James Potter en de Hal der Oudste Kruising

17 Nacht van de Terugkomst

Madame Ouwel liet de beschuldigingen van professor Jackson de behandeling van James niet in de weg staan. Ze onderzocht de breuk gedurende enige minuten, duwend en knijpend en ze spalkte hem voorzichtig. Ze begon een tirade over de gevaren van het Zwerkbal en de verwondingen, maar het klonk voor James alsof ze dit al honderden keren hiervoor verteld had. Haar gedachten waren elders en James wist wat haar bezig hield. Het binnendringen van Martin Premier in de school had een golf van speculatie en opwinding veroorzaakt. Zijn identiteit als Dreuzelverslaggever en het feit dat hij vastgehouden werd in de vertrekken van Alma Aleron voedde een lading geruchten. Er hing een onaangenaam gevoel over de hele school die niet minder werd door de aankondiging van de Directrice dat er afgevaardigden van het Ministerie zouden komen om zich met meneer Premier bezig te houden. Terwijl Madame Ouwel de Skeletine afmat merkte James dat ze achterdochtig naar hem gluurde. Iemand had tenslotte de indringer binnen gelaten. Waarom niet deze eerstejaars zoon van de Hoofdschouwer? James wist dat sommige mensen - degene die de leugens van het Progressieve Element geloofden - juist van hem zouden verwachten zoiets uit te halen. Eerder die dag had hij een stem gehoord vanuit een groep leerlingen die zei, 'Het is toch logisch? Wat die Schouwers volhouden is dat de Wet van Geheimhouding onze enige bescherming is van de vermoedde Dreuzelheksenjacht. En wat doen ze? Ze staan deze gozer toe om naar binnen te glippen en ons angst aan te jagen, en te laten denken dat ze zich in het bos verschuilen, achter ieder bosje, met een toorts en een brandstapel, gereed om ons erop te zetten. Het is bespottelijk. Ik zeg, laat hem zijn verhaal doen. Dat zal die Ministerie machtspraatjesmakers leren!'

'Zo,' zei Madame Ouwel zich oprichtend. 'Gedaan. Je zult vannacht wat gekriebel en jeuk voelen als het bot heelt. Dat is normaal. Niet aan de spalk rommelen. Het laatste wat we willen is dat de botten scheef aangroeien. Het enige dat dan nog kunnen doen is het bot weer breken en opnieuw beginnen, en dat willen we natuurlijk niet? Nu,' ze gebaarde naar de bedden, 'zoek er maar een uit. Ik zal er voor zorgen dat morgen het ontbijt naar boven gebracht wordt. Je kunt het jezelf gemakkelijk maken.'

James zwaaide zijn rugzak op een van de bedtafeltjes en klom op het ongebruikelijk hoge bed. Het was erg comfortabel en voor de goede reden dat alle matrassen in de ziekenhuisvleugel waren behekst met een Ontspanningsbezweringen. De bezweringen hadden echter geen effect op James gedachten, die zwart waren van frustratie en spanning. Professor Jackson had toegegeven dat vannacht de nacht was die uiterst belangrijk was. Het was eenvoudig geen gissen meer. En nu zat James hier voor de nacht, vast in de ziekenhuisvleugel, netjes opgeborgen door professor Jackson's handige intrepetatie van de Directrices instructies. Alleen, voor de eerste keer sinds de poging de bezem te gappen, voelde James de volledige omvang van wat er gebeurd was op het Zwerkbalveld. Het was van begin af aan een idioot plan geweest, maar niet idioter als het plan om de tas van professor Jackson te pakken en dat had gewerkt! Alles was tot op heden gelukt, tot nu. Het was alsof een onzichtbare stenen muur hen plotseling tegenhield, hun voortgang stopte op het laatste, aller belangrijkste moment. Zonder twijfel was de staf van Merlijn het meest machtige element van de drie relieken. Op dit moment waren Kraaiveld, Jackson en Delacroix waarschijnlijk al bezig de relieken samen te brengen, nog niet bewust dat ze de mantel misten, maar met de twee belangrijkste Relieken in hun bezit.

Ondanks zijn gewetensangst, begon James onder de invloed van het betoverde matras in slaap te sukkelen. Hij schrok op, zijn hart bonsde woest in zijn borst. Wat zou er gebeuren als Jackson zijn tas opende en daarin Ralph's galagewaad vond in plaats van de mantel van Merlijn? De Visum-Ineptiobezwering zou dan stoppen, toch? Jackson zou de tas zien zoals deze was. Hij zou zich de dag herinneren in het technomanielokaal, toen James, Ralph en Daan de neptas gebruikt hadden om hem om te ruilen. Hij had gedacht dat zij gefaald hadden, hij had er zelfs naar verwezen toen hij James naar de ziekenhuisvleugel bracht. Hij zou beseffen dat zij op zeker niet gefaald hadden. Jackson was slim. Hij wist wie van de jongens de echte mantel had. Niet Daan of Ralph, maar James. De jongen die hij nog niet had kunnen "plaatsen". Zou Jackson naar de ziekenhuisvleugel komen om de mantel op te eisen? Nee, zelfs nu James eraan dacht wist hij dat Jackson dat niet zou doen. Hij zou direct naar James' hutkoffer in de Griffoendorslaapkamer gaan. Hij zou waarschijnlijk zeggen dat hij op zoek was naar aanknopingspunten over James' betrokkenheid in het ongenoemde gevaarlijke plan tegen Zweinstein. Jackson zou vast James' hutkoffer open krijgen en zo de mantel bemachtigen. Alles wat James, Ralph, Daan en zelfs de Gremlins geriskeerd hadden zou tevergeefs zijn geweest. Het zou dan inderdaad over zijn en er was niets wat James eraan kon doen.