Μόνο Φίλοι

ΑΠΩΛΕΙΑ

Ακολούθησε σιωπή.

''Με ακούς;'' Είπα καθώς δεν άκουγα τίποτα

''Ναι εσύ;'' Ρώτησε

''Ναι! Τι κάνεις;''

''Καλά εσύ;''

''Καλά, πες μου πότε θα έρθεις;''

''Για το σαββατοκύριακο''

Σε δύο μέρες- σκέφτηκα- σε δύο μέρες θα την ξαναδώ μετά από τρία χρόνια

''Λέω να έρθεις, αν θες και εσύ, από το στρατόπεδο'' είπα και ο Μανώλης μου έκανε διάφορα νοήματα. Δεν καταλάβαινα.

''Ναι, στείλε μου σε μήνυμα την περιοχή και θα έρθω. Πρέπει να κλείσω τώρα. Χάρηκα που τα είπαμε.''

''Και εγώ Ξένια, ναι θα στην στείλω τώρα αμέσως''

''Ευχαριστώ τα λέμε''

Κλείσαμε. Μπορούσα να τρέχω μέσα σε όλο τον θάλαμο αλλά είμαι αντράκι εγώ. Δεν κάνουν τέτοια οι άντρες. Δυστυχώς ή ευτυχώς μεγαλώσαμε. Σε οκτώ χρόνια θα είμαστε τριαντάρηδες και τριαντάρες.

''Μπράβο ρε Άρη, σε χαίρομαι'' είπε ο φίλος μου και τον χτύπησα απαλά στην πλάτη

''Εσύ με την Βάλια;'' Ρώτησα, ήταν όμορφη κοπέλα αλλά αφού την ήθελε το φιλαράκι μου.

''Ε, τα γυροφέρνει λίγο'' είπε

''Αα...''

ΞΕΝΙΑ

Μόλις μου έστειλε την περιοχή που είναι το στρατόπεδο, ελπίζω να καταφέρω να πάω με το αυτοκίνητο μου μέχρι εκεί. Αλλά αυτό που με καθησυχάζει είναι πως θα έχω καλή μεταχείριση από τους άλλους οδηγούς γιατί πέρασαν μόλις τέσσερις μήνες που πήρα το δίπλωμα. Πρέπει μετά την βόλτα μου να φτιάξω την βαλίτσα, δεν θα πάρω πολλά. Ίσως δύο -τρία φορέματα και ένα τζιν μαζί με δύο μπλούζες. Χτύπησε, αμέσως μετά, το κινητό

''Ναι; Έρχομαι, έρχομαι'' είπα και έκλεισα. Ήταν η Βιβί μαζί με την Νάταλι και με περίμεναν στο κέντρο

Δευτερόλεπτα μετά ξαναχτύπησε το τηλέφωνο.

''Παρακαλώ'' είπα τρυφερά χωρίς να ξέρω ποιος είναι

''Άρης'' είπε και σοβάρεψα το ύφος μου

''Πες μου'' λέω τελικά πιο μαλακά

''Ε, το Σάββατο, το επισκεπτήριο είναι το απόγευμα από της έξι έως της οκτώ. Είναι καλά;''

''Ναι μια χαρά''

ΑΡΗΣ

Να το πω ή να μην το πω; Θα το πω και ας γίνει ότι θέλει