Çift: Sekai/Kaihun
bir şeyler oldu
bazı şeyler
güzel,
belirsiz,
zamansız.
seyrettim
sahnede oynanan bir oyunken hayatım
çıkıp akışı değiştiremedim
seyrettim
oyunu yönetecek gücüm varken,
oturup sahne perdelerinin alev alışını seyrettim
bir kibrit...
Konuşmak istemediğim her anda bir bir kulaklarımı delen, göğsümü yakan cümleler, mavi cümleler. renksiz ifadelerden sökülen sarı gülümseyişler, kurak kirpiklerin arasından sızan siyah yaşlar, ve çıplak dudaklardan soyunan yeşil çığlıklar. her birine ev sahipliği yapmış bedenimde, kanımı saç uçlarımdan akıtırcasına acı çektiğim bedenimde, daha fazla kalmak istemek delilikti.
-
Nefes nefese uyandığım uykumdan bir kez daha zoraki nefeslerle sıyrılmaya çalışırken bulmuştum kendimi. Bedenimi hareket ettirmeye çalıştım, tüm bedenim kurşun gibi ağır, en az onun kadar soğuktu.
Şahitlik ettiğim intiharlar konuştu.
Göz göre göre izin verdiğim cinayetler konuştu.
Zihnim eski bir sobanın içi kadar isli, karanlık ve sönmüş nice alevlerin hırsını taşıyordu.
Boğazımdan kırık iniltiler yükseldi. Çarşafa tutundum çok eskilerden edindiğim alışkanlıkla. Midem bulanıyordu. Yatağa kusmak istemiyordum fakat tabutuma dönüşmesinden endişe ettiğim bu yerden kalkmak için yeterli güç ve cesaret damarlarımda akan kanda mevcut değildi.
Titredim.
Ona ihtiyaç duydum; onun varlığına, kollarına, müziğine...
Kötüydü.
Çok kötüydü.
İki gün önce burayı terk ettiğini hatırladım. Telefon numarasını almış olsaydım aramaya cesaret edemezdim belki. "Uyudun mu?" yazardım mesaj balonuna. O anlardı. Anlamalıydı. Fakat düşündüğüm, hayal ettiğim hiçbir olumlu şey şu an yalnızlığımın beni kurutmaya yakın olduğu gerçeğini değiştirmiyor, bunu bedenimdeki kanın tuhaf mavi örtüsünün her milimine işliyordu.
Üşüyorum.
-mars
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
