alphabet boy | hoseok

the starry night

O günden sonra iki gün boyunca ne seni ne de Seokjin'i görmüştüm ve annem adeta her fırsattan beni çocuğun kucağına atmak için plan kuruyor gibiydi.

En son bu işten kaçamayacağımı bir perşembe akşamı anlamıştım.

Kapıda Seokjin ile dikildiğinizi gördüğümde ilk önce pijamalarımla olmama lanet etmiş, daha sonra annemin arayıp sizi çağırmış olduğunu öğrenmiştim.

Kapıda sizi ne kadar beklettim hatırlamıyorum ama emin olduğum tek bir şey var ki yüzde doksanı anneme attığım azar yüzündendi -ki haksız olduğunu biliyordu bu yüzden hiç ses çıkarmamıştı.

"Hoseok neden gelmiş?" demişti, anlamaz gözlerle kulağıma fısıldarken.

"Çağırdığın için olabilir mi?" demiştim.

"Ondan sadece Seokjin'i buraya göndermesini istemiştim."

Kafamı anlarcasına sallarken sana teşekkür borcum olduğunu düşünmüştüm. Bana yardım etmek için gelmiş olduğun ortadaydı ama Seokjin'in beni yiyecek hali de yoktu. O da farkındaydı zaten.

Kapıdan kendimi attığımda -ki hatırlıyorum annemi Seokjin'den ayırmam çok zor olmuştu- asansöre binmiştik ve ikinize de pis pis bakmaktan başka elimden gelen bir şey olmamıştı.

"Neden geldiniz?" demiştim. "Yaşlı bir kadını bile kandıramıyorsanız ne işe yarıyorsunuz?"

"Sıkılmıştık," demiştin asansörden çıkarken. Gidecek bir yerimiz bile yokken ve yanımda bana hayran hayran bakan bir omuz yürürken her şey benim için çok zor olmuştu.

Kıçını tekmelemek istediğim nadir günlerdendi.

En sonunda en mantıklı fikri Seokjin sunmuş, bir kaç saat o soğukta binanın çatısında beklemiştik.

Genç olduğumu hissettiğim nadir günlerdendi, biliyorsun. Aynısını sende söylemiştin.

O gece yıldızlara bakarken o kadar saçmalamıştın ki, bir süre sonra Seokjin'le birbirimize bakıp gülme krizine girmiştik.

Bize yakındığını hatırlıyorum.

"Beni anlamanız için zeki olmanız gerekir," demiştin böbürlenerek. Senin ne kadar aptal olduğunu ikimizde biliyorduk ama ses çıkartmamıştık.

Ve yemin ederim Jung Hoseok, o gece çok güzeldin. Hiçbir şey yapmadan bile kelebekleri hissetmeme neden olmuştun.