Μόνο Φίλοι

ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

''Πλάκα κάνεις!;'' Ρωτάω φωναχτά, μόνο που δεν τσίριξα δηλαδή. Χαμήλωσα την μουσική και ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο στα χείλη μου.

''Όχι, είπα να έρθω, έχω έναν θείο εδώ και αποφάσισα να κάνω έκπληξη στην Άλεξ εσύ τι κάνεις;''

''Πόσο θέλω να έρθω... Αλλά έχω εξεταστική σε 1 βδομάδα... Καλά είμαι πάω να αφήσω το κλειδιά του Άρη στον -''

''Τα κλειδιά ποιού;'' Είπαν μαζί, όπως στο λύκειο.

''Ναι, ναι μου έδωσε τα κλειδιά του σπιτιού μας και τώρα-''

''Του ποιού!;'' Φώναξε η Μελίνα

''Σπίτι ΣΑΣ;''

''Ναι, λοιπόν πήγαμε βόλτα σε ένα ξέφωτο, μόνο βόλτα δεν καν-''

''Και ξέφωτο;''

''Αλεξία αυτό σε πείραξε; Εδώ τα παιδιά τα ξανα-''

''Ναι, τα ξαναφτιάξαμε! Καταλάβαμε πόσο λάθος ήταν να είμαστε χωριστά και είπαμε να προσπαθήσουμε. Ούτως ή άλλως το καλοκαίρι θα έρθω να μείνω μαζί του. Να έρθετε Θεσσαλονίκη να βρεθούμε!'' είπα χωρίς να πάρω ανάσα. Χαίρομαι τόσο που μιλάω μαζί τους!

''Ότι θες λοιπόν σε κλείνω τώρα γιατί θα πάμε για φαγητό έξω. Χαιρετίσματα στον Άρη!'' ξεκίνησε να λέει η Αλεξία αλλά εύνης την συνόδεψε η Μελίνα

''Έγινε τα λέμε!''

''Τα λέμε!''

''Γειαα!'' είπαν και κλείσαμε.

Άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου και το μόνο που πήρα ήταν τα κλειδιά μας. Προχώρησα προς την είσοδο.

''Καλημέρα'' είπα σε δύο στρατιώτες που βρίσκονταν εκεί. Ο ένας κοιμόταν ενώ ο άλλος καθόταν με το κινητό.

''Καλημέρα'' είπε ο ένας και μου έριξε ένα -ας πούμε- σέξυ χαμόγελο

''Ψάχνω τον Άρη; Είναι εδώ κοντά; Θα ήθελα να του μιλήσω'' είπα και χαμογέλασα ψεύτικα. Παρατήρησα πως με κοίταζε από την κορυφή ως τα νύχια. Αν ξαναβάλω φόρεμα για να πάω στο στρατόπεδο να μην με λένε Ξένια.

''Δεν έρχεσαι μία βόλτα με εμένα πρώτα;'' Είπε ο ξύπνιος τύπος στην είσοδο

''Όχι, μπορείς να μου φωνάξεις τον Άρη;'' Ρώτησα γλυκά προσπαθώντας να συγκρατήσω τον θυμό μου. Μου την δίνει όταν μου την πέφτουν γελοία υποκείμενα. Καλά και αντικείμενα αλλά αυτός είναι σωστό υποκείμενο.

''Εντάξει κούκλα, ωραίο φορεματάκι να στο βγάλω λίγο;'' Ρώτησε παιχνιδιάρικα. Νάσος νούμερο δύο. Με τον κοιμισμένο , θα είχα μία καλύτερη συνεννόηση.