Karanlık Çete

19.BÖLÜM: "VAZGEÇMEK."

LÜTFEN BÖLÜM SONU NOTLARINI OKUYUN VE OY VERMEYİ UNUTMAYIN. TABİ BİRDE YORUM :) KİTAP FORMATINDA 22 SAYFA. İYİ OKUMALAR, SEVİLİYORSUNUZ.❤

Yaren'in bana bıraktığı notu okuduğumdan bu yana birkaç dakika geçti. Kendini büyük bir tehlikeye atmıştı. İlk seferde kaçmıştı. Umarım ona bir zarar gelmez diye düşündüm içimden. Evde Okan vardı ve o benim buradan kurtulmama eminim ki yardımcı olurdu. Ama ya Yaren'i bulurlarsa?

Bunu yapabilir miydim? Bu sefer gerçekten kaçabilir miydim? Elime notu alıp hızla aşağıya indim. Okan perdenin arasından camdan dışarıya bakıyordu ve oldukça gergin gözüküyordu.

"Okan?" Bakışları hızla bana döndü. Ona bunu nasıl söyleyebilirdim? Ona alışmıştım. Okan gerçekten çok iyi bir insandı ama yaşadıklarımı da unutamazdım. Ben buraya ait değildim.

Hiçbir şey söylemeden hızla yanıma geldi ve bana sarıldı. Sarılmasına karşılık vererek ona sarıldım. Geri çekilip elimdeki notu ona uzattım. Şaşkınlık serpilmiş meraklı bakışlarını bana çevirdi ve, "Bu ne?" diye sordu.

"Aç oku." dedim kısaca. Ne düşüneceğini gerçekten merak ediyordum. Meraklı gözlerle elimdeki notu aldı ve okumaya başladı. Önce kaşları çatıldı daha sonra ifadesini korudu ve bakışları kağıt ve benim aramda mekik dokudu.

"Nisan..." dedi ve duraksadı. Doğru kelimeyi arıyor gibiydi. Derin bir iç çektim ve ona dolu gözlerle baktım. "Bunu yapabilirsin." dedi burukça gülümseyerek. Anlık cesaretin yetkisiyle tekrardan ona sarıldım. O da karşılıksız bırakmadı. Onu çok özleyecektim.

"Ben, seni çok özleyeceğim." dedim titreyen sesimle. Onu bir daha görebilecek miydim?

"Bende seni çok özleyeceğim." dediğinde bir bıçağın kalbime derin bir çizik attığını hissettim.

Bakışlarımız birbirine kenetlendiğinde onunda gözlerinin dolduğunu gördüm. "Seni," dedim ve duraksadım. Kelimeler ağzımdan çok zor çıkıyordu. Boğazımda ki hiç gitmeyen yumru beni çok zorluyordu. "Bir daha görebilecek miyim?"

Gözlerini kaçırdı ve ellerine baktı. "Beni görmemen senin açından daha iyi." dedi daha sonra gözlerini gözlerimle buluşturdu. "Biliyorsun ben buraya aitim ve beni gördüğün an da bil ki onlar da yakınımdalardır."

"Ben çok üzgünüm." dedim göz yaşlarımı serbest bırakarak. "Bu kadar zor olmamalıydı. Böyle olacağını hiç düşünmemiştim."

"Alıştık." dedi aniden. "Ama doğrusu bu. Sen buraya ait olamayacak kadar temizsin."

Başımı onaylar anlamda salladım ve bir adım geri çekildim. "Kendine iyi bak. Sen, sen gerçekten çok iyi bir insansın. Kalbini hep şimdi ki gibi temiz tut."

"Sende öyle." dedi ve alnıma bir öpücük kondurdu.

"Şimdi ne yapmam lazım?" diye sordum etrafa bakarak.

"Notu al ve uzaklaşınca yırtıp at. Ben sana para vereceğim, taksiye bin ve evine git. Bugün evinizden uzaklaşın. Eminim Ares ve Batuhan peşine düşecektir. Uzaklaşın buradan. Hatta şehir değiştirin. Senin iyiliğin için seni görmemeye bile razıyım." dedi çatlayan sesiyle. Bu çok zordu. Bu kadar zor olmamalıydı.

"Polisler?" diye sordum endişeli bir tavırla.

"Onlara seni bir odada tuttuğumuzu ve yüzümüzü asla görmediğini söyle. Sürekli şapka takıp geziyorlardı dersin." Başımı olumlu anlamda salladım ve bir kez daha sıkı sıkı sarıldım ona.