James Potter en de Hal der Oudste Kruising

12 Visum Ineptio

De eerst hindernis die James, Ralph en Daan moesten nemen bij het wisselen van professor Jackson's tas, was simpel het vinden van een tas die er genoeg op leek. Het was, zoals Daan had vastgesteld, een vrij normale zwart leren tas, had meer weg van een dokterstas dan een schooltas. Ze bestudeerden hem die Maandag tijdens het avondeten zorgvuldig terwijl hij tussen de professors zwarte schoenen onder de lerarentafel stond. Hij had twee houten grepen boven op, een koperen slot, en was inderdaad nogal beschadigd en gedeukt. Ze waren onthutst te ontdekken dat hij een klein verkleurd koperen plaatje op de zijkant had, met "T.H.Jackson" erin gegraveerd. Terwijl het in veel opzichten een bijna onopmerkelijk stuk bagage was, ontdekte de jongens al snel dat het niet zo gemakkelijk was om eenzelfde te vinden, genoeg leerlingen en leerkrachten hadden leren tassen en mappen, die waren te smal, de verkeerde kleur of een totaal andere maat of vorm. Dinsdagavond hadden ze nog steeds geen tas gevonden die ze konden gebruiken om de wissel te maken. Ralph stelde voor om maar te wachten tot de volgende week om de wissel uit te voeren, maar James stond erop dat ze zouden blijven proberen.

'We weten niet wanneer ze van plan zijn de drie relieken samen te brengen,' beargumenteerde hij. 'Als we te lang wachten gaan ze het doen en hebben wij geen mogelijkheid om er aan een van te komen. Ze zullen erachter komen dat de relieken niet werken en zullen ze dan verbergen of vernietigen.'

Ralph en Daan waren het ermee eens, hoewel het hen niet dichter bij het vinden van een toepasbare tas bracht. Dan, op Woensdagochtend, de dag van de Technomanieles, kwam Ralph met een bezeten blik in zijn ogen aan de ontbijttafel. Hij plofte tegenover Daan en James neer en staarde hen aan.

'Wat?' vroeg James.

'Ik denk dat ik een tas heb gevonden die we kunnen gebruiken.'

James mond zakte open en Daan verslikte zich in de koffie die hij aan het opslurpen was.

'Wat? Waar?' fluisterde James opgewonden. Hij had zich er al bij neergelegd dat ze zouden moeten wachten en was hier zowel bezorgd als opgelucht over. Nu schoot de adrenaline door hem heen. De nogal angstige blik in het vale gezicht van Ralph gaf aan dat hij het zelfde voelde.

'Je kent mijn vriend, Reinier Boogert?'

James knikte. 'Ja, een eerstejaars Zwadderaar. Vette haren, toch?'

'Jep. Nou hij verzamelt stenen en zo. Noemt zichzelf een "rock-hound". Heeft een hele lading gepolijste kleine stenen op een plank bij zijn bed uitgestald: kristallen en kwarts- en maansaffier en dergelijke. Ik heb gisteren wel een uur naar hem geluisterd. Nou, hij nam natuurlijk al zijn stenenjacht spullen mee naar school. Hij heeft een kleine hamer en pikhouweel en een boel kleine schrapers en borstels en een massa lapjes en polijst oplossingen.'

'Al goed, al goed,' zei Daan. 'We snappen het. Die gast is een gereedschapsdwaas. Ik ben onder de indruk. Waar gaat het om?'

'Nou,' zei Ralph, onverstoord. 'Hij sjouwde al dat gereedschap mee in een tas. Hij had 'em gisteravond op zijn bed staan ...'

'En die heeft de juiste vorm en maat!' besloot James.

Ralph knikte, nog steeds bleek. 'Hij is bijna perfect. Heeft zelfs een plaatje aan de zijkant! Daar staat de naam van de maker op, maar het zit op dezelfde plek als het plaatje op Jackson's tas. De kleur is anders en de grepen zijn ivoor kleurig, maar buiten dat...'

'Nou, hoe komen we eraan?' vroeg James ademloos.

'Ik heb 'em al,' antwoordde Ralph, nog verbaast over zichzelf. 'Ik vertelde hem dat ik een tas wilde om mijn boeken en papieren in mee te nemen. Vertelde hem dat mijn rugzak niet erg je weet wel, Zwadderich voelde. Hij zei dat hij precies wist wat ik bedoelde. Hij zei dat hij met Kerst een nieuwe gereedschapstas had gekregen, dus ik zijn oude wel mocht hebben. Daarom stond hij op zijn bed, hij was bezig alles van zijn oude in zijn nieuwe tas te stoppen, die groter is en een stevige drakenhuid erover heeft. Waterdicht, vertelde hij me.' Ralph begon door te draaien.