HURT//Sekai

mitoz mayoz bölünelim

Korkmadım insanlardan
Korkmadım ne düşüneceklerinden
Yalnızca tuttum elini sahil boyu,
Yalnızca baktım kaçırdığın gözlerine.
O kadar korkuyordun ki
Ve ben o kadar korkmuyordum ki olacaklardan
varlığına tutunarak değiştirirdim her şeyi
Ahlak ve ayıp algılarını çekip çevirir
Toplumu baştan çizebilirdim.
Şimdilerde de hala aynıyım,
yalnızca;
o toplumun her bireyini öldürüyorum zihnimde.
Her adımımda ateşler saçıyorum sahil boyu.
Yok ettim insanlığı, yok ettim insanlığımı
Ve sonra;
Korktum.
Artık ben de korkuyorum.
En çok kendimden.

-

Basit şeylerin aslında hiç de sıradan olmadığını, hayatımızın her penceresinde, her uçurumunda ve her çıkmaz sokağında önümüze düşebilecek bir meteor kadar şaşırtıcı ve önemli olabileceğini bilmiyorduk. Bilmediğimiz çok şey vardı. Biz insanlar cahilliğin gerçek tanımını ortaya koyabilecek düzeyde sürdürüyorduk yaşamlarımızı. Taktığımız at gözlükleriyle, özgürlük adı altında prangalara vurulmuş ayaklarımızın bir kömür madeninden tabutları çıkan işçilerin ne kadar çabuk görünmez olabileceğini hesaplamak için hareket edişini seyrediyorduk. Ekmek almaya giden bir çocuğun basit görünen fakat belki de bir ülkeyi kurtarabilecek hayallerinin yitişini gözlüklerimizin çerçevesi dışına iteklerken pek umursamaz aynı zamanda bir o kadar da duyarlı olduğumuzu iddia ederek yaşayabiliyorduk. Yaşıyor muyduk sahiden? Yaşatabiliyor muyduk?

Jongin ile basit şeyler paylaşmak, paylaşılan şeylerin basitlik niteliğini ortadan kaldırabiliyordu. Sıradan bir kahvaltı, sokaklarda dilenen bir çocuğun bir somun kuru ekmekten oluşan mükellef akşam yemeğine dönüşebiliyor; korkutucu görünen paraşüt deneyimi, aylardır planladığı intiharı kusursuzca gerçekleştiren bir adamın son anındaki huzurunu hissettirebiliyordu.

Farklıydı.

Tatil beldesinde olduğumuz için bunu yapabileceğimiz yeri bulmak zor olmamıştı. Paraşüt için hazırlıkların tamamlanmasını beklerken hemen arkamda heyecanlı bir şekilde beklediğini biliyordum. (👇🏼)