Çift: Sekai/Kaihun
bir şeyler oldu
bazı şeyler
güzel,
belirsiz,
zamansız.
seyrettim
sahnede oynanan bir oyunken hayatım
çıkıp akışı değiştiremedim
seyrettim
oyunu yönetecek gücüm varken,
oturup sahne perdelerinin alev alışını seyrettim
bir kibrit...
İntiharlar kuşanmış denize koşmuştum harbe gidercesine; biraz telaşlı, huzursuz. Düşman askeri su kütleleri, savaş alanı ise bedenimdi. Vatanım, vatanım ise yoktu. Bir hiç uğruna savaşıyordum.
Tam bir kaos.
Tam bir yıkım.
Zaferini ilan eden taraf yoktu, fırtına savaş alanını dağıttı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bedenimin ölümünü uzun zamandır sabırsızlıkla bekliyordum fakat bunu asla planlamamıştım. Beklenmeyen bir anda, kafama estiği için ölecektim. Şaşırmazdı insanlar, "zaten garip ve sessizdi" denir ve sorgulanmazdı bu yaptığım. Tabii ölebilseydim.
Ciğerlerimin alev alev yandığını hissediyordum. Aynı zamanda göğsümde düzenli aralıklarla kendini belli eden bir baskı. Gökyüzünü çatlatacak bir çığlık atmak istiyordum, gökyüzünün çatlamasını ve uzayın içeri sızmasını, içime sızmasını.
Kusuyor muyum? Öksürüklerle bedenim sarsılırken ağzımdan birşeyler çıkıyordu. Gözlerim bir anda açıldı. Ciğerlerim bir yudum oksijen için çırpınmakta, aldığım nefeslerle yükselen göğsüm bana hayatta olduğumu göstermekteydi.
Ağlamak istiyordum.
Yaşıyordum.
Sol omzumun kavranıp bedenimin yan çevrildiğini hissettim, sıcak kum tenimi yakıyordu, öksürmeye ve ağzımdan sular akıtmaya devam ettim. Acınacak halde olduğuma emindim, üzerine yatırıldığım kumun bataklık halini alıp beni içine çekmesini istiyordum.
Nefes almam bir basamak daha kolaylaştığında sırt üstü bıraktım kendimi. Kulaklarımda hala suyun uğultusu dolanırken buna bir ses daha eklendi. "İyi misin? Beni duyabiliyor musun?"
kelebek
Titreyen görüşüm henüz bir düzelme belirtisi göstermese de hemen yanımda dizlerinin üzerine çökmüş üzerime eğilen bedeni ayırt edebiliyordum. Sorusuna gülmek veya ağlamak arasında gidip gelmiştim. İyi miydim? Kesinlikle hayır. Kurtarılmasaydım iyi olabilir miydim? Belki.
Gözlerimi birkaç kez kırparak görüşümü netleştirdiğimde bana endişeyle baktığını fark ettim, muhtemelen hala sorusunu yanıtlamadığım için böyleydi. Dirseğimin üzerinde doğrulurken başımı hafifçe salladım, yeterli bir cevaptı zira iyi olduğum yalanını söyleyebileceğimi sanmıyordum. Hareketlendiğimi görünce koluma girerek doğrulmama yardım etti. İnsanlarla temastan olabildiğince kaçınırdım fakat ona engel olmadım. Bana destek olurken konuşmaya başlamıştı. "Neredeyse boğuluyordun, iyi olduğuna emin misin?"
