James Potter en de Hal der Oudste Kruising

20 Verhaal van de Verrader

'Maar ik zag ze!' hield Premier vol, zijn stem werd gestaag hees toen hij Vince tussen de Landrovers volgde. 'Reuzen! Een daarvan was zo groot als de bomen! Ze hadden voetafdrukken ter grootte... ter grootte van...!' Hij maakt een wanhopig gebaar met zijn armen. Hem negerend, pakte Vince zijn camera in in de schuimrubber bekleedde koffer en bromde, 'Je hebt te lang alleen in het bos gezeten, Martin.'

'U hebt zichzelf volslagen belachelijk gemaakt, meneer Premier,' zei detective Fokker tijdens het schoonmaken van zijn bril aan zijn stropdas. 'Maak het niet erger.'

Premier wendde zich met een wilde blik naar de oudere man. 'U moet dit instituut onderwerpen aan een grondig onderzoek, detective! Het klopt niet! Ze hebben ons allemaal in de maling genomen!'

'Als ik enig speerpunt zou onderzoeken, meneer Premier,' zei meneer Fokker zacht. 'Zouden het onderzoekingen zijn naar u en uw bedenkelijke methoden. Had u eigenlijk toestemming om dit terrein te betreden?'

'Wat, bent u gek geworden?' sputterde Premier. Hij stopte en kalmeerde. 'Natuurlijk. Zoals ik u al verteld heb, ik kreeg een tip over wat er hier aan de hand was. Iemand van hier leidde mij hierheen.'

'En u hebt de geloofwaardigheid van deze persoon onderzocht?'

'Nou,' zei Premier. 'De chocoladekikker was behoorlijk overtuigend. Ik heb niet echt...'

'Pardon. Zei u net "chocoladekikker" ?' vroeg meneer Fokker met samen geknepen ogen.

'Ik... euh, nou, het is zo, ja, mijn bron was er zeker van dat er hier iets vreemds aan de hand was...'

'Dat ze hier feitelijk magie leren?'

'Nee. Euh, Ja! Geen truukjes! Echte magie! Met monsters en reuzen en... en... verdwijnende deuren en vliegende auto's'

'En de chocoladekikker bevestigde dit ja, toch?'

Premier opende zijn mond om te antwoordden, maar bedacht zich. Hij richtte zich op tot zijn volle lengte, boos en bitter. 'U maakt mij belachelijk.'

'U maakt dat gemakkelijk, meneer. Wilt u mij toestaan om te spreken met die bron van u?'

Premier lichtte op. 'Ja! Dat wil ik! Ik heb het met juffrouw Schaafsma geregeld dat hij hier zou zijn. Hij is nu...' Hij keek in de rondte en fronste.

'U hebt het geregeld met juffrouw Schaafsma?' vroeg meneer Fokker, die opkeek naar de top van de trappen van de binnenplaats. Veel van de schoolleiding, tezamen met een aantal leerlingen, stonden met minzame interesse te kijken terwijl de groep bedrijvig hun materiaal inpakte. Noch juffrouw Schaafsma noch meneer Rombout waren ergens te zien. 'Ze kent deze bron van u, is het niet?'

'Ze kent hem zeker,' zei Premier die zijn blik over de menigte liet gaan. 'Waar is hij?'

'Hij kwam met de cameraploeg?' vroeg meneer Fokker die in de rondte keek. 'Ik herinner mij niet aan hem te zijn voorgesteld.'

'Hij was hier. Stil, nerveus mannetje, hij had een zenuwtrekje op zijn rechter ooglid.'

'Ah, hij,' knikte meneer Fokker. 'Ik vond hem al een beetje vreemd. Ik zou graag met hem spreken.'

'Ik ook,' beaamde Premier duister.

Boven aan de trap wendde meneer Huibert zich naar professor Anderling, Marcel Lubbermans en Harry Potter. 'Ik denk dat onze vrienden wel in staat zullen zijn om hun vertrek verder zelf te regelen. Mevrouw de Directrice, ik geloof dat we nog wat losse eindjes hebben die onze aandacht vereisen?'