Μόνο Φίλοι

ΣΥΝΝΕΦΑ

Για μια ακόμα φορά βλέπω ότι θέλω, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ενώ ξέρω πως είναι νεκρός τον βλέπω ακόμα μπροστά μου. Παρόλο που γνωρίζω ότι δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος από τον θάνατό του πιάνω τον εαυτό μου να τον οραματίζεται. Γιατί απλά δεν, δεν πάω παρακάτω; Και δεν εννοώ να προχωρήσω, αλλά να πάω παρά- κάτω. Με όλη την έννοια της λέξης. Να πέσω χαμηλά, μήπως και ξεχάσω. Ποτά; Ναρκωτικά; Υπνωτικά; Χάπια γενικότερα; Κάτι τέλος πάντων για να εξαλείψω τον πόνο.

''Μέχρι και παραισθήσεις έχω'' είπα στα κορίτσια αλλά ο ήχος του αεροπλάνου που απογειωνόταν έκανε την πρόταση μου να χαθεί στο βουητό του.

''Ορίστε;''

''Τι είπες;'' Ρώτησαν ταυτόχρονα

''Είμαι μία τρελή που έχει παραισθήσεις'' συμπλήρωσα

''Έλα ρε συ, έτσι είμαστε και εμείς με την Λίνα. Ξένια σου λείπει και όλοι το ξέρουμε αυτό. Και σε εμάς λείπει. Όσο σκέφτομαι ότι δεν θα μου ξανακάνει ποτέ παρατήρηση για κάτι που κάνω λάθ-''

''Μην κλαίς ρε αδερφούλα, σπαράζει η καρδία μου να σε βλέπω έτσι'' μου είπε η Λίνα διότι με είχαν συνεπάρει τα τρυφερά λόγια της Άννα για τον αδερφό της.

''Μπορούμε απλά να υποσχεθούμε ότι θα είμαστε ενωμένες, για τον Άρη;'' Ρώτησε η Λίνα και ένωσε τα χέρια και των τριών μας.

''Περισσότερο από κάθε άλλο!'' είπα αποφασίστηκα μετά από καιρό

Χαμογελάσαμε όσο μπορούσαμε πιο πειστικά η μία στην άλλη και συνέχισα να αγναντεύω την θέα από το μικρό παραθυράκι του αεροπλάνου, τα είχα ξαναδεί αυτά. Θάλασσα και στεριά, στεριά και θάλασσα. Αα και σύννεφα, πολλά σύννεφα. Πάντα μου άρεζαν τα συννεφάκια. Αποτελούν μία ψευδαίσθηση. Νομίζεις πως είναι κάτι φρικτά συμπαγές, αλλά στην πραγματικότητα είναι συμπιεσμένος αέρας, αέρας που αναπνέουμε. Πάντατα θαύμαζα  γιατί θεωρούσα ότι ήταν πολύ ψηλά για να τα φτάσει κανένας, αλλά μετά την πρώτη μου φορά σε αεροπλάνο αυτή μου η αντίληψη χάθηκε. Νόμιζα ότι ποτέ δεν θα έφτανα στα σύννεφα αλλά με την βοήθεια του αεροπλάνου τα πέρασα. Ο Άρης όμως τα πέρασε από μόνος. Μήπως να πω στον κυβερνήτη να μας αφήσει στον παράδεισο; Να βρω τον Άρη; Να αντικρίσω έστω και την μορφή του, να μην τον αγγίξω απλά να τον παρατηρώ. Αλλά γιατί σκέφτομαι κάτι ψεύτικο; Όπως τα σύννεφα;

''Ευχαριστούμε Ξένια...'' μου ψιθύρισε ο Λίνα που καθόταν δίπλα μου ενώ η Άννα είχε κοιμηθεί.