Μόνο Φίλοι

NAI

Πόσο αργά και βασανιστικά μπορεί να περάσει ένας ακόμα μήνας; Ιδίως αν το αγαπημένο σου άτομο δεν είναι κοντά σου, αλλά προτιμά να είναι σε καταστολή εδώ και δύο μήνες. Και εγώ, τι μπορούσα να κάνω; Πηγαίνω κάθε βδομάδα- με αεροπλάνο- και τον βλέπω. Παρατηρώ πόσο στάσιμη είναι η κατάσταση. Μετέπειτα γυρνάω στην Αθήνα, δεν κοιμάμαι καλά τα βράδια, τι καλά δηλαδή, γενικά δεν κοιμάμαι καθόλου. Στην σχολή προσπαθώ να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό, φέτος θα είναι και η πτυχιακή μου, μετά από αυτό τέλος το Πανεπιστήμιο... Μακάρι να ήταν μαζί μου τώρα, να ζούσε, δεν λέω ότι πέθαινε αλλά οι ελπίδες μου έχουν εξασθενίσει, όλα έχουν σχεδόν τελειώσει. Καλά όχι όλα, έμεινε η εξεταστική αλλά αυτή σε ένα χρόνο θα αποτελεί παρελθόν.

''Αν δεν καταλάβεις για τις μεταλλάξεις πάρε με τηλέφωνο'' είπα στην Χριστιάνα, μία κοπέλα που τώρα αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, είναι πολύ μελετηρή αλλά έχει αδυναμία στο ποτό και στην καλοπέραση οπότε με παρακάλεσε να την βοηθήσω αν δεν καταλάβει κάτι.

''Ευχαριστώ και πάλι Ξένια!'' είπε και ανέβηκε στο... μηχανάκι της;

Και ο Άρης είχε μηχανή.

''Θες να σε πετάξω κάπου;''

Και ο Άρης μου είχε προτείνει να ανέβω στην δική του, την μέρα των αποτελεσμάτων.

''Ξένια ακούς; Γη καλεί Ξένια'' μετά από αυτή την πρόταση της είδα τον Άρη μπροστά μου

''Αν ανέβεις σε αυτό το φονικό μέσο, μην περιμένεις να ξυπνήσω''

''Εσύ είχες πει ότι δεν είναι επικίνδυνο!'' πέταξα

Κάτι είπε η Χριστιάνα αλλά δεν την άκουσα

''Μόνο όταν είναι το δικό μου μηχανάκι και με κρατάς σφιχτά από την μέση μου. Σ αγαπάω...''

''Γύρνα πίσω σε εμένα'' είπα και το δάκρυα κυλούσαν ξανά, μετά από ελάχιστο καιρό.

Δύο κρύα χέρια με ταρακουνούσαν

''Ξένια είσαι καλά;'' Είπε η Χριστιάνα και συνέχισε να με ταρακουνά

''Ναι, απλά πρέπει να πάω με το μετρό σπίτι. Χρειάζομαι ξεκούραστη...''

''Ξεκούραση''

''Ναι τι είπα;''

''Ξεκούραστη''

Δεν ξέρω τι λέω, νιώθω σαν τρελή που χάνει τα λόγια της και βλέπει έπειτα από ένα μήνα οράματα.

''Απλά πρέπει να φύγω, αν χρειαστείς κάτι πάρε με.'' Είπα και άρχισα να τρέχω σαν την κυνηγημένη, λίγα λεπτά αργότερα ήμουν μέσα στο μετρό και κρατιόμουν από τις λαβές, είχε πολύ κόσμο και καθόλου μέρος να ξαποστάσεις.