alphabet boy | hoseok

beautiful lies

Sanırım ilk yaptığım şey koşup anneme sarılmak olmuştu. Şok olmadığımı söylemek yalan olurdu.

Fakat asıl şoku yaşayanların annen ve annem olduğunu ortadaydı.

Orada dikilmiş, bana bakıyorlardı ve ikisi de ne yapacaklarını bilemez gibiydiler.

Annem kendini toparlayıp, buraya gelmeme çok sevindiği ile ilgili konuşup durmuş, en sonunda beni onlara sorduğum soruları cevapsız bırakarak zorla eve götürmüşlerdi. Annen birilerine telefon açmış, gizli gizli bir şeyler konuşmuştu ama annem onu dinlememe izin vermememiş, bir saniye dahi susmamıştı.

Garip davranıyorlardı.

Neden hastanede olduklarını sorduğumda, ilk önce geçiştirmiş, daha sonra ise annemin tansiyonunun yükseldiğini söylemişlerdi.

Eğer Wendy bir yalancı değilse, tansiyonu yükselen birini ziyarete gitmezdiniz.

Hastanede en fazla 2 saat kaldığını idda eden birini de öyle.

Daha fazla kurcalamamıştım ama bu sadece o anlıktı.

Eve geçtiğimizde, annen evde bir işi olduğunu söyleyip, beş dakika bile durmadan gitmiş, annem ise bana sorduğu sorulara ara vermeden devam etmişti.

Beni, üniversiteyi, hayatımın nasıl olduğunu merak ediyordu. Evde olduğum için mutlu olduğunu da görüyordum. Hastane bahçesinde gördüğüm o endişeli yüzü gitmişti ve rahatlamış gibi duruyordu.

Bana yemek yapacağını söyleyip, markete gittiğinde evden kaçmak için fırsat bulmuştum.

Hastaneye gitmek, annemin bana yalan söyleyip söylemediğini öğrenmek istiyordum. Tansiyondan ciddi bir şeyse, üzülmememi, okuluma devam etmemi istediği için bana söylememiş olabilirdi.

Çünkü biliyordu ki, geri dönerdim.