Selin
Eve geldiğimizde annem Savaş'ı gördüğüne çok sevindi ve onu kendisi ile salonda hapisetti. Bende Nazlinin kolundan tuttuğum gibi onu odama surukledim. Kapiyi kapattim ve onun kaçmaması için kapıya yaslandim.
"Ne oluyor Selin?"
"Anlat"
"Neyi?"
"Herşeyi"
Gözlerimi kismis ve hazır cevap bir şekilde hizlica konusuyordum.
"Ne herşey- anlamiyorum"
"Anla o zaman"
"Selin yeter"
"Yetmez"
"Çekil"
"Hayır"
"Ya cekil"
"Olmaz"
"Off"
"On"
"Selin!"
"Ne?!"
Ona ilerleyip kolundan tuttuğum gibi yatağa otutturdum. Ardından bende oturdum.
"Ya duygusallastiniz ve sarildiniz kizim resmen, bi de özledim falan"
Dedim imayla. Sessiz kaldı. Cevap vermek yerine susup başını aşağı eğdi.
"Aşk!"
"OHA!"
"Niye böyle utaniyorsun o zaman?"
"Ya Selin ben senin gibi olamam tamam mı? Herşeyi birbirine bağlayıp senaryolar yazmam"
"Allah Allah, ben oyle mi yapıyorum"
"Bilmiyorum valla"
"Ya neden aşık olmuyorsun?"
"Sende olmadin ki hiç"
"Oha be Nazli"
"Ya bak bir çocuk vardı böyle son model bir arabası vardı. O ne oldu?"
"Ya tamam o olabilir ama..."
"Işte bak!"
"Ya konu senden bana geldi!"
"Yapacak birşey yok canim. Konu senin dilinde 'aşk' veya 'sevgi' ya da ne biliyim 'utanmak' ise sana geliyor. Mıknatıs gibi konuları kendine cekiyorsun"
Nazlı hızla yataktan kalkıp odadan çıktı. Haklıydı galiba. Amaaan. Bende ayaga kalktim ve odadan çıkıp salona indim. Annem ortalarda yoktu ve Savaş ile Nazlı yan yana oturuyorlardı. Onlari sessiz ve gizli bir şekilde izlemeye başladım. Ikisi birden gülmeye başladı. Nazlı gülmeye devam ederken Savas birden ciddileşti ve Nazlinin önüne düşen saçını kulağının arkasına sıkıştırdı. Nazlininda gülümsemesi yüzünde yavaş yavaş kaybolurken şaşkınlığa büründü. Bende hızla cebimden telefonu çıkardım ve onları çektim. Olucak bu iş!
