Μόνο Φίλοι

ΣΥΝΤΟΜΑ

"Και πως αποφάσισες να έρθεις στην Ελλάδα;"

Δεν απάντησε αμέσως αλλά απάντησε.

"Για μια ανοιχτή ιατρική υπόθεση, επίσης ήθελα να δω το μέρος που ζούσε ο... πατέρας μου. Βλέπεις όταν πέθανε ήμουν μόνο τρία χρόνων. Δεν θυμάμαι ούτε εκείνον αλλά ούτε και ούτε την Ελλάδα."

"Ελπίζω όλα να πάνε καλά, που θα μείνεις όμως;"

"Θα κατέβω στην Αθήνα την επόμενη βδομάδα αν δεν μπορέσω να βγάλω άκρη στην Θεσσαλονίκη. Κανόνισα να μείνω σε έναν παλιό μου φίλο"

Φίλο; Η κοπέλα του;

"Ωραία, συγγνώμη που ρωτάω κιόλας αλλά η κοπέλα σου δεν θα έρθει μαζί σου;"

"Ποια κοπέλα μου;" ρώτησε γεμάτος περιέργεια

"Η κοπέλα σου, που καθόσασταν απέναντι από την Φοντάνα Ντι Τρέβι;"

"Α εκείνη;" είπε με χαρά στα μάτια.

Ναι ρε μπορείς να χαρείς κι άλλο που έχεις κοπέλα. Ένα χειροκρότημα για τον κύριο Κρίστιαν.

"Ναι εκείνη" Επέμεινα

"Χώρησα με δαύτη" είπε πάλι χαμογελαστά. Εντάξει τώρα να το δεχθώ το χαμόγελο, διότι υπό άλλες συνθήκες θα χαμογελούσα και εγώ σα χάνος.

"Λυπάμαι" του είπα αλλά μέχρι και τα μάτια μου γελούσα.

"Εγώ πάλι όχι!" Είπε και έστρωσε καλύτερα τα μαλλιά του.

"Δεν ήταν αυτό που ψάχνω"

"Και τι ψάχνεις;"

ΚΡΊΣΤΙΑΝ

Εσένα αλλά αυτό δεν λέγεται. Από την μέρα που την είδα δεν την έβγαλα λεπτό από το μυαλό μου.

Πόσο μάλλον τώρα που ξέρω ότι είναι Ελληνίδα. Αν δεν την έβλεπα εδώ θα ήμουν σίγουρος πως ήταν Ιταλίδα. Είχε όλα τα χαρακτηριστικά, προφορά, κορμί, χρώματα.

Είναι τόσο όμορφη, αλλά φαίνεται πληγωμένη. Δεν θέλω να την πιέσω να συναντηθούμε μετά που θα φτάσουμε στον προορισμό μας αλλά θα ήθελα να γίνει αυτό.

"Κάτι όμορφο και γλυκό..." είπα γενικόλογα και γύρισα το σώμα μου προς τα εκείνη.

"Εσένα; το αγόρι σου;" είπα και το χαμόγελο της σβήστηκε, τα μάτια της σκοτείνιασαν. Από τα μάγουλά της χάθηκε η ροζ- γλυκιά και όμορφη- απόχρωση.

"Συγγνώμη δεν ήθελα να σ-"

"Δεν έχω αγόρι..." είπε δειλά και έτριψε τα μάτια της.