Sounds Like Adventure

Κεφαλαιο 39

"Τι.. Τι θες;" Τον ρώτησα έντρομη.

"Όπως έχεις πει και εσύ το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο." Απάντησε.

"Φώτη δεν μπορώ!" Είπα σιγανά.

"Τι;" Με ρώτησε.

"Δεν μπορώ!" Του είπα πιο δυνατά.

"Βρες μου έναν πολύ πειστικό λόγο γιατί δεν μπορείς!" Μου είπε.

"Ε... έχω περίοδο!" Είπα αμέσως.

Με αρπαξε από το χέρι με έκανε μία στροφή και κοίταξε το εσώρουχο μου. Γιατί θεέ μου σε εμένα;

"Εγώ νομίζω ότι κάποια λέει ψέματα."

"Εγώ νομίζω πως γίνεσαι ανεδής και αδιάκριτος!" Του είπα και του γύρισα την πλάτη.

"Εγώ νομίζω ότι λες βλακείες γιατί δεν είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί!" Μου είπε.

"Δεν έχει σημασία. Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν!" Είπα σκληρά.

"Παρελθόν; Ο γιος μας ανήκει στο παρελθόν; Ολα αυτά ανήκουν στο παρελθόν; Δηλαδή όλα αυτά δεν ήταν τίποτα για εσένα! Δεν σε άγγιξε ούτε λίγο όλο αυτό;" Φώναξε.

"Δεν μπορείς να καταλάβεις!" Του είπα.

"Τι δεν μπορώ να καταλάβω;" Ρώτησε έξαλλος.

"Και να σου πω δεν μπορείς." Του είπα πλέον έτοιμη να κλάψω.

Με σήκωσε από το κρεβάτι που είχα καθίσει. Με έπιασε από τα χέρια και με κοίταξε στα μάτια.

"Μπορεί και να κατάλαβα κάτι." Είπε πιο ήρεμα μαι με πλησίασε.

Φτάσαμε σε απόσταση αναπνοής και ένωσε απαλά τα χείλη του με τα δικά μου. Και ήμασταν μέσα στο σκοτάδι να φιλιώμαστε πολύ ώρα. Βασικά για την ώρα θα σας γελάσω. Μπορεί να ήταν λεπτά μπορεί να ήταν ώρες. Ποιος ξέρει;

Αφού χωρίσαμε άναψε τα φώτα. Πάνω στο κρεβάτι είχε από πέταλα μία καρδούλα και στο κέντρο ένα μικρό κουτί.

Το άνοιξα και βρήκα ένα κουτί από κοσμηματοπωλείο. Το άνοιξα και αυτό και είδα μέσα ένα υπέροχο δαχτυλίδι. Το έπιασε στο χέρι του ο Φώτης και μου ψιθύρισε στο αυτί:

"Αυτό ήθελα να το κάνω πριν δύο χρόνια αλλά δεν πρόλαβα."

"Αλήθεια;" Τον ρώτησα.

"Αλήθεια." Είπε και γονάτισε κάτω.

"Ειρήνη θα ήθελες να γίνεις η γυναίκα μου;" Με ρώτησε και σχεδόν έβαλα τα κλάματα.

Ακούσαμε τότε την πόρτα. Είδαμε το παιδί να στέκεται στην δεύτερη και μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου.