

Κίνηση ε;

Εγώ και εσύ;

Κίνηση;

Μηπως έχεις φανταστικούς φίλους;

Εγώ πάντως που δεν έχω τέτοιους φίλους λέω αργότερα να της συστήσω έναν αληθινό φίλο. Που έτσι όπως έχει κολλήσει τα οπίσθια της πάνω του κάνει κρακ να την γνωρίσει.

"Ξένια, δεν έχει δα και τόσο κόσμο"

"Δεν πειράζει Κρίστιαν, είμαι καλά εδώ" μου είπε αδιάφορα αν και είχε καρφώσει το βλέμμα της στο δικό μου δια μέσω του καθρέπτη.

Ζέστη.

Πόση ώρα κάνει να κατέβει ένα ασανσέρ; Στον τρίτο μένει.

Μια στιγμή...

"Ξένια, γιατί το ασανσέρ σταμάτησε;"

"Ω για δες πόσο αδέξια είμαι, δεν πάτησα το κουμπάκι..."

Αχ καλέ, ποιος να το φανταζόταν.

Δεν πάτησε το 'κουμπάκι'

Το 'κουμπάκι'.

Κοίτα μωρό μου, αυτό το κουμπάκι μπορεί να μην το πάτησες, ούτε καν να το ακούμπησες αλλά, άλλα και άλλα ξέρεις.

"Θύμωσες;" με ρώτησε όταν πλέον είχαμε κατέβει τρεις ορόφους σε είκοσι λεπτά.

Μια πατούσε το δύο, μια το τέσσερα. Αλλά όχι δεν είχα θυμώσει. Ίσα ίσα που μου άρεσε κιόλας. Αλλά έχω κλείσει ένα τραπέζι για Ιταλικό, μετά θα έχουμε χρόνο και για τα περαιτέρω.